บทที่ 4เด็กดื้อ
1250 คำ
เดย์อุ้มกันตาที่สภาพอ่อนแรงมาล้างร่างกาย
แล้วอุ้มน้องมานอนบนเตียง
มือก็กดโทรศัพท์
แล้วออกมานั่งข้างนอกห้องนอนตรงโต๊ะทำงานสีหน้ามีแววกังวลเล็กน้อย
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่นานบอยเปิดประตูเข้ามา
"ของที่สั่งได้แล้วครับนาย"
บอยวางของบนโต๊ะ แล้วออกไปจากห้องพร้อมกับล็อกประตูให้
เดย์มองของในถุง มีเจลลดไข้ ยาแก้อักเสบ ยาแก้ปวด ยาคุมฉุกเฉิน ยาคุมแบบรายเดือน
เดย์เดินไปเปิดตูเย็นแล้วหยิบขวดน้ำ เดินเข้าห้องหาน้อง เจอกันตาหลับไปแล้ว
เดย์นิ่งมองน้องในแววตาที่หลากหลายความรู้สึก เขาแกะเจลลดไข้แกะที่หน้าผากกันตาอย่างเบามือ แต่กันตาก็ยังรู้สึกตัวอยู่ดี
เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมองเมื่อเห็นเดย์นั่งมองอยู่เธอมีอาการตกใจเล็กน้อย
"ลุกขึ้นมากินยาหน่อย"เดย์พูดกับน้องเสียงเรียบ กันตาค่อยยัยกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ร่างกายสั่นเทา จนเดย์ต้องประคอง
กันตาที่พอนั่งได้ เธอก็มองหน้าพี่อย่างมีคำถามแต่ไม่ได้เอ่ยออกมา
"แบมือมา"เดย์บอกน้อง
กันตาทำตามที่พี่บอก
เดย์แกะยาวางบนมือของน้องที่ละเม็ด
"อันนี้ยาคุมฉุกเฉินเม็ดแรก อันนี้ยาแกอักเสบ อันนี้ยาแก้ปวด กินซะ"
เดย์รู้ว่ากันตากินยายากมาก เขาจึงนั่งเฝ้าน้องกินยา กันตามองยาในมืออย่างเซ็งๆ
"อยากท้อง?" เดย์พูดแค่นั้น
กันตากินยา 3 เม็ดรวดแล้วกระดกน้ำตาม
ถามว่าไม่อยากกินยามั้ย ก็ใช่ แต่เธอไม่อยากท้องมากกว่าเดย์เดินเอาน้ำและยาไปเก็บแล้วปิดไฟห้องดวงใหญ่เหลือแต่โคมไฟหัวเตียว
แล้วขึ้นไปบนเตียงนอนลง
"กันตามาหาเฮียนี่"เดย์บอกกันตา
กันตาทำตามอย่างว่าง่าย ตอนนี้เธอไม่มีแรงดื้ออะไรทั้งนั้น เดย์ดึงกันตามานอนหนุนแขน
กันตาเกรงขื่นตัว ด้วยความตกใจ
"ถ้าดื้อมากๆ พรุ้งนี้เฮียจะไม่พาไปเยี่ยมพ่อ"
"เฮียจะพากันตาไปเยี่ยมพ่อเหรอคะ"
กันตาถามเสียงสดใส
เดย์เอื้อมมือไปปิดไฟแล้วกอดกันตา
"ใช่ แต่ถ้าไม่รีบนอน ไข้ไม่ลด และดื้อมากๆ
เฮียจะไม่พาไปไหนทั้งนั้น"
กันตารับซุกตัวนอนในอ้อมอกพี่ จนเดย์ถึงกับยิ้มออกมา แล้วทั้งคู่ก็หลับไป
บ่ายโมง
เดย์อาบน้ำแต่งตัว แล้วสั่งอาหารที่กันตาชอบ
คือกุ้งอบวุ้นเส้น เมื่ออาหารมาส่ง
เดย์เดินเข้าไปปลุกกันตา
"เด็กดื้อ ตื่นได้แล้ว"ว่าแล้วเอามืออังหน้าผากน้อง ตัวยังร้อนอยู่ กันตาที่รู้สึกตัว กระพริบตาถี่ๆ มองหน้าพี่
"ลุกไหวมั้ย บ่ายโมงแล้ว ตื่นได้แล้ว"
กันตาพยักหน้า แล้วค่อยๆลุกขึ้น
เดย์เห็นท่าไม่ดีเลยอุ้มน้องแล้วไปอาบน้ำให้เลย
"เฮียกันตาอาบเองค่ะ"
"อย่าดื้อ เดินยังไม่ไหวเลย"
เดย์พูดเสียงดุ
กันตาทำเองได้อย่างเดียวคือแปรงฟัน
หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกันตาออกมาจากห้อง
"มานี่สิ"เดย์เรียกน้องให้มานั่งที่โต๊ะอาหาร
กันตานั่งลงฝั่งตรงข้าม
"นี่ยาที่ต้องกิน"เดย์บอกกันตา
กันตาทำหน้าเซ็งๆแล้วรับมากิน
เดย์ยกอาหารมาให้
"กุ้งอบวุ้นเส้น" กันตายิ้มกว้าง
"ชอบก็กินให้หมด"เดย์บอกน้อง
กันตายิ้มกว้างสดใสแล้วพยักหน้าให้พี่
