“อ่าส์~ ไม่เอาสิวะร้องไห้ทำไม ทีกูกลับมาเหนื่อย ๆ ไม่ทักไม่ถามสักคำกูหงุดหงิดกูยังไม่ร้องไห้เลย”
“ถามอะไร! ทำไมต้องถามมันเกี่ยวอะไรกับแก้ม!”
“ไม่เกี่ยวอะไร กูไปทำงานมาทั้งวันมึงโทรไปกูแทบไม่ว่างยังรีบรับสาย มึงไม่พอใจกูก็รีบโทรกลับ ข้าวกูยังไม่ได้แดกทั้งวันแต่เสร็จงานกูรีบไปซื้อยาให้มึง แล้วดูมึงทำ ใช้กูกูไม่ว่าแต่กูกลับมามีน้ำใจถามกูบ้างรึเปล่า กูทักมึงก่อนมึงยังไม่ทักกลับเลย...กูผัวมึงนะแก้ม”
“...”
“...” ฉันเงียบหลังจากที่เขาพูดจบ เขาเองก็เงียบเอาแต่จ้องหน้าฉันกลับเหมือนกัน
“เฮียไคน์พูดบ้าอะไร สนุกมากเหรอ?” ฉันพูดออกมาหลังจากที่ควบคุมสติตัวเองได้ โกรธกับทุกคำที่เขาพูดมา โกรธมากจริง ๆ นะ โกรธจนน้ำตาที่กำลังไหลกับเสียงสะอื้นเมื่อกี้มันหายไปเลย
“...เชี่ยแม่ง” เขาไม่ได้ด่า เขาแค่พำพึมออกมาเบา ๆ ดูท่าทางหัวเสียมากด้วย
“ถ้าไม่มีอะไรแก้มขอตัว เดี๋ยวรีบกลับมา” คุยไปก็ไม่ได้อะไรหรอก ยิ่งคุ
