บทที่ 1
1216 คำ
คฤหาสน์ฟาติยาซ์ ประเทศดาลิยา...
แม่นมซึ่งได้รับคำสั่งจากคุณผู้ชายแห่งคฤหาสน์ให้ตามคุณหนูไปพบ ได้ยืนยิ้มแป้นมองคุณหนูผู้งดงามด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความชื่นชมเด็กตัวเล็กๆ ที่นางได้อุ้มชูเลี้ยงดูมาตั้งแต่เยาว์วัย ได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่เพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติของอิสตรี ที่พร้อมสำหรับการออกเหย้าออกเรือนเมื่อเวลาที่เหมาะสมได้เดินทางมาถึง
“เด็กๆ คะ ใครระบายสีเสร็จแล้วเอามาให้คุณครูดูหน่อยค่ะ”
น้ำเสียงหวานๆ ฟังไพเราะเสนาะหู กิริยาท่าทางที่ดูอ่อนโยน รอยยิ้มหวานๆ ซึ่งระบายอยู่ทั่วดวงหน้างามลออเป็นสิ่งจูงใจให้ลูกศิษย์ตัวน้อยๆ นับสิบคนต่างก็วิ่งกรูเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังคุณครูคนสวย
“เสร็จแล้วค่ะคุณครู”
หนึ่งในบรรดาลูกศิษย์ที่ตัวออกจ้ำม้ำขาวจั๊วะกว่าใครเพื่อนเป็นหน่วยกล้าตายเงยหน้าขึ้น พร้อมกับฉีกยิ้มแป้นน่ารักสดใสยื่นผลงานฝีมือของตัวเองให้คุณครูคนสวยได้ชื่นชม
“ไหน...คุณครูขอชมผลงานหน่อยค่ะ วันนี้ใครได้ห้าดาวคุณครูจะเพิ่มมัฟฟินช็อกโกแลตให้อีกสองชิ้น”
“เย้ๆๆๆ”
ลูกศิษย์ตัวน้อยทั้งเด็กชายเด็กหญิงราวๆ สิบคนต่างก็แย่งกันยื่นผลงานให้คุณครูคนสวยได้ชื่นชมพร้อมกับกระโดดเหยงๆ ร้องตะโกนลั่นด้วยความดีใจด้วยรู้ว่ามัฟฟินรวมทั้งขนมหวานรายการอื่นๆ ฝีมือของคุณครูนั้นอร่อยเลิศเป็นที่หนึ่ง
คุณครูคนสวยใจดีที่สอนศิลปะให้เด็กนักเรียนโดยไม่หวังค่าตอบแทน แถมยังมีอาหารว่างเลี้ยงเด็กๆ เกือบทุกสองชั่วโมงได้คลี่ยิ้มหวานให้กับบรรดาลูกศิษย์ พลางเอื้อมมือไปรับผลงานภาพระบายสีมาจากลูกศิษย์ที่ต่างก็แย่งกันเสนอผลงานให้คุณครูชื่นชม
แม่นมก้าวเท้าช้าๆ มาหาเด็กน้อยผู้รักงานศิลปะทั้งหลาย พร้อมกับตบมือเสียงดังแกล้งตีหน้าขึงขังแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นกลับเต็มไปด้วยความรักเอ็นดู
“เด็กๆ จ๊ะใครส่งการบ้านให้คุณครูแล้วไปรับมัฟฟินได้เลย”
“เย้ๆ ได้กินขนมแล้ว”
จากที่ตอนแรกพากันกรูมารุมล้อมคุณครูคนสวยผู้ใจดี ตอนนี้เด็กๆ กลับพากันเฮโลไปตรงมุมของว่างแล้วตบมือดีใจดวงตาเต้นระริกมันระยับ เมื่อเห็นหญิงรับใช้สองคนกำลังช่วยกันถือถาดมัฟฟินหอมกรุ่นสดใหม่ที่เพิ่งเอาออกมาจากเตา พร้อมด้วยน้ำผลไม้เย็นเจี๊ยบอีกสองเหยือกใหญ่มาจัดเตรียมเป็นของว่างไว้เพื่อรอเสิร์ฟพวกตน
“เด็กๆ น่ารักนะคะแม่นม”
เรียวปากสีหวานเอ่ยสนทนากับแม่นมแต่ดวงตาคู่สวยสี ‘ไอซ์ เอควา (Ice aqua)’ ซึ่งเป็นสีอ่อนใสราวกับผืนน้ำเป็นสีนัยน์ตาที่หายาก และสาวอาหรับน้อยคนนักที่จะมีสีดวงตาเช่นนี้ ได้จับจ้องมองไปยังลูกศิษย์ตัวเล็กๆ ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินมัฟฟินด้วยความเอร็ดอร่อย
“ค่ะคุณหนู พอมีมัฟฟินเข้าปากก็เงียบกริบผิดกับเมื่อครู่เสียสิ้น”
แม่นมพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนหน้านี้เด็กๆ แต่ละคนต่างก็คุยจ้อไม่ได้หยุดปาก แถมยังร้องเฮลั่นแข่งกันคุยแข่งกันเสนอผลงานของตัวเองดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณห้อง
