ภูผาเดินขึ้นมาที่ชั้นบนแล้ว อดมองไปยังอีกฟากที่เป็นห้องของปลายฝนไม่ได้ ไฟทางเดินเปิดเป็นบางดวง ไม่มืดนักแต่ก็ไม่ได้สว่างมากมายอะไร แล้วถึงได้เห็นว่าประตูห้องของใครบางคนเปิดทิ้งเอาไว้
ปกติความลับเยอะออกจะตาย
เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเปิดห้องทิ้งเอาไว้
คิดได้อย่างนั้น ภูผาสาวเท้าไว ๆ เข้าไปหา หัวใจเลยพลอยเต้นระรัวตามไปด้วย กลัวว่าคนในนั้นจะเป็นอะไร
เขาทำงานอยู่กับชีวิตคน เห็นมาเยอะกับอาการเจ็บป่วยหลากหลายรูปแบบ บางคนดูปกติดี บทจะป่วยขึ้นมาก็ไม่มีวี่แววอะไรเลยสักนิด จึงอดระแวงว่าคนในบ้านจะเป็นแบบนั้นได้เหมือนกัน
ประตูเปิดอ้า จึงวิสาสะเดินเลยเข้าไปด้านใน ตอนนั้นเองที่สายตาของเขาสะดุดเข้ากับของบางอย่างบนเตียงนอน
มองอึดใจเดียว ค่อยตรงไปหยิบขึ้นมาดูใกล้ ๆ ตัดสินใจในเสี้ยววินาที ฉวยติดมือไปด้วย
เดินวนในห้องอีกที แต่ไม่พบเจ้าของห้อง แสดงว่าไม่ได้เป็นอะไร เลยเดินลงไปด้านล่าง ได้ยินเสียงกึก ๆ ก
