PANDDIN TALK
“ฉันไปแล้วนะ” ร่างบางตรงหน้าพูดขึ้นขณะก้าวขาขึ้นรถแท็กซี่ซึ่งจอดรออยู่หน้าหอพัก ผมได้แต่พยักหน้ารับคำเธอเบาๆ แทนการพูดล่ำลา และทนยืนตากอากาศเย็นๆ ในช่วงเกือบตีสอง มองไฟท้ายรถแท็กซี่ขับเลยไปจนเลี้ยวพ้นสายตา ก่อนตัดสินใจเดินกลับเข้าหอเงียบๆ
“เดินดีๆ สิ จะถึงหอเธอแล้ว” เสียงคุ้นหูซึ่งผมไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ แต่มันอดไม่ได้ที่จะเหลียวมอง
วันใหม่ในสภาพเมาแอ๋กับไอ้รุ่นพี่เวรนั่น พากันประครองเซไปเซมาอย่างกับปู ตรงกลับมาที่หอ เห็นแล้วสมเพชลูกตานัก ถ้าให้เดา เธอคงจะไปตามนัดไอ้หมอนั่นจริงๆ ผมเบ้ปากให้กับภาพที่เห็นอย่างนึกสังเวช ตัดสินใจเดินกลับขึ้นห้องพักแบบไม่สนใจ ทันทีที่พาตัวเองกลับเข้ามาในห้อง ผมก็ปิดประตูขังตัวเองไว้ข้างใน เปิดเพลงร๊อคชิวๆ อย่างที่ชอบนอนจิ้มสมาร์ทโฟนตอบข้อความสาวๆ เหมือนปกติ
ใบอ้อ : เสียใจนะ L
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างเบื่อหน่าย เมื่อปรากฏข้อความตอบโต้อัตโนมัติข
