บทที่ 5 เสียเงินมากมายต้องเอาให้คุ้ม
1139 คำ
ช่วงเย็นเดย์เดินมาปลุกกันตา
เขาเอามือวางบนหน้าผากน้องเบาๆ
"อืม ดีขึ้น"เดย์พูดอย่างพอใจ
"กันตา ตื่นได้แล้ว 1 ทุ่มแล้ว"
เดย์พูดแล้วแตะที่ตัวน้องเบาๆ
กันตาที่รู้สึกตัวแล้วมองหน้าเฮียเดย์อยู่พักนึง
แล้วลุกขึ้น
"ดีขึ้นหรือยัง"
กันตาพยักหน้าตอบ
"แล้วตรงนั้นละ"เดย์ถามพลางเหลือบตาลงต่ำ
กันตาก้มหน้าอาย
"เฮียถามได้ยินมั้ย"
"ยะ ยังเจ็บอยู่ค่ะ" กันตาตอบอย่างตะกุกตะกัก
"ไปล้างหน้ามากินข้าว กินยา"
กันตาพยักหน้าแล้วทำตาม
เดย์เดินมาตักข้าวต้มกระดูกหมูที่เขาลงมือทำเอง เพราะกันตาชอบให้เขาทำเมนูนี้ให้กินตอนเด็กๆเสมอ
"เฮียทำอร่อยที่สุดในโลก
กันตาชอบมากๆ ทำบ่อยๆนะคะ"
"ได้สิ เดี๋ยวเฮียทำให้กินนะครับ"
แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มกว้างให้กัน
ความทรงจำในวัยเยาว์ลอยเข้ามาใน
โสตประสาทของเดย์แล้วเขาก็ยิ้มกว้างออกมา
แกร่ก!!!
เสียงกันตาเปิดประตูออกมา ทำให้ความลำลึกนึกถึงความทรงจำของเดย์หยุดลง
"นั่งสิ"เดย์บอกน้อง
กันตาเดินมานั่ง เดย์ยกข้าวต้มกระดูกหมูมา 2 ชาม วางลงตรงหน้ากันตา 1 ชาม เป็นชามที่ไม่โรยผัก
และของเขาเอง 1 ชาม
"ข้าวต้มกระดูกหมู"กันตายิ้มกว้างมองพี่
แล้วลงมือตักใส่ปาก พอลิ้มรสชาดกันตายิ้มออกมาอีกครั้ง "เฮียทำเอง อร่อยสุดยอด"
กันตาบอกพร้อมกินอย่างอร่อย เธอจำรสชาดได้ดี รสชาดที่เธอคิดถึงตลอด 6 ปี
"หึหึ"เดย์หัวเราะเบาๆกับการกระทำของน้อง
"อร่อยก็กินเยอะๆ มีอีกนะ"
กันตาพยักหน้าให้พี่
กันตาก็ยังเป็นกันตา กินได้แค่นิดเดียวเท่านั้น เดย์ได้แต่คิดในใจ
กันตาจะเก็บถ้วยแต่ต้องชะงัก
"ไม่ต้อง นั่งเฉยๆไปเลย "
เดย์ดุแล้วชิงเก็บถ้วยไปไว้ตรงอ่างล้างจาน
แล้วกลับมาหยิบยาคุมแบบรายเดือนให้กันตากิน 1 เม็ด
"แบมือมา" เดย์บอกน้อง
กันตาแบมือ เดย์วางยาลงในมือเล็ก 1 เม็ด
กันตามองหน้าพี่
"ยาคุมแบบเป็นรายเดือน"
กันตานิ่งมองยาแล้วถาม
"ต้องกินอีกเหรอ"เธอถามอย่างคนกินยายาก
"ถ้าอยากท้องไม่ต้องกินก็ได้นะ เธอคิดว่าเฮียจะเอาแค่รอบเดียวเหรอ เสียเงินมากมายขนาดนี้ต้องทำให้มันคุ้ม เดย์ที่พูดอย่างไม่คิด
หยุดพูดเพราะคิดได้ว่าไม่ควรแย่น้องเล่นเรื่องแบบนี้
กันตาตัวชากับคำพูดของพี่ แล้วเธอก็กินยาไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากเธออีก ความร่าเริงเมื่อครู่ที่เห็นพี่ทำข้าวต้มกระดูกหมูให้
หดเหือดหายไปอีกแล้ว ตอนนี้เธอทำเพียงกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลเท่านั้น
ทั้งห้องเงียบเหลือแค่เสียงลมหายใจ
กันตายิ่งรู้สึกว่าตัวเองต่ำลงไปอีก จากที่แย่อยู่แล้ว เธอไม่เหลือคุณค่าอะไรให้ภาคภูมิใจเลย เธอรู้สึกว่าตัวเอง เล็กยิ่งกว่ามดเสียอีก
การโดนดูถูกมันคือแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นพูด
เธอคงจะไม่รู้สึกอะไร แต่นี่คนที่พูดคือคนที่เธอแอบรักมาตลอด มันยิ่งตอกย้ำความทุกข์ระทม กันตาไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครเข้าหาเธอ
มีคนเข้าหาเธอมากมาย หากเธอรักสบาย
เธอก็เป็นคุณนายไปแล้ว เพราะคนที่มาจีบเธอรวยๆทั้งนั้น แต่ที่เธอยอมลำบากหางานทำงกๆ เพราะเธออยากเก็บสิ่งมีค่าและความรู้สึกดีๆ ไว้รอคนที่เธอรัก แล้วสิ่งที่เธอได้รับ
ช่างขมเหลือเกิน
"เดี๋ยวฉันจะไปทำงานที่ผับแล้วนะ"
เดย์พูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบที่มันเงียบนานเกินไปแล้ว
"ค่ะ"กันตาตอบแค่นั้น ไม่ได้หันไปมองพี่ด้วยซ้ำ
ปัง!!
