“ไม่ต้องบ่นฝนเลยนะ แค่คุณพ่อก็พอแล้ว”
ปลายฝนชอบช่วงเวลานั้นจัง
นึกแล้วก็อดนึกต่อไปอีก ถึงช่วงที่พากันหนีออกจากบ้านไม่ได้ เธอโทรตามภูผาให้ออกมาจากบ้านของเขา แล้วบอกว่าเธอจะหนีบิดาไปที่อื่น ยังจำสีหน้าของภูผาตอนนั้นได้ดีอยู่เลย ว่าเขาตกใจขนาดไหน สุดท้ายภูผาก็ยอมตามเธอไปด้วย
“ไปเร็วภู คันนี้แหละ”
เธอดึงมือเขาให้ขึ้นนั่งรถไปด้วยกัน ระยะทางไกลแค่ไหนก็ไม่กลัว ขอแค่มีเขานั่งข้าง ๆ ก็พอ ภูผาไม่ใช่คนช่างคุย แต่ปลายฝนรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเสมอที่มีเขา
คงเป็นการเที่ยวครั้งสุดท้ายของเธอกับภูผาแล้วมั้งครั้งนั้น นึกถึงที่เคยถามภูผาเรื่องอนาคตระหว่างกันจนได้
“ภู”
“ครับ”
“เราจะเป็นแบบนี้ไปตลอดไหม แล้วเราจะคบกันยืดจนได้แต่งงานกันไหมภู”
“ภูจะไม่เปลี่ยนไปใช่ไหม จะเป็นแบบนี้ไปตลอดใช่ไหมภู”
