ตอนที่5 มาคาสิโนเอง
1271 คำ
ตอนที่5 มาคาสิโนเอง
"มึงจะถามไปทำไหมวะ" วายุเอ่ยถามน้ำริน เมื่อยืนมองหน้าเธออยู่นาน
"บอกมาเถอะน่าา" น้ำรินไม่ตอบคำถาม เธอเร่งรอฟังจากเขา ในตอนนี้มีทางเดียวที่เธอจะรู้เรื่องการตายของพ่อเธอ และจะได้รู้ด้วยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับพ่อของเธอกันแน่..
"คาสิโนนั้นตั้งอยู่ในเมือง อยู่ข้างๆโรงแรมMR" วายุเอ่ยบอกโดยไม่ได้คิดอะไร น้ำรินพยักหน้ารับเมื่อได้ยินแบบนั้น ท่าทางของเธอทำให้เพื่อนรักทั้งสองมองอย่างสงสัย
"จะอยากรู้ไปทำไมริน" ทรายถาม
"....ฉันต้องการไปเจอคนๆนึง" น้ำรินตอบเพื่อนไปแค่นั้น แล้วเธอก็นั่งเงียบไป เพื่อทบทวนอีกครั้งว่า เธอควรไปเจอผู้ชายคนนั้นดีไหม เพราะเธอไม่ค่อยไว้ใจชายหนุ่มคนนั้นเสียเลย แต่ถ้าหากเธอไม่ไป เธอจะไม่รู้เรื่องของพ่อเธอเลย
"ใครเหรอริน แล้วทำไมต้องเป็นที่นั่นด้วยล่ะ แกมีอะไรปิดบังเราหรือเปล่า" ทรายถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นสีหน้าเครียดๆของเพื่อนรัก
"ที่พ่อเราถูกยิง มันต้องมีอะไรแน่ๆ แล้วคนที่จะบอกเราได้ มีอยู่คนเดียว และเขาคนนั้นเคยมางานศพพ่อเราด้วยนะ" น้ำรินตัดสินใจบอกเพื่อนไป ทำให้วายุและทรายหันมามองหน้ากัน ก่อนที่วายุจะหย่อนตัวนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ ทรายเพื่อที่จะฟังน้ำรินเล่า
"เรื่องมันเป็นยังไงริน" วายุถามด้วยความสนใจ น้ำรินมองหน้าเพื่อนทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง เธออยากจะเล่าเหตุการณ์ที่เธอไปเจอชายหนุ่มที่โรงพยาบาล แต่เธอรู้สึกว่ามันเสี่ยงสำหรับเพื่อนๆ เธอยังไม่รู้ความเป็นมาของผู้ชายคนนั้น และเธอก็ยังไม่ได้นำเรื่องนี้ไปแจ้งความ เพราะเธอได้ขอน้าลำดวนน้องสาวของพ่อเอาไว้
ชัยนาทพ่อของหญิงสาว ได้ทำงานให้แฟรงค์มาเกือบ 5 ปี โดยที่น้ำรินไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน...
เธอนั่งเงียบอยู่นานก่อนจะตัดสินใจยัดกายลุกขึ้น แล้วเดินออกจากร้านไปด้วยความเร่งรีบ ทำเอาเข้มที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์เพื่อรอรับลูกค้า ต่างมองตามหลังเพื่อนสาว ไม่ต่างจากเพื่อนอีกสองคนที่นั่งมองอยู่ ก่อนที่ทรายจะตะโกนเรียกตามหลังเพื่อนและลุกเดินตามออกไป
"ริน!" ทรายตะโกนเรียกน้ำริน เธอวิ่งมาหาเพื่อนรัก เมื่อเห็นว่าน้ำรินกำลังจะขึ้นรถ ทำให้หญิงสาวหันมามองเพื่อน
"แกจะไปไหน.. มีอะไรทำไมไม่บอกพวกฉัน" ทรายถามด้วยความเป็นห่วง
"ฉันพร้อมเมื่อไหร่ จะเล่าทุกอย่างให้พวกแกฟังนะ ฝากร้านด้วยนะ" ว่าจบน้ำรินก็เปิดประตูรถของตัวเองเข้าไปประจำที่คนขับ ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกไป ทรายทำได้แค่ยืนมองน้ำรินขับรถออกห่างไปจนลับสายตา โดยมีเข้มและวายุยืนมองอยู่ในร้าน
ทรายยืนมองเพื่อนรักขับรถออกไปด้วยความเป็นห่วง เธอคอยช่วยเหลือน้ำรินเวลาที่เพื่อนเดือดร้อน หรือทุกข์ใจ ไม่ต่างจากวายุและเข้มเพื่อนชายทั้งสอง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยแสดงความห่วงใยเพื่อนมากขนาดนั้น แต่ลึกๆพวกเขาก็เป็นห่วงน้ำรินและทรายเหมือนกัน..