เสียงปิดประตูที่ดังขึ้นตามแรงมือของเดย์ที่เดินออกไป
กันตาน้ำตาไหลนองอาบ 2 แก้ม เธอกลั้นเอาไว้ทั้งๆที่ใจแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี
เธอร้องไห้จนตัวสั่นเทา น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด ใจกันตาจะขาดลงไปตรงนี้แล้ว
ตั้งแต่พ่อกับแม่เลิกกัน ที่พึ่งเดียวในจิตใจของเธอคือเฮียเดย์ ซึ้งตอนนั้นเขาดีกับเธอตลอดมา "เฮียเขามองเราไม่เหมือนเดิมแล้วกันตา ในสายตาเขาเราเองก็ไม่ต่างจากคนขายตัวคนหนึ่ง ฮึก!! หืออออ อย่าไปรักเขาอีกเลย ตัดใจดีกว่า ฮึก..."
กันตาได้แต่พูดกับตัวเองอย่างนั้น
น้ำตาไหลมาไม่หยุด สะอืนแทบจะหายใจไม่ทัน เมื่อกันตาร้องไห้จมอยู่กับตัวเองจนพอ เธอก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเข้านอน
เที่ยงคืน
เดย์ผลักประตูห้องเข้ามาอย่างเบามือ
เจอกันตาที่นอนหลับอยู่มีคราบน้ำตาที่หน้า
ใต้ตาบวม บงบอกว่าร้องไห้จนหลับไป
"เฮียขอโทษ เฮียไม่ได้ตั้งใจ"
เดย์พูดเบาๆ เขารู้ว่าน้องไม่ยิน แต่อยากบอกเพราะเขารู้สึกผิดจริงๆ แต่บอกตอนน้องรู้สึกตัว ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง
เดย์อาบน้ำแล้วมานอนข้างกันตา ดึงน้องเข้ามากอด เขามีความรู้สึกหลากหลายไม่ชัดเจนในใจ แต่ความรู้สึกเดียวที่ชัดเจนตอนนี้
คือเขาจะไม่ปล่อยน้องให้จากเขาไปไหน แม้จะครบสัญญา 1 ปี เขาก็จะไม่ยอมปล่อยน้องให้ไปไหน
เช้า
กันตารู้สึกตัวในอ้อมกอดเดย์ เธอค่อยขยับตัวแล้วไปอาบน้ำ แต่งตัวออกไปนั่งด้านนอก
แล้วเลื่อนโทรศัพท์ดูตารางสอบ
อีกแค่ 2 เดือน เธอยังไม่ได้ไปซื้อหนังสืออ่านเลย เธอได้แต่ถอนหายใจออกมา
แล้วนึกได้ กดโทรหาบอยคนสนิทของพี่
Callบอย
บอย:ครับนายหญิง
กันตา:พี่บอยกันตาอยากไปซื้อหนังสือที่มหาลัย พาไปได้มั้ยคะ
บอย:ได้ครับแต่ผมขออนุญาต รายงานนายก่อน
กันตาวางสายแล้วถอนหายใจ
เธอคิดในใจ ถ้าอยากบอกนายพี่จะโทรหาพี่ทำมัย พี่บอยนะพี่บอย
เดย์ที่ตื่นอาบน้ำมายื่นข้างหลังน้องตั้งนานแล้ว ได้ยินทุกบทสนทนา
เขาได้แต่คิดในใจ นี่เกลียดฉันขนาดไม่อยากคุยด้วยขนาดนั้นเลยเหรอ ดีก็อยู่กันไปแบบนี้แหละอย่าฝันว่าฉันจะปล่อย ใช้ชีวิตมันแบบขมๆนี่แหละ หึ
สิ้นสุดความคิด เขาเดินไปสั่งกันตา
"ไปทำกับข้าว ฉันหิว"
"ค่ะ"กันตาตอบออกมาเพียงเท่านั้น
แล้วเดินเข้าครัวไปทำอาหารตามคำสั่ง
- ผู้เขียน
