บทที่17
อยู่ดี ๆ ก็ถูกจับมาถือศีลกินเจ นี่มันชีวิตอะไรของอิพีชเนี่ย แล้วยังแม่นางเหมยเหมยที่โดนองค์ชายบ้านั่นใช้ให้ตามมาเฝ้าอีก นางตามติดเสียยิ่งกว่าสวามีของจื่อหยางอย่างองค์ชายสี่ซะอีก ไม่ได้คิดว่าอาชีพเดิมคือนางหอโคมแดงนึกว่าเจ้ากรรมนายเวร ตามติดแทบจะขี่คออยู่แล้ว
แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องถ่อขึ้นมาถึงบนเขา สุดท้ายมาถึงนี่แต่ก็แค่สวดภาวนาแล้วก็กินเจ ที่จริงทำที่วังก็ได้ป่ะ ไม่เห็นจะต้องลำบากลำบนเดินทางเลย ไม่เข้าใจคนสมัยนี้จริง ๆ แล้วการมานั่งกินผักผัดน้ำมันใต้ต้นไม้ที่ใบร่วงตลอดเวลาก็ไม่รู้ว่ามันดีอย่างไง แน่นอนล่ะว่าพัดชาในร่างจื่อหยางไม่ชอบ แต่ไม่ใช่กับอีกสองคนที่มาด้วย
“บรรยากาศที่นี่ดีจังเลยนะเพคะ” เสียงของแม่นางเหมยเหมยที่เอ่ยกับองค์ชายสี่ยิ่งทำให้จื่อหยางรู้สึกขัดหูขัดตา นางไม่ได้มีปัญหาอะไรกับคนทั้งสองหรอก เพียงแต่อยู่ที่นี่อาหารการกินย่ำแย่ แล้วยังเสื้อผ้าที่ต้องแต่งแบบเรียบ ๆ
