Episode-๐๒ เพื่อนรัก?
1251 คำ
หลายวันผ่านไป
พี่เวย์ยังคงโทรหาฉันตลอดแต่ฉันเลี่ยงที่จะเจอหน้าเขาไม่อยากพูดคุยหรืออะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว
“สายธารแกหลบอะไร” แอลเพื่อนร่วมห้องเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นฉันเอาแต่หลบมุมอยู่ตรงนี้
“เราไม่อยากเจอใครบางคนน่ะ” ฉันตอบออกไปตามความจริงเพราะพี่เวย์มาดักรอฉันแทบทุกวันเลย
“พี่คนนั้นเหรอ เขามาทุกวันเลยนะ”
“แอลรู้จักด้วยเหรอ?”
“คืนก่อนเขาไปร้านนั่งชิวของพี่เราอ่ะ เห็นพะแพงบอกว่าชื่อพี่เวย์อะไรสักอย่าง”
“หืม...พะแพง?” เลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจมากนัก
“อ้าว ไม่ได้ไปด้วยกันเหรอวันนั้นพะแพงก็มานะกับพี่คนนี้แหละ”
“...” มันเกิดความสงสัยนะคะแต่ก็เลือกที่จะเงียบ
“ช่างเถอะ ๆ เดี๋ยวพี่เรามารับ ออกไปด้วยกันก็ได้จะได้ไม่ต้องเจอหน้าพี่คนนั้น” แอลเสนอขึ้น
“เอาสิ รบกวนด้วยนะ”
ไม่นานก็มีรถหรูมาจอดเทียบตรงหน้าเราสองคน คำพูดของแอลทำเอาฉันคิดอะไรบางอย่าง แล้วก็ภาวนาขอให้มันไม่ใช่อย่างที่คิด พะแพงจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ เหรอเราสองคนสนิทกันมากนะ
“สายธาร นี่พี่แชมป์พี่ชายเราเอง”
“สวัสดีค่ะ” ฉันทักทายพร้อมกับยกมือไหว้อย่างมีมารยาท
“ครับ”
“พี่แชมป์อย่าทำหน้าบอกบุญไม่รับแบบนี้สิคะ”
“พี่ไม่ยักรู้ว่าคนอื่นก็คบน้องเป็นเพื่อนด้วย”
“หืม...คำพูดคำจานะ” สองพี่น้องเขาเถียงกันเองค่ะ แอลเป็นคนค่อนข้างเรียบร้อย ไม่สุงสิงกับใครแต่แปลกที่ชอบพูดคุยกับฉัน
“แล้วเพื่อนน้องจะลงตรงไหน”
“ปากซอยตรงนั้นค่ะ” ฉันว่าพลางชี้มือไปยันข้างหน้าไม่ไกลมากนัก
“บ้านแกมันเข้าไปอีกไม่ใช่เหรอ” แอลเอ่ยเมื่อเห็นว่าฉันจะลงตรงนั้น
“ใช่ แต่มันกลับรถยากเราลงตรงนี้แหละ แค่นี้ก็เกรงใจแย่แล้ว”
“คิดมาก เราผ่านทางนี้ทุกวันอยู่แล้ว”
“เราเข้าบ้านก่อนนะ ขอบใจมาก ขอบคุณนะคะพี่สวัสดีค่ะ” กล่าวขอบคุณและไม่ลืมยกมือไหว้อีกครั้งก่อนลงจากรถ
“ครับ ทำไมพี่คุ้นหน้าเราจัง” ไม่พูดเปล่าเขายังจ้องหน้าฉันอีกด้วย
“คะ? พี่ไปรับแอลบ่อย ๆ เราคงบังเอิญเดินสวนกันมั้งคะ”
“คงงั้น” พี่แชมป์ตอบออกมาอย่างไม่ใส่ใจมากนักก่อนจะขับรถออกไป
ครืด... ครืด...
เป็นพี่เวย์ค่ะที่โทรมา ฉันตัดสายทิ้งแล้วกดโทรออกไปหาพะแพงแทนซึ่งวันนี้เธอขาดเรียน บอกตามตรงว่าฉันคิดมาก... หรือบางทีฉันอาจจะระแวงจนเพ้อเจ้อไปเองก็ได้
(ว่าไงแก วันนี้ฉันป่วยอ่ะเลยขาดเรียน)
“นึกว่าติดผู้ชายที่ไหนซะอีก”
(จะบ้าเหรอ)
“แล้วคืนนี้ใครจะไปดื่มเป็นเพื่อนฉันล่ะ”
(ไว้วันหน้านะ ฉันไม่ไหวจริง ๆ)
“จ้า พักผ่อนเถอะ”
(โอเค จะรีบหายและแบกแกกลับบ้านเหมือนเดิม)
“พะแพงแกอย่าพูดอย่างนั้น”
(ฮ่า ๆ แค่นี้นะ)
ตลอดการสนทนาก็ไม่มีอะไรแปลกไปนอกจากความสนิทสนมของเราสองคนเท่านั้นเอง แต่แอลก็ไม่ใช่คนโกหกเธอคงไม่พูดจาเหลวไหลหรอก ช่างเถอะค่ะ!
