กลับเข้าห้องแล้ว ปลายฝนก็มีท่าทีหงุดหงิด ชั่งใจว่าจะบอกเพื่อนดีไหมเรื่องของภูผา ส่งเสียงฮึดฮัด ถอนใจเฮือก ๆ อยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนาน
ณัฐวลัญช์มองเพื่อนแล้วก็ได้แต่รออีกฝ่ายพูดอะไรสักอย่างออกมา แต่แล้วปลายฝนก็ไม่ยอมพูด เลยต้องออกปากถามเสียเอง
“มีอะไรฝน”
เธอเงียบอยู่ครู่ ตัดสินใจแล้วก็เอ่ยปากบอกไป “ฝนว่า พรุ่งนี้ฝนจะกลับแล้วล่ะ”
“ทำไมรีบกลับล่ะฝน พักอีกสักสองสามวันก่อนไม่ได้หรือ” ณัฐวลัญช์ชวน สีหน้าหงอยลงทันทีที่ได้ยินว่าเธอจะกลับ “หน้าตาฝนยังดูไม่ค่อยดีเท่าไรเลย มองตาก็รู้ว่ายังคิดไม่ตกเรื่องงาน พักสมองอีกหน่อยจะเป็นไรไป เอางี้ไหม เดี๋ยววันหยุดอีฟพาไปเที่ยว รออีกสองวันเอง เดี๋ยวอีฟพาไปนะ นะ นะ อย่าเพิ่งกลับเลยนะ”
ไม่พูดอะไร ทำเพียงพยักหน้าเท่านั้นเอง
ใจจริงก็ยังไม่ได้อยากกลับไปทำงานตอนนี้หรอก แต่จะให้อยู่โดยที่มีเรื่องรบกวนจิตใจแบบนี้ เ