ด้านน้ำริน
หญิงสาวขับออกมาได้สักพัก เธอขับไปยังโรงแรมMR ตามที่วายุได้บอกไว้ ระหว่างทางเธอเองก็ทบทวนตลอดว่าจะไปหาเขาดีไหม เพราะชื่อของชายหนุ่มก็ไม่รู้จัก ตัวตนของเขาก็ไม่รู้จัก และคำพูดของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของหญิงสาว "ไปอยู่กับฉันสิ"
"หนูจะต้องรู้ให้ได้ค่ะพ่อ พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะต้องจัดการคนชั่วที่ฆ่าพ่อให้ได้" เธอเอ่ยกับตัวเอง เมื่อนึกไปถึงร่างกายของผู้เป็นพ่อที่เต็มไปด้วยบาดแผล มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกแค้นคนที่ฆ่าพ่อของตัวเอง ความรู้สึกของเธอในตอนนี้มันเหมือนมีไฟในใจ ที่ค่อยๆแผดเผาหัวใจของหญิงสาวทีละนิด
@คฤหาสน์ของแฟรงค์
"ที่พวกผมบอก ก็มีแค่นี้แหละครับ" ชายหนุ่มคนนึงเอ่ยบอกกับผู้ชายตรงหน้า ขณะที่นั่งคุกเข่าโดยมีโซ่ล่ามข้อมือของทั้งสองคนเอาไว้ ชายหนุ่มทั้งสองมีบาดแผลจากการถูกทำร้ายของลูกน้องมาเฟียหนุ่มตรงหน้า ทั้งสองคนถูกจับได้ในวันที่เกิดเหตุ ตลอดเวลา1 อาทิตย์พวกเขาไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับหัวหน้าแก็งของพวกมันที่ส่งมาทำงานลอบยิงเลย แต่ที่พวกมันยอมเล่านั้น เป็นเพราะกลัวว่าแฟรงค์จะส่งคนไปทำร้ายลูกเมียของพวกมัน
มาเฟียหนุ่มนั่งสูบบุหรี่ด้วยท่าทีที่สบาย แต่ใบหน้ากลับเงียบขรึม เขานั่งฟังสิ่งที่ชายฉกรรจ์ทั้งสองเล่าจนจบ ความนิ่งขรึมของเขาทำเอาทุกคนในห้องใต้ดินขนลุกซู่ เพราะพวกเขารู้จักเจ้านายหนุ่มดีว่าเขาเป็นคนยังไง
"พะ...พวกผมขอร้องล่ะครับ พวกผมทำตามที่พวกเขาสั่ง ไม่งั้นมันจะฆ่าพวกเราและลูกเมียผม" ชายอีกคนเอ่ยขอความเห็นใจ เมื่อแฟรงค์ยังเอาแต่นั่งเงียบจนเกิดความกลัวขึ้น
แฟรงค์ทิ้งบุหรี่ในมือลงพื้น ก่อนจะใช้รองเท้าราคาแพงเหยียบให้ดับ เขายัดกายลุกขึ้นจากโซฟาหนังราคาแพง แล้วเดินเข้าไปคุกเข่าข้างหนึ่งนั่งลงต่อหน้าชายฉกรรจ์ทั้งสอง แววตาดุดันของเขา ทำให้ทั้งสองไม่กล้าที่จะสบตาด้วย
"กูจะไว้ชีวิตพวกมึง... แต่ พวกมึงต้องทำงานให้กู แล้วลูกเมียมึงจะปลอดภัย" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกเสียงราบเรียบ ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองมองหน้าชายหนุ่มอย่างกล้าๆกลัวๆ
"งะ...งานอะไรครับ" ชายคนนึงเอ่ยถาม แฟรงค์ไม่ตอบอะไร เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป ทำให้ไบรอันและดินที่เห็นแบบนั้น ก็พากันเดินตามเจ้านายหนุ่มออกไป ทำให้ลูกน้องคนอื่นพากันเข้าไปจับชายฉกรรจ์ทั้งสองพาไปขังไว้ที่เดิม...
@คาสิโนของแฟรงค์
น้ำรินขับรถเข้ามาในคาสิโนของมาเฟียหนุ่ม ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เธอไม่ไว้ใจ เธอจอดรถในโรงจอดรถของคาสิโนหรู หญิงสาวไม่รู้ว่าใช่ที่นี่หรือเปล่า แต่เธอก็ตัดสินใจลองขับเข้ามาดูก่อน ในโรงจอดรถมีรถหรูราคาแพงจอดเรียงกันอยู่มากมาย ดูท่าแล้วที่นี่จะมีแต่ผู้คนที่ร่ำรวยมาเล่นพนันกันที่นี่ เธอมองไปรอบๆ ก็เห็นชายวัยกลางคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากประตูทางเข้า หญิงสาวตัดสินใจเปิดประตูลงรถไป
"ใส่ชุดนักศึกษามา เขาจะให้เราเข้าไหมเนี่ย" หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อยืนมองตัวเองในกระจกรถ เธอใส่ชุดนักศึกษาโดยมีเสื้อช็อปคุมอีกชั้น หลังเลิกเรียนเธอก็ไปร้านคาเฟ่ของด้วยเองเลย ไม่ได้เปลี่ยนก่อนจะมาที่นี่..
"ฟู่ว~" เธอพ่นลมหายใจออกมาเพื่อคลายความกังวล ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูทางเข้าของคาสิโน
- ผู้เขียน
