“หายปวดแก้มรึยัง!”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ”
“ดีขึ้นแล้วก็มาหาสักที! แทนที่กูจะได้เอาตั้งนานแล้วเสือกมาทำให้กูเสียเวลาแล้วยังโทรมาให้กูอารมณ์เสียเพิ่ม กูยิ่งหิวมาทั้งอาทิตย์อยู่!”
“...เฮียไคน์ว่าไงนะคะ”
“บอกให้มาหาไง หายแล้วก็มา!”
...อยากเหรอ?
“แก้มไม่ได้บอกว่าหายนะเฮียไคน์ แก้มบอกว่าดีขึ้นแล้ว” ฉันลองแอบเถียงแบบดี ๆ ถึงแม้ว่าเปอร์เซ็นต์ที่เขาจะยอมรับฟังมันจะเท่ากับลบศูนย์ก็ตาม
“ไม่เหมือนกัน?” เขาจ้องฉัน จ้องด้วยสายตาอารมณ์ไม่ดี
หน้าเหมือนหมากินข้าวบูดแบบนี้ถามจริงยังจะมีอารมณ์หื่นอีกเหรอ?
“...ไม่เหมือนค่ะ มันเพิ่งดีขึ้นแต่มันไม่ได้หายเลย”
“ไหน”
“คะ?”
“เอามาดู”
“ดูอะไร”
“โว้ย! ดูแก้มที่บวมไงวะ จะให้กูดูนมรึไงดูทำห่าอะไรมันบวมอยู่แล้ว!”
“...” นั่นปากเหรอ แล้วทำไมมันต้องมาเกี่ยวอะไรกับนมฉัน! -///-
“มาสักทีหรือจะให้กูไปเอง”
“...แม่ง!”
“อะไร?”
“...เปล่า” ดีนะที่เขาไม่ด่าที่กล้าสบถคำหย
