ตรงกันข้ามมันกลับเป็นอ้อมกอดที่กำลังเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า และโหยหาความอบอุ่น โหยหายที่พักพิงมากกว่า สองแขนเรียวจึงยกขึ้นโอบกอดตอบ
สองมือบางก็ลูบหลังเขาไปมา เพื่อปลอบขวัญ โดยไม่ต้องเปล่งคำพูดใดๆ ออกมา ช่างน่าอัศจรรย์ใจไม่น้อยที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างไม่เคยมีมาก่อน แต่เขาก็เผยความอ่อนแอให้ได้เห็นไม่นาน ก็กลับมาเข้มแข็งอีก และค่อยๆ ละวงแขนออกจากร่างเล็กทว่าอบอุ่นนั้น
“กลับด้วยกันนะ ทิ้งรถคุณไว้ที่นี่ล่ะ พรุ่งนี้จะได้มาพร้อมกัน”
เขาหันไปบอกเมื่อออกจากห้องแล้ว
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ คุณคงจะรีบไปทำงาน แต่ตะวันจะมาโรงพยาบาลสายหน่อย ตอนเช้าจะต้องดูแลเรื่องเสื้อผ้ากับอาหารการกินที่จะเอาไปเขาใหญ่ก่อนค่ะ”
เจ้าของร่างบางตอบขณะก้าวเดินเคียงข้างเขาไป
“ผมคงไม่มีเรี่ยวแรงตื่นเช้านักหรอก อีกอย่างอยากจะมาหาคุณแม่ก่อนเข้าออฟฟิศด้วย รถผมจอดอยู่ทางโน้นไปกันเถอะ”
แล้วเขาก็คว้ามือบางไปจูงเดินไปตามทิศทา
