“ไม่ได้หึงก็เพลา ๆ หน่อย ลดอารมณ์ลงหน่อยเพราะอาการที่เฮียไคน์แสดงกับสิ่งที่ปากบอกมันสวนทางกัน”
“กูไม่เคยหึงผู้หญิงอย่างมึง จำใส่สมองมึงไว้ซะ!”
“แก้มจำแน่ แต่เฮียก็จำไว้ด้วยนะว่าต่อให้เอาปืนจี้หัวให้คนเชื่อก็ไม่มีใครเชื่อว่าเฮียไม่ได้หึงแก้ม คนทั้งร้านเขาคิดว่าเฮียหึงแก้มกันหมดแล้ว!”
“...เชี่ยแม่ง!” เขาจ้องหน้าฉันด้วยความโกรธ โกรธจนเหมือนจะฆ่าได้
แต่ไม่ตรงเข้ามาทำอะไรหรอก แค่มองลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้าฉัน
“ใครจะคิดยังไงกูไม่สนใจพวกมัน มึงจำใส่สมองของมึงไว้ก็พอว่ากูไม่ได้หึงมึง!”
“...”
“ได้ยินไหม!” พอฉันแค่มองหน้าแต่ไม่ตอบก็ตะคอกใส่อีก
“แก้มรู้ค่ะ แล้วแก้มก็ดีใจมากที่คนอย่างเฮียไคน์ไม่คิดอะไรกับแก้ม”
“เออ!”
“เออ!”
“อย่ามากระชากเสียงใส่กู!”
“ทำไม เฮียไคน์ทำได้คนอื่นก็ทำได้เหมือนกัน”
“มึงชักจะเก่งกับกูมากเกินไปแล้วนะแก้ม!”
“เฮียไคน์ก็ชักจะทำกับแก้มเหมือนแก้มไม่ใช่คนเกินไปแล้วนะ!” เอ
