“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าเจ เดี๋ยวค่อยมาคุยกับพี่”
เมื่อรถไม่ได้มุ่งหน้ากลับบ้านแต่ไปคอนโดของจิณณวัตรแทน เขาสั่งน้องที่มีสภาพมอมแมมใบหน้าบวมเปล่ง แล้วหันไปหาคนที่ยังคงถูกเขาประคองไปนั่งชุดรับแขกด้วยความห่วง มือหนาเชยคางมนขึ้นเพื่อจะได้ดูว่ามีตรงไหนแตกบ้าง
“ผมจะไปเอากล่องยามาดูแผลให้นะ คุณนั่งรออยู่ตรงนี้”
ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล แล้วบรรจงเชยคางที่มีคราบเลือดเปอะเปื้อนขึ้น ใช้สำลีชุบน้ำค่อยๆ เช็ดออกทีละนิดๆ อย่างแผ่วเบาที่สุด
“อุ๊ย!!!”
แต่ก็ทำเอาคนเจ็บสะดุ้งโหยง เมื่อกระเทือนถึงแผลที่แตกอยู่ภายในปากจนได้ คนเช็ดถึงกับหน้าสลดลงด้วยความสงสาร และอยากจะขอบคุณสักร้อยครั้งในความช่วยเหลือของเลขาแม่ครั้งนี้
“ผมขอโทษนะ เจ็บมากหรือเปล่า จะให้ผมพาไปหาหมอไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ มันคงเป็นแผลอยู่ข้างใน แต่ไม่มากถึงขนาดต้องไปหาหมอหรอก”
“ผมจะทำมือเบาที่สุด เสร็จแล้วคุณก็ไปอาบน้ำ