เดย์นั่งมองกันตากินกุ้งอบวุ้นเส้นแล้วก็กระตุกยิ้ม พลางคิดไปถึงวัยเด็กที่น้องคือความสดใสในชีวิตเขา ไม่เจอกัน 6 ปี
ทำเพื่อคนอื่นยังไง ก็ทำอยู่อย่างงั้น
ห่วงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ
ความคิดของเขาสิ้นสุดลงเมื่อได้ยินเสียงน้อง
"เฮียเดย์ไม่กินเหรอคะ"
กันตาที่เคี้ยวแก้มป่องถามเฮียของเธอที่นั่งนิ่งไม่แตะอาหาร
"กลัวเด็กดื้อไม่อิ่ม เลยยังไม่กิน"
"เย็นแล้วไม่อร่อยไม่รู้ด้วยนะ"
เดย์จึงลงมือกินกุ้งอบวุ้นเส้นบ้าง
เขาไม่พูดอะไร แต่คีบกุ้งที่ได้ทั้งหมดให้น้อง
กันตาก้มหน้ายิ้มเธอคิดในใจ เฮียเดย์คนเดิมเริ่มกลับมาบ้างแล้ว
เมื่อกินเสร็จ เดย์เดินมาเอามือมาอังหน้าผากน้อง "ตัวร้อนมากเลย นอนพักเถอะ"
"ไปหาคุณพ่อไงคะ"กันตามองเฮียอย่างมีความหวัง
"รู้ แต่สภาพตัวเองไม่ไหว เดินขายังสั่นอยู่เลย
จะไปหาคุณอาได้ยังไง ไปให้เขาเครียดกว่าเดิมหรือไง"
"ก็เฮียนั่นแหละเป็นคนทำ" กันตาบ่นพึมพำ
"จะดื้อกับฉันใช่มั้ยกันตา จับเอาอีกซะดีมะ ได้ยินนะ"
"ไม่เอาแล้วเจ็บแสบยังไม่หายเลยเฮีย"
พูดแล้วก็กระพริบตาปริบๆแล้วก้มหน้า
"หึไปนอน แล้วถ้าพรุ้งนี้ดีขึ้น เฮียจะพาไปหาคุณอา"
"จริงนะคะ"
พรึบ!!
"ว้ายยยยย"
เดย์อุ้มกันตาเข้าห้อง แล้ววางเธอลงที่นอน
เดย์เดินไปเปิดเครื่องปรับอากาศแล้วมาล้มตัวลงนอนข้างๆกันตาแล้วดึงเธอมากอด
กันตานอนนิ่ง ไม่กล้าขยับเพราะเธอกลัวว่าเฮียจะสั่งให้ถอดเสื้อผ้าเหมือนเมื่อคืน
เลยได้แต่นอนนิ่งๆจนหลับคาอกเฮียเดย์ไป
เสียงลมหาใจน้องเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
เดย์จึงรู้ว่าน้องหลับแล้ว
เดย์จึงลุกห่มผ้าให้กันตาแล้วไปนั่งกดโทรศัพท์ ยกเลิกผู้หญิงที่เขาสั่งมาบริการตัวเขาเอง เพื่อที่เขาจะอยู่เฝ้าไข้กันตา
เพราะเธอตัวยังร้อนไม่หาย
หลังจากนั้นเดย์เดินไปพ่นบุหรี่ที่ระเบียงนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เขาเคยแอบรักกันตา
แต่ห่างไม่เจอกัน 6 ปี ก็ไม่รู้สึกโหยหา
แต่ทว่าเวลาจะคบผู้หญิงคนไหนเป็นแฟนเขาก็ชอบเอาความรู้สึกที่มีมาเปรียบเทียบกันว่าชอบเท่าๆกับที่ชอบกันตาหรือเปล่า คำตอบที่ได้คือไม่ เลยทำให้เขาไม่มีแฟนมาจนถึงวันนี้
เขาเลยใช้วิธีซื้อกินเอา ไม่ผูกมัด
จนกระทั่งวันนั้น วันที่เขาไปนอนที่บ้านกับป๊า
แล้วให้แม่บ้านขึ้นไปตามกลางดึก
ยอมรับว่าตอนที่เจอกันตาเขาดีใจมาก
แต่พอรู้เรื่องเท่านั้นแหละ เขาโกรธ ที่กันตา
ยอมเสียสละขนาดนี้ เขาโกรธว่าถ้ากันตาไปขอร้องความช่วยเหลือจากบ้านอื่นที่ไม่ใช้บ้านของเขา กันตาต้องเจออะไร เขาไม่อยากจะนึกเลย เขาโกรธมากๆที่กันตายอมแลกตัวเองเพื่อนคนอื่นขนาดนี้ ถึงจะเป็นพ่อของเธอก็เถอะ เพราะตอนมีเมียใหม่ ก็ประเคนทุกอย่างให้เมีย โดยไม่คำนึงถึงลูกเลย เมื่อคืนเขาอยากจะสั่งสอนให้เธอกลัวมากๆ แต่ลืมคำนึงถึงขนาดของตัวเองไป ถึงทำเธอเจ็บและป่วยขนาดนี้ เดย์ไม่ค่อยชอบพูด ตั้งแต่เล็กจนโตมาถึงป่านนี้ ก็มีกันตานี้แหละที่เขาอยู่ด้วยแล้วพูดมากทุกครั้ง เขาเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองในตอนนี้เหมือนกัน
- ผู้เขียน
