เกิดใหม่เป็นตัวร้ายซ้ำยังกลายเป็นเมียน้อย

บทที่ 1 ไม่ให้อภัย “ฮือออออ ไม่นะ น้องไส้เทียนสุดที่รักของพี่” หนุ่มกล้ามโตวัย 30 ปีนั่งอ่านตัวหนังสือที่ปรากฏบนหน้าจอโน้ตบุ๊กอยู่เพียงลำพังในห้องซอมซ่อ หนุ่มกล้ามโตผิวเข้ม มีชื่อดุดันพอๆ กับใบหน้าว่าสิงโต หน้าตาที่ใครเผลอไปสบตาเข้าก็นึกว่าเป็นนักเลงท้ายซอย จนต้องรีบหลบตาเดินหนีไปด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้กลับมีน้ำตาแห่งความเสียใจ และคับแค้นใจนองเต็มหน้า เจ้าตัวใช้ทิชชูที่ถืออยู่เช็ดแรงๆ ก่อนทิ้งลงบนพื้นที่กลาดเกลื่อนไปด้วยทิชชูที่ใช้แล้ว จุดจบน่าอนาถของตัวร้ายในนิยายทำให้สิงโตสะเทือนใจจนไม่สามารถกลั้นน้ำตาแห่งความคับแค้นไว้ได้ ยิ่งนึกถึงรอยยิ้มแสนอ่อนโยนใสซื่อ ก็ยิ่งเศร้าใจ แต่เขากลับไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากสาปแช่งพระเอกที่ครองรักกับนายเอกอย่างมีความสุขเท่านั้น สิงโตมองกรอบรูปจับมันอย่างทะนุถนอมมันเป็นรูปภาพตัวละครไส้เทียนที่คนเขียนแจก ความจริงมันมีเป็นเซตพระเอก นายเอก ตัวร้าย แต่เขาเอาแค่ตัวร้ายอย่างไส้เทียนมาใส่กรอบอย่างดีส่วนภาพใบอื่นเขาเก็บไว้ไหนก็ไม่รู้เขาไม่สนใจคนพวกนั้นหรอก!! ใบหน้าของไส้เทียนดูหล่อแบบน่ารัก ๆ ไม่ได้ตัวบางร่างเล็กเหมือนผู้หญิงยังมีความความเป็นผู้ชายอยู่ แต่ยังไงในสายตาของเขาไส้เทียนก็น่ารักที่สุด! จู่ๆ ใครคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางความสว่างนั้น คนที่ทำให้สิงโตต้องเบิกตากว้าง แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง แต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนนี้ เขาไม่มีทางลืมเด็ดขาด! “น้องไส้เทียน…” สิงโตเอ่ยเสียงสั่น ใบหน้านี้เขาจำได้ดีเมื่อเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนนั่น ก็เศร้าใจขึ้นมา เพราะนึกถึงจุดจบที่เขาเพิ่งอ่านจบไป ทำไมคนดี ๆ แบบนี้ถึงได้มีจุดจบที่ทรมานขนาดนั้น “ขอบคุณนะครับที่ชอบผมขนาดนี้ รู้สึกเป็นเกียรติมากเลย” เขาเกาแก้มด้วยท่าทีน่ารัก ใบหน้าสวยราวกับเป็นลูกรักของพระเจ้า บวกกับท่าทีเขินอายยิ่งทำให้ดูน่ารักเพิ่มขึ้นไปอีก สิงโตไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังเผชิญสถานการณ์แบบไหนอยู่ ไม่รู้ว่าตัวเองอ่านนิยายอินเกินไปหรือเปล่าถึงฝันว่าเจอไส้เทียนแบบนี้ เพราะไม่เคยคิดว่าตัวละครในนวนิยายจะมีตัวตนอยู่จริง ๆ ถึงแม้ไส้เทียนจะเป็นเพียงตัวละครในนิยาย แต่สิงโตยอมรับว่าตอนนี้เขามีความสุขมาก ๆ ตั้งแต่เริ่มเรื่องสิงโตก็มองไส้เทียนเป็นน้องชายมาตลอด