บทส่งท้าย
แกร๊ก
เสียงเปิดลูกกรงทำให้เอกค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยบาดแผลและความเจ็บปวด ดวงตาลืมขึ้นด้วยความยากลำบาก แสงสว่างจากหลอดไฟที่ไม่ได้เจอมานานทำให้รู้สึกแสบตา
"กะ แก!”
เสียงแหบพูดกระตุกด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นพยัคฆ์เดินเข้ามา ความทรงจำเลวร้ายยังคงฉายซ้ำอยู่ในสมองและร่างกาย ปลายมีดที่กรีดไปตามตัว เล็บที่ถูกถอดออกทีละเล็บ สร้างความทรมานราวกับตกนรก แม้จะอยากตาย แต่ก็ไม่มีความกล้าพอ
"จุ๊จุ๊ อย่าเสียงดังไป วันนี้ฉันพาใครบางคนมาด้วย"
เอกเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่มาใหม่ ดินแดนเดินเข้ามาด้วยท่าทีเย็นชา วันนี้พยัคฆ์บอกว่าจะพามาดูของดีเนื่องจากเห็นว่าเขาเป็นเด็กดี ไม่คิดว่าจะพามาเจอกับเอกแบบนี้
"ดินแดน! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เอกมองสลับระหว่างดินแดนและพยัคฆ์ เขาไม่คิดเลยว่าทั้งคู่จะรู้จักกัน
"ผมจำเป็นต้องบอกคุณด้วยเหรอ" แม้จะถูกพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่เอกก็ไม่ยอมแพ้เขายั
