EP 22
1127 คำ
“ไม่ได้หรอกค่ะรายนี้คุณนุหวงมาก ขืนปล่อยให้ห่างหูห่างตา เดี๋ยวได้สามีฝรั่งกลับมาเหมือนพี่สาวสองคนล่ะแย่เลยค่ะ น้องเนมไหว้คุณป้าเอ้ คุณลุงเดชแล้วก็พี่จิณสิจ๊ะ”
วรนารถรีบหันไปสั่งลูกสาวผู้น่ารักและเรียบร้อยประหนึ่งผ้าพับไว้ก็ไม่ปาน
“ไหว้พระเถอะจ้ะหนูเนม”
ทั้งสามรับไหว้สาวสวยด้วยรอยยิ้ม
“ว่าแต่จะแย่ตรงไหนล่ะคะคุณนารถ ลูกเขยทั้งสองรวยออกปานนั้น”
ชมจันทร์รีบคุยกับแขกต่อ
“ไม่ไหวค่ะ ขอลูกเขยคนไทยกับเขาบ้างสักคน นารถเลยต้องไปคุมเข้มแบบริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยนะคะ นี่ก็กำลังหาที่ฝึกงานให้ก่อนจะเข้าไปรับตำแหน่งที่คุณนุวางไว้ให้ ถ้าจะฝากคุณเดชกับคุณจิณช่วยรับไปสอนงานให้สักสองสามเดือนก็จะดีนะคะ นารถจะได้หมดห่วง”
จิณณวัตรหันไปยิ้มให้พ่อเป็นเชิงเกี่ยงให้ตอบ
“ไม่มีปัญหาครับ ผมเพิ่งจะโอนผู้ช่วยเลขาไปให้นายจิณ และรับผู้ช่วยคนใหม่ หนูเนมไปก็จะให้เลขาผมสอนงานด้วยเลย พร้อมเมื่อไหร่ก็โทรบอกนะครับ”
จิรเดชไม่ได้ถือเป็นเรื่องใหญ่ ชมจันทร์เองก็ชอบใจไม่น้อยที่แอบมองการณ์ไกลไว้ให้ลูกชายด้วย
“จริงเหรอคะ ขอบคุณมากเลยค่ะคุณเดช น้องเนมขอบคุณคุณลุงเร็วเข้า” สาวน้อยทำตามอย่างว่าง่าย
“งั้นก็ไปพรุ่งนี้เลยดีมั้ยคะคุณนารถจะได้ไม่เสียเวลา เดี๋ยวเอ้จะกำชับให้ตาจิณดูแลน้องอีกทีค่ะ” ชมจันทร์รีบสรุปเสร็จสรรพโดยไม่ได้หันไปถามลูกกับสามีด้วยซ้ำ
“ได้เลยค่ะคุณเอ้ เฮ้อ! หมดห่วงไปอีกเรื่องแล้วค่ะ แต่นารถฝากคุณเดชกับคุณจิณดูแลใกล้ชิดให้หน่อยนะคะ อย่าให้หนุ่มที่ไหนมาใกล้ได้ ลูกคนนี้เราหวงค่ะ อยากให้เจอคนดีๆ และเหมาะสมและต้องเป็นคนไทยด้วยนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะคุณนารถ รับรองตาจิณจัดการให้ได้แน่นอนค่ะ แต่จะพูดไปก็ใจหายนะคะถ้าเกิดได้ฝรั่งเป็นเขยทั้งสามคน เป็นเอ้คงเสียดายแย่ นี่ก็ดีหน่อยตาจิณไม่หอบเมียหัวแดงมาฝาก ยังแอบกลัวอยู่เลยค่ะ ก็เรียนจบแล้วไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง พอโผล่มาคนเดียวเอ้ค่อยโล่งอกค่ะ ตายจริง! ชวนคุยจนเพลิน ตาจิณพาคุณนารถไปนั่งทีสิลูก แล้วรีบกลับมารอต้อนรับแขกนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะเรียกให้ตะวันมาคอยช่วย”
ชายหนุ่มทำตามคำแบบด้วยท่าทีสุภาพ แขกมางานหลายต่อหลายคนจนเขาไม่มีเวลาได้เมียงมองไปหาเลขาสาวสวยของแม่ คืนนี้มาในชุดราตรีผ้าซาตินสีน้ำเงินแขนตุ๊กตาสั้นเหนือเขาเล็กน้อย
ตรงเอวมีเข็มขัดผ้าแบบเดียวกันคาดไว้ ด้านหลังเว้าเป็นตัววีเล็กน้อยมีโบอันใหญ่ประดับอยู่ ส่วนผมก็ยังเห็นรวบขึ้นไปเปียก้างปลาครึ่งหัวเหมือนครั้งก่อนอยู่ดี