เขาเอ็นดูจากใจจริง แม้ว่านักอ่านคนอื่นจะด่าไส้เทียนก็ตาม “พี่ชอบน้องมาก ๆ น้องไม่ผิดหรอก ไอ้พระเอกบ้านั่นต่างหากที่เป็นคนผิด” สิงโตกำหมัดเมื่อนึกถึงการกระทำที่ไม่น่าให้อภัยของพระเอก เขาจะสาปแช่งมันไปจนชั่วชีวิต! “ขอบคุณมากนะครับ ทั้งที่ผมเป็นแค่ตัวละครในนิยายในโลกของคุณแท้ ๆ” ไส้เทียนยิ้ม เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาพูดคุยกับนักอ่านจากอีกโลก ความจริงการทำแบบนี้ถือเป็นการผิดกฎของจักรวาล แต่บางทีมันอาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้ “หมายความว่ายังไงเหรอครับ” “ภารกิจของผมสิ้นสุดแล้ว หลังจากนี้ขอฝากคุณสิงโตดูแลร่างของไส้เทียนต่อหน่อยนะครับ” คำพูดของไส้เทียนทำให้สิงโตมีสีหน้าไม่เข้าใจ “หมายความว่ายังไงครับ แล้วน้องไส้เทียนจะไปไหน หรือว่าพี่ตายไปแล้ว” ยิ่งเห็นร่างของไส้เทียนเริ่มโปร่งแสง สิงโตก็ยิ่งกระวนกระวาย เขาเพิ่งเจอกับคนที่ชอบที่สุดแท้ ๆ แต่กลับไม่สามารถคุยกันได้นานกว่านี้ น้องชายที่เขาเอ็นดูกำลังจะหายไป “ผมฝากร่างไส้เทียนด้วยนะครับ ต่อจากนี้มันจะกลายเป็นของพี่...นะครับพี่ชาย” คำพูดของไส้เทียนทำให้สิงโตเบิกตากว้าง ภายในใจรู้สึกอุ่นวาบ เป็นครั้งแรกที่มีคนเรียกเขาว่าพี่ชาย สถานะนี้เขาอยากได้มานานมาก ๆ แล้ว เขาอยากมีน้องชายที่น่ารักน่าเอ็นดูมาคอยเรียกว่าพี่ชาย พี่จ๋า และคิดว่ามันคงจะมีความสุขมาก ๆ ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่ามันมีความสุขมากจริง ๆ “เราจะได้เจอกันอีกไหม” แววตาของไส้เทียนไหววูบ ตนเป็นเพียงวิญญาณของโลกหนังสือ ไม่ถือเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ ภารกิจของเขาในโลกหนังสือ คือการเป็นตัวละครให้นิยายเรื่องหนึ่งๆ ดำเนินไปได้ เมื่อจบเรื่องนี้ ก็เปลี่ยนเรื่องใหม่ ตัวละครใหม่ไปเรื่อย ๆ การพบเจอกับสิงโตอีกครั้งแทบจะเป็นไปไม่ได้ “ต้องได้พบกันได้แน่ครับ” ไส้เทียนเลือกที่จะไม่บอกความจริง “โอเค ไว้เจอกันนะน้องชาย” สิงโตยิ้ม ลูกผู้ชายต้องไม่จากกันด้วยน้ำตา! เขายืนกำมือมองจนกระทั่งร่างโปร่งแสงของไส้เทียนหายไป “ฮือออออออ ไอ้พระเอกเวร! แกนะแก ทำไมแกถึงกล้าใจร้ายกับน้องชายที่น่ารักของฉันแบบนี้!” สิงโตทรุดลงนั่งคุกเข่ากับพื้นพร้อมกับสาปแช่งพระเอกในนิยายต่าง ๆ นานาด้วยความคับแค้นใจ นั่นเป็นเรื่องราวในความทรงจำสุดท้ายของชีวิตหนุ่มใหญ่นักกล้ามนามว่าสิงโต เวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอตื่นขึ้นมา เขาก็พบกับสถานการณ์ที่ชวนตกตะลึง “อ๊ากกกไอ้เวร