มาร์คินเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นหลังจากเดินออกไปส่งหมอประจำตัวของตนที่หน้าประตู เขาหย่อนตัวนั่งลงโซฟาข้างกายนาร์มิน สายตามองไปยังข้อเท้าเล็กที่มีผ้าพันรอบเอาไว้
“ตอนนี้ยังเจ็บอยู่ไหม?”
“เจ็บค่ะ แต่ว่าไม่ได้มาก”
“วันหลังก็ระวังให้มากกว่านี้”
“ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่ามีบันไดอีกขั้นบวกกับตาฉันมันเบลอ ฉันเลยก้าวบันไดลงผิดขั้น”
“อืม แล้วเดินไหวไหม?”
“เดินไหวค่ะ แต่ว่าวันนี้ขออาบน้ำก่อนนะคะ ฉันจะรีบมาดูหนังต่อ”
“ตามใจ”
หญิงสาวค่อยๆ ประคองตัวเองขึ้นจากโซฟาอย่่างยากลำบากแล้วเดินกะเผลกไปตรงห้องนอนเพื่ออาบน้ำ มาเฟียหนุ่มมองตามไม่ละสายตา ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินตามแล้วช้อนร่างนาร์มินขึ้นในท่าเจ้าสาว
พรึ่บ
“ว้าย!!” เธอเผลอร้องอุทานด้วยความตกใจ มาร์คินชอบทำอะไรไม่บอกเธอก่อนสักคำ นึกอยากทำอะไรก็ทำตามใจตัวเอง “คราวหน้าจะอุ้มฉันก็บอกก่อนสิคะ ชอบทำอะไรทีเผลออยู่เรื่อย”
“หึ…”
“ไม่ต้องทำแบบนี้