กลับเข้ามาในบ้านก็ไม่เจอแม่อีกตามเคยนอกจากเงินที่วางไว้ให้ฉันกับโพสอิท “แม่ทำโอทีนะ” แค่นั้น อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทำการบ้านรวมไปถึงงานบ้านทุกอย่างเสร็จท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสีแล้วค่ะ นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนหลายชั่วโมงผ่านไปรู้สึกตัวอีกทีฉันก็หยุดยืนอยู่หน้าหอพักแห่งหนึ่งแล้ว
“เฮ้อ... ฉันเป็นบ้าอะไรอีกนะ” เมื่อดึงสติตัวเองได้ก็อยากจะดึงหัวตัวเองแรง ๆ ฉันจะมาหาผู้ชายใจร้ายอย่างเขาทำไมนะ แต่ไหน ๆ ก็มาแล้วขอขึ้นไปหาหน่อยก็แล้วกัน ใจนึงมันไม่อยากไปแต่อีกใจมันก็อยากรู้
ก๊อก ก๊อก
รอแค่ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก
“สายธาร...” พี่เวย์ดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นหน้าฉัน
“ใครมาเหรอคะพี่...สะ สายธาร”
“...” เป็นฉันเองที่เงียบไป เป็นฉันเองที่ช็อกจนพูดอะไรไม่ออก หน้าชา ใจสั่นทำอะไรไม่ถูกความรู้สึกมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ฟังพี่ก่อน” พี่เวย์พยายามพูดอธิบายให้ฉันเข้าใจแต่สิ่งที่ฉันเห็นในตอนนี้มันได้ให้คำตอบทุกอย่างหมดแล้ว
(เพี้ยะ!!)
ฉันฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าพี่เวย์เต็มแรงก่อนจะหันไปหาพะแพง
“แกมีอะไรอยากบอกฉันไหม?”
“ฉันขอโทษ”
“...” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกมาอีกร่างกายมันทิ้งตัวลงโดยอัตโนมัติ น้ำตาไม่มีสักหยดแต่มันจุกในอกมากกว่า เพื่อนรักของฉันทำไมถึงกลายเป็นคนที่แทงข้างหลังฉันซะเอง อีกทั้งผู้ชายที่บอกว่ารักฉันทำไมถึงทำระยำกับฉันได้ถึงขนาดนี้
“แม่งเอ๊ย!!” พี่เวย์สบทออกมาก่อนจะอัดหมัดหนัก ๆ ใส่กำแพงหลายครั้งจนเลือดออก
“พี่เวย์พอแล้ว ฮึก! เรื่องนี้ฉันผิดเอง ฉันเป็นคนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง ฮือ... สายธารฉันขอโทษ”
“ไม่เจ็บไม่ต้องร้อง ขนาดฉันเป็นฝ่ายถูกกระทำฉันยังไม่ร้องเลย” ฉันมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ร้องทำไมร้องเพื่ออะไร
“สายธาร...”
“อย่ามายุ่งกับฉันอีก” จบประโยคฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที ความรู้สึกมันดิ่งมาก รู้ว่าพี่เวย์มีคนอื่นฉันไม่เสียใจเท่ากับเพื่อนรักของฉันเป็นคนอื่นซะเอง ผู้หญิงก็ร้ายผู้ชายก็เลวรู้ทั้งรู้แล้วบอกไม่ได้ตั้งใจ เหอะ!
เดินไปข้างหน้าอย่างคนไม่มีจุดหมายความรู้สึกผิดหวัง สิ้นหวัง เสียใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง ที่ผ่านมาพะแพงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันแต่วันนี้...
“ดึกแล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีก” ใครคนหนึ่งเทียบรถตรงหน้าฉัน
“พี่แชมป์”
“ขึ้นรถ” ฉันยอมทำตามอย่างว่าง่ายเหมือนคนไม่มีจิตวิญญาณเลยค่ะ ใครให้ทำอะไรก็ทำ ชวนไปไหนก็ไป
“ตีสองแล้วทำไมมาเดินอยู่ตรงนี้”
“...”
“ได้ยินที่พี่พูดไหม”
“ได้ยินค่ะ พี่เคยอกหักไหม?”
“เคยสิ ธรรมดารสชาติชีวิต”
“ถูกเพื่อนหักหลังนี่ถือว่าเป็นรสชาติชีวิตด้วยไหมคะ”
“ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ จะโทษแต่เพื่อนก็คงไม่ถูก”
“นั่นสิคะ...เขาบอกหนูว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจหรือไม่คิดว่าเราจะรู้กันแน่ ตั้งใจปิดบัง ตั้งใจโกหก รู้ทั้งรู้ว่าทำอะไรลงไปแล้วเราจะเสียใจเขาก็ยังเลือกที่จะทำมันมีตรงไหนไม่ตั้งใจ”
“...” คำพูดยาว ๆ ของพี่แชมป์มันจริงทุกอย่างและฉันไม่ควรหันหลังกลับไปอีกแล้ว เจ็บก็เจ็บให้สุดไปเลยผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกส่วนเพื่อนก็ไม่ได้มีคนเดียวในโลกเช่นกัน ...
- ผู้เขียน