เรียน ซึ่งเป็นสวนพฤกษชาติอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้นานาพรรณ ที่คุณหนูของนางได้ยืมเป็นสถานที่เรียนชั่วคราวของเด็กๆ ซึ่งล้วนเป็นลูกหลานของบรรดาแม่บ้านคนรับใช้ในคฤหาสน์ฟาติยาซ์และบ้านใกล้เรือนเคียง พอได้มัฟฟินช็อกโกแลตชิ้นโปรดเข้าปาก เสียงดังเซ็งแซ่เมื่อสักครู่ก็อันตธานหายไปราวกับไม่มีลูกศิษย์ตัวน้อยๆ อยู่ในสวนพฤกษชาติอีก
“นมมีอะไรหรือเปล่าคะถึงได้ลงมาที่นี่ หรือว่าอยากมาช่วยรีน่าสอนศิลปะเด็กๆ”
“โอ๊ย! ไม่เอาหรอกค่ะคุณหนู ให้นมเลี้ยงเจ้าพวกลิงทะโมนพวกนี้นมขอตัวเป็นคนแรก เลี้ยงแค่คุณหนูคนเดียวนมก็เหนื่อยจะแย่แล้ว”
แม่นมหรือที่รู้จักกันในนาม ‘อัยนูน’ บ่นเสียยืดยาวซึ่งเป็นการบ่นเพราะความเอ็นดูมากกว่าเบื่อหน่ายกับความน่ารักของเหล่าเด็กๆ ที่กำลังนั่งทานของว่างด้วยความเอร็ดอร่อย นางทอดดวงตาสีสนิมมองคุณหนูรีน่าด้วยความรักชื่นชมในความงดงามของเด็กตัวน้อยๆ ที่นางเลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะ
คุณหนูรีน่า หรือ อัลรีน่า ฟาติยาซ์ เป็นลูกครึ่งอาหรับ-ไทย บุตรสาวเพียงคนเดียวของพลเอกรอซี ฟาติยาซ์ กับคุณธัญจิราซึ่งเป็นคนไทย
พลเอกรอซี บิดาของอัลรีน่าเป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่ เป็นองครักษ์คนสนิทของเจ้าชายอะดะบี อัลดาลีฟ ประมุขผู้ปกครองประเทศดาลิยา ซึ่งเป็นประเทศที่เกิดใหม่ในทวีปตะวันออกกลาง ดาลิยาเป็นประเทศเล็กๆ ทว่าร่ำรวยไปด้วยทรัพยากรตามธรรมชาติที่มีมูลค่ามหาศาลยิ่งกว่าทองคำนั่นก็คือ ‘น้ำมัน’
อัลรีน่าคลี่ยิ้มหวานดวงตาคู่สวยสีไอซ์ เอควา (Ice aqua) เต้นระริกแพรวพราว ขณะที่เจ้าตัวก้าวเท้าวยาวๆ เข้ามาสวมกอดร่างของแม่นมอัยนูนไว้แนบแน่น ใบหน้างามสวยคมซบลงกับอกอบอุ่นของแม่นมก่อนจะเอ่ยแซวกลั้วหัวเราะ
“แหม...นมคะ ตอนเด็กๆ รีน่าไม่ได้ซุกซนขนาดนั้นสักหน่อย ถ้ารีน่าซนมาก คุณแม่ต้องบ่นให้รีน่าฟังแล้วล่ะค่ะ”
“ใครว่าล่ะ คุณหนูซนมากจนคุณแม่ท่านเบื่อที่จะบ่นต่างหาก”
นมอัยนูนค้านเสียงอ่อน ยกมือที่เริ่มเหี่ยวย่นตามวัยขึ้นไปลูบไล้ใบหน้าสวยคมเข้มดุจดังเทพีอาหรับพร้อมกันนั้นก็เอ่ยชมด้วยความภาคภูมิใจ
“คุณหนูรีน่าของนมโตขึ้นแล้วสวยมาก สวยยิ่งกว่าเทพีใดๆ ในโลกนี้ หากบุรุษใดได้ครอบครองหัวใจดวงน้อยของคุณหนูรีน่า บุรุษผู้นั้นถือว่าเป็นผู้ที่โชคดีที่สุด”
อัลรีน่าหัวเราะเบาๆ กับคำพูดที่ผิดแปลกไปจากทุกวันของแม่นมอัยนูน
“วันนี้นมมาแปลกนะคะ นึกยังไงถึงพูดถึงคู่ครองของรีน่า”
“นมอยากเห็นคุณหนูเป็นฝั่งเป็นฝา คุณหนูอายุมากแล้วควรจะออกเรือนมีลูกมีหลานไว้สืบสุกล”
ผู้สูงวัยอาบน้ำร้อนมาก่อน ช่างฉลาดเอ่ยตะล่อมชักแม่น้ำทั้งห้ายิ่งนัก ภารกิจของนางในชั่วโมงนี้ไม่ใช่แค่เพียงการทำหน้าที่เป็นคนมาตามคุณหนูไปพบอาคันตุกะที่กำลังเดินทางมาถึง แต่นางต้องทำหน้าที่เป็นนักเจรจาเอ่ยหว่านล้อมชักจูงให้คุณหนูอัลรีน่าได้คล้อยตามด้วย
อัลรีน่าตีหน้ามุ่ยแกล้งถอนหายใจยาวและดังๆ ให้แม่นมได้ยิน “เฮ้อ!...ทำไมคุณพ่อคุณแม่และนมอัยนูนถึงผลักไสไล่ส่งให้รีน่าออกจากบ้านไวๆ รีน่าเพิ่งอายุยี่สิบสามปีเองนะคะ จะให้รีน่าด่วนมีครอบครัวไปทำไมกัน”
“อีกเดือนกว่าก็จะครบยี่สิบสี่ปีต่างหากค่ะคุณหนูรีน่า อายุขนาดนี้ถือว่ามากเกินไปบางคนเขาออกเรือนตั้งแต่อายุสิบแปดสิบเก้าก็มี”
แม่นมอัยนูนแก้ต่างพร้อมกับเอ่ยค้านทันควัน เห็นท่าว่าการทำหน้าที่เป็นทูตเจรจาของนางจะไม่บรรลุผลสักเท่าไหร่
- ผู้เขียน