ซึ่งนั่นก็ดูสุภาพเรียบร้อยไม่โอเวอร์เหมือนสาวในงานหลายๆ คน ที่ต่างมากับพ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่ด้วยชุดราตรีสวยหรู ราคาแพงลิบ เว้าหน้าเว้าหลัง
สั้นบ้างยาวบ้างให้คอยเป็นอาหารตาให้เขากับผองเพื่อนที่เพิ่งจะกลับมารวมตัวกันเป็นกลุ่มเป็นก้อนได้ก็ตอนไล่โทรตามให้มางานเลี้ยงของเขานี่เอง
“โห! จิณดูคนนั้นสิ คนใส่ชุดสีชมพูสั้นๆ บานๆ น่ะ ขาขาวชะมัดเลย เห็นแล้วน่าหม่ำว่ะ”
“คนโน้นเจ๋งกว่า ผ่าหลังจนจะเห็นร่องก้นอยู่แล้ว ฉันจะกระอักเลือดตายก็คราวนี้ล่ะวะ”
“แต่ดูคนโน้นสิใส่สีขาวปิดซะมิดจนจะไม่เห็นอะไรเลยล่ะ สงสัยจะเป็นพวกคุณหนู พ่อแม่คุมไม่ให้ห่าง แบบนี้คงจะหาทางแอ้มยากหน่อยนะแก ขืนเผลอลืมตัวได้แต่งโดยไม่ตั้งใจแหงๆ”
บรรดาผองเพื่อนของเขาต่างนั่งมอง นั่งวิจารณ์จนน้ำลายหกไปตามๆ กัน ส่วนเขาก็หันซ้ายแลขวาไปตามทิศทางของสายตาอย่างไม่เกี่ยงงอน แต่ไม่ยักกะมีใครชี้ไปหายัยถั่วงอกเลยแฮะ
ก็ใครจะมีเวลาได้เห็นแม่คุณกันนักหนา มัวแต่เดินไปโน่นมานี่อยู่ไม่หยุด แถมพอตกดึกก็มีพ่อนักเรียนนอกคอยตามแจ ยังกับอยากจะประกาศให้คนรู้ทั่วงานว่า ‘ข้าจอง’ ด้วยแล้ว ใครจะไปกล้า
“จิณ! ตกลงแม่แกจัดงานนี้ขึ้นเพื่อต้อนรับแก หรือจัดมาเพื่อให้แกดูตัวเจ้าสาวในอนาคตกันแน่วะ”
สารวัตรทรงกลดเพื่อนผู้ตรงฉินเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ แต่จะว่าไปมันก็น่าคิดไม่น้อย เพราะงานนี้สาวๆ มาเยอะเป็นพิเศษ เรียกว่าแขกแต่ละบ้านก้าวลงจากรถก็มักจะมีลูกสาวติดมาด้วย
อายุอานามก็ตั้งแต่สิบหกถึงสี่สิบ ไม่รู้ว่าโสดสนิทหรือมีหลบๆ ซ่อนๆ ไว้อันนี้เขาก็ไม่ใคร่จะสนใจนัก ส่วนเรื่องความสดเขาเลิกหวังแล้ว ความบริสุทธิ์คงจะหาได้จากเด็กแรกเกิดกระมังสมัยนี้
“ไม่ดีหรือไงล่ะท่านสารวัตร จะได้อาศัยบารมีเพื่อนหาเมียไปด้วยเลยไง แกก็อย่าปล่อยโอกาสให้หลุดลอยนะจิณ เลยเลขสามเข้าไปแล้วขืนชักช้าสเปิร์มฝ่อฉันไม่รู้ด้วยนะ”
แสงพลเอ่ยแซวด้วยใบหน้าระรื่น สายตาก็สอดส่องเมียงมองไปยังสาวๆ ในงาน ต่างสวยๆ ด้วยกันทั้งนั้น โดยเฉพาะกลุ่มว่าที่นางแบบเพื่อนๆ ของจิรนันท์ล้วนแล้วแต่หุ่นดีๆทั้งนั้น
“โอเคๆ เดี๋ยวจัดให้ไม่นานเกินรอ แต่ตอนนี้ขอคัดสรรก่อนก็แล้วกันนะ”
เขาหมายความอย่างนั้นจริงๆ เพราะถึงเวลาจะต้องมองหาใครสักคนมาไว้เป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปด้วยกัน สร้างครอบครัวด้วยกันแล้ว หลังจากใช้ชีวิตวัยหนุ่มอย่างคุ้มค่าและสุดเหวี่ยงมาแล้ว
แต่ใครจะเตะตาต้องใจนั้นเขาเองก็วาดภาพไม่ออก และบอกไม่ถูกว่าอยากได้คนแบบไหน หรือจะมีใครตรงใจบ้าง เพราะรู้ดีว่าเรื่องแบบนี้กำหนดไม่ได้ จะมาจะไปมันไม่บอกไม่กล่าวเลย
- ผู้เขียน