บังอาจ! แกบังอาจมาทำให้ร่างของน้องชายสุดที่รักฉันแปดเปื้อนสินะ!” พอลืมตา สิ่งแรกที่เห็นก็คือใบหน้าหล่อเหลาของใครคนหนึ่งที่กำลังโน้มตัวลงมาทำท่าจะจูบ แม้จะไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่สิงโตก็ยกสองขาถีบออกไปเต็มแรง จนร่างใหญ่ของอีกฝ่ายหงายหลังตกเตียงไป คนถูกถีบกระเด็นไปนอนงงอยู่ที่พื้น ความเจ็บที่หลังและก้นทำให้สติค่อย ๆ กลับคืนมา ก่อนหน้านี้เขาถูกใครมอมยาก็ไม่รู้ จู่ๆ ก็ถูกพามาที่ห้องที่มีผู้ชายกำลังนอนอยู่ แต่สมองก็มึนงงเกินกว่าจะควบคุมร่างกายได้ ไม่รู้ว่าเขาควรขอบคุณที่ถูกถีบเรียกสติกลับมานี่ดีไหม “แกมันไอ้โรคจิต!” สิงโตไม่รอให้ศัตรูตั้งตัว แต่พอมองหาอาวุธข้างกายก็กลับไม่มีอะไรพอจะใช้ได้เลย สุดท้ายก็หยิบหนังสือที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง กระโดดเข้าใส่คนที่นั่งอยู่บนพื้น ระดมฟาดหนังสือใส่อย่างไม่ปรานี จนอีกคนร้องโอดโอยพลางขยับหนีจ้าละหวั่น “โอ๊ย! หยุดนะ นายหยุดตีเดี๋ยวนี้ โอ๊ย” ไม่ว่าเจ้าตัวจะหลบหนียังไง สุดท้ายก็เจอหนังสือฟาดเข้าใส่อย่างไม่ออมแรง แม้ว่าหนังสือจะไม่ได้หนามากนัก แต่สันของมันก็สร้างความเจ็บปวดให้ไม่ใช่น้อย “แกมันไอ้โรคจิตวิตถาร!” สิงโตระดมตีจนตัวเองหอบไปทั้งร่าง ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างในร่างกายของตัวเองผิดปกติ สิงโตโยนหนังสือใส่อีกคน ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ พอเข้ามาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นเงาสะท้อนบนกระจกเป็นร่างของไส้เทียนที่เพิ่งเจอในฝัน แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นความจริง! ปัง ๆ “ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้” เสียงทุบประตูทำให้สิงโตสะดุ้ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เขาเพิ่งระดมตีใครก็ไม่รู้ ถ้าอยู่ในร่างเก่าเขาคงสามารถต่อยตีได้สบาย แต่พอเป็นร่างผอมแห้งนี้ แถมเขายังไม่อยากให้ผิวอันบอบบางของไส้เทียนเป็นรอยด้วย ก็คงได้แต่พูดคุยประนีประนอม สิงโตตัดสินใจเปิดประตูออกไป ก็เจอกับอีกฝ่ายที่ยืนทำหน้าทะมึนอยู่ พอสังเกตดี ๆ ก็เห็นความหล่อเหลา ส่วนสูงน่าจะประมาณ 180 กว่า ๆ กระดุมเสื้อเชิ้ตถูกปลดออกจนหมดเผยให้เห็นกล้ามเนื้อเรียงสวย แต่สิงโตไม่ได้แปลกประหลาดใจอะไร เพราะก่อนหน้านี้เขาเองก็มีรูปร่างที่เรียกว่าสมบูรณ์แบบแบบนี้เหมือนกัน ถึงจะไม่ได้หล่อขนาดนี้ก็เถอะ! “ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอตัว ก่อนหน้านี้ก็ขอโทษแล้วกัน แต่คุณผิดเองที่จู่ ๆ ก็มาคร่อมผม” สิงโตเอ่ยพลางสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง ก่อนจะเหลือบเห็นกระเป๋ารูปหมีของไส้เทียน มันเป็นกระเป๋าที่ไส้เทียนได้จากพระเอกเป็นของขวัญวันเกิด แม้จะไม่อยากจับมัน แต่ตอนนี้คงเลือกอะไรไม่ได้ เดี๋ยวค่อยเอามันไปทิ้งทีหลังก็แล้วกัน กองทัพมองจนกระทั่งร่างบางหายออกไป ก่อนจะกุมหัวตัวเองด้วยความมึนงง หลังจากนั้นไม่นานลูกน้องของเขาก็เปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทีรีบร้อน พอเห็นสภาพของผู้เป็นนายก็ยิ่งมึนงงกับสถานการณ์ “เจ้านายเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ แล้วทำไมท่านถึงมีแผล!” สิบพูดอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่ามุมปากของเจ้านายมีรอยเลือด ทั้งที่ปกติแล้วแทบจะไม่มีใครสามารถสร้างรอยแผลให้ผู้เป็นนายได้เลย “ไม่มีอะไร นายช่วยสืบประวัติเด็กหนุ่มที่เพิ่งออกจากห้องนี้ไปหน่อย ฉันต้องการด่วนที่สุด” แม้ว่าสิบจะไม่เข้าใจ แต่ก็ตอบรับความต้องการของเจ้านายด้วยท่าทีแข็งขัน หลังจากออกมาจากโรงแรมได้ สิงโตหรือไส้เทียนก็รีบตรงกลับมาที่คอนโดตามความทรงจำของร่างนี้ พอได้อยู่คนเดียว จึงเริ่มทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ฉากนี้ต้องเป็นฉากที่ไส้เทียนโดนวางยา แล้วเผลอไปมีอะไรกับตัวร้ายที่ชื่อว่ากองทัพ ส่วนสาเหตุที่ไส้เทียนถูกวางยาเพราะว่านายเอกต้องการกำจัด... ถูกแล้ว คนที่ต้องการกำจัดไส้เทียนคือนายเอก แม้ว่าในเรื่องนี้ไส้เทียนจะเป็นเมียน้อย แต่ก็เป็นเมียน้อยแบบไม่รู้ตัว แถมตอนหลังยังมีเฉลยปมว่าที่จริงแล้วไส้เทียนคบกับพระเอก หรือก็คือดินแดนก่อน แต่ดินแดนกลับนอกใจไปคบกับนายเอก หรือก็คือเอก เรื่องราวเกิดขึ้นไวมาก สุดท้ายทั้งคู่ก็แต่งงานกัน โดยที่ไส้เทียนไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย เมื่อไส้เทียนต้องการจะบอกเลิก แต่ดินแดนก็ไม่ยอมเหมือนพวกหมาหวงก้าง นั่นสร้างความไม่พอใจให้กับเอก สุดท้ายเอกก็สร้างสารพัดแผนการเพื่อให้ดินแดนเข้าใจไส้เทียนผิด พอไส้เทียนรู้แผนการของเอกจึงโต้ตอบไป แต่ด้วยความที่ทั้งคู่แต่งงานกันแล้ว และคบกันอย่างเปิดเผย เลยกลายเป็นว่าไส้เทียนถูกมองว่าเป็นเมียน้อย “ไอ้พวกสารเลว เหมาะสมกันแล้วผีเน่ากับโลงผุ ขอให้กอดคอกันล่มจม!! อย่าหวังว่าหลังจากนี้จะได้มาทำอะไรไส้เทียนอีก!!!” เขาจะไม่ยอมให้พวกมันสองตัวใช้ชีวิตรักกันอย่างมีความสุข พวกมันต้องชดใช้สิ่งที่พวกมันทำกับเด็กใสซื่อไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่างไส้เทียน!!!