“รีน่าอยู่กรุงเทพฯ ค่ะคุณแม่ รีน่าขอเวลาสักอาทิตย์อยู่เที่ยวให้ทั่วเมืองกรุง แล้วรีน่าจะรีบไปหาคุณยายให้เร็วที่สุด”
อัลรีน่าหนีบโทรศัพท์ไว้กับบ่าแล้วยกมือขึ้นไหว้ นึกขอโทษมารดาอยู่ในใจที่ตัวเองได้เอ่ยโกหกท่านไปอีกครั้ง เธอขอเวลาทำงานในอาณาจักรของเฟรดร์ดิโค้ เพื่อเก็บเงินสักเล็กน้อยไว้เป็นค่าเดินทางไปหาคุณยาย เพราะจะให้เอ่ยปากขอหรือยืมจากเฟรดร์ดิโค้เลยก็ไม่ใช่วิสัยของเธอ
“รีน่าจะอยู่เมืองไทยนานแค่ไหนลูก” น้ำเสียงขอผู้ที่เป็นแม่เต็มไปด้วยความคิดถึงลูกสาวที่จากกันไกลคนละฟากฟ้า
“ยังไม่รู้เลยค่ะคุณแม่ รีน่าอยากอยู่เมืองไทยตลอดไปไม่อยากกลับดาลิยา หากกลับไปเมื่อไรรีน่าคงถูกคุณพ่อบังคับให้แต่งงานกับเจ้าชายอีสดรีสส์”
หญิงสาวเอ่ยเสียงเศร้าๆ มองอนาคตตนเองไม่ออกว่าจะเป็นเช่นไร รู้ว่าสิ่งที่เอ่ยกับมารดานั้นไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน เมื่อไรที่ครบกำหนดถึงวันขีดเส้นตายตามคำมั่นสัญญาที่บิดาได้เอ่ย
