หน้าฉันชาวูบคล้ายกับมีใครเอาของแข็งกระแทกแบบเต็มๆ มือไม้อ่อนเหมือนคนอ่อนแรง ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองปล่อยให้โทรศัพท์มือถือในมือร่วงกระแทกกับโต๊ะม้าหินตั้งแต่เมื่อไหร่ หลายความรู้สึกในเวลานี้มันประดังประเดเข้ามาจนแทบทนไม่ไหว
“ใหม่...เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงของกิ่งแก้วพร้อมแรงเขย่าเบาๆ ทำฉันสะดุ้งจากภวังค์ สีหน้า แววตาที่ดูเป็นห่วงเป็นใยของเธอ ทำฉันขยับยิ้มมุม พยายามปั้นสีหน้าให้ดูปกติที่สุด ขณะที่อีกเอ่ยวาจาถามน้ำเสียงเดิม “โอเคหรือเปล่า” ฉันพยักหน้ารับเก้อๆ ทั้งที่ความจริงแล้ว ลึกๆ แทบอยากจะหยุดหายใจมันเสียตอนนี้
“ก็ดีแล้วที่เธอยังยิ้มได้” แก้มแดงที่อยู่ในเหตุการณ์กล่าวเสริมเสียงเย็น เหลือบมองข้อความตอบโต้อัตโนมัติที่เปิดค้างไว้ สลับกับมองหน้าฉันไปมา ในขณะที่ฉันได้แต่นั่งนิ่ง สบประสานตากับเธอไปอย่างนึกสงสัย ซึ่งดูๆ ไปแล้ว เธอเองก็คงพอจะรู้เรื่องราวของกิ่งแก้วไม่น้อยไปกว่าฉันนัก “พยายาม
