บทที่2.ก็แค่กลับมาโสดอีกครั้ง...
1615 คำ
ภูมิเคยคิดที่จะไปหาความรู้เพิ่ม แต่เขาห่วงใครบางคนจนไม่สามารถตัดใจไปเรียนเหมือนที่เคยคิดไว้ ภูมิเลือกที่จะมาทำงานเพื่อจะได้มีเวลาสำหรับการเฝ้ามอง เขามีข้ออ้างเรื่องงาน ที่บิดาไม่มีคนช่วย ผ่านมาเกือบ2ปี ไม่เคยมีความเคลือบแคลง วันนี้กลับมีคำถาม
“คิดครับ” ภูมิตอบแบบไม่ได้ขยายความ
“ถ้าห่วงมากขนานนั้น ทำไมไม่คุยกันเสียเลยล่ะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เหลาะแหละจนเราปล่อยให้ห่างตาไม่ได้เลยนี่นา”
คำแนะนำกึ่งคำถามของบิดาทำเอาชายหนุ่มสะดุ้ง ภูมิเงยหน้ามอง ภาคกำลังยิ้มให้เขา
ชายหนุ่มยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อ เขาซ่อนอะไรบิดาได้บ้าง ดูเหมือนท่านจะรู้แม้แต่ความลับที่เขาพยายามปกปิดที่สุด
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับพ่อ”
“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหนล่ะ?” ภาคยังกระเซ้าต่อ ท่านมองบุตรชายพร้อมกับอมยิ้ม
“คือ...” ภูมิไม่รู้จะอธิบายยังไงดี สำหรับเขากับหวานตา หล่อนขีดขั้นเขาไว้ชัดเจน เธอไม่ได้มองว่าเขาเป็นเพศชาย หวานตาคบหากับเขาในสถานะเพื่อน นอกนั้นไม่มีนอกมีใน มีแค่เขานี่ล่ะที่แอบปกปิดความรู้สึกพิเศษไว้ เพราะเขาไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนต้องสะบั้นลง วันใดที่หวานตารู้ความในใจ ภูมิไม่แน่ใจเหมือนกัน หวานตาจะยังยอมคบหากับเขา ในตำแหน่งเดิมหรือไม่!!
“หากมันยากนักที่จะพูด พ่อจะแนะวิธีให้ เราสองคนโตมาด้วยกัน บางที... เพราะความสนิทนั่น เธอเลยไม่รู้ว่าลูกคิดอะไรกับเธอ ลองวิธีของพ่อไหมล่ะ?”
จากประสบการณ์ ภาคถึงกับถอนใจ บุตรชายของท่านทำตัวเป็นองครักษ์พิทักษ์หวานตามา20กว่าปี ไม่มีอะไรคืบหน้า มีเพียงความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อน ทั้งที่ภูมิแสนดีแบบนี้ หญิงสาวผู้นั้นยังมองไม่เห็น หล่อนมองเลยบุตรชายท่าน ไปคว้าผู้ชายไม่เอาไหนกี่คนแล้วมายืนข้างกาย ภาคถอนใจแรงๆ มองสีหน้านิ่งๆ ของภูมิ ภายใต้ความนิ่งเฉย ภูมิเองก็ร้อนใจเช่นกัน นับวันหวานตายิ่งลอยห่าง ยิ่งนานเท่าไหร่ หญิงสาวผู้นั้นก็ยิ่งทำท่าเหมือนจะหลุดมือ
เขาเป็นได้แค่เพื่อน...เพื่อนที่หล่อนมีไว้ปรับทุกข์
ไม่ได้มีความพิเศษไปกว่านั้น หวานตาเอาทุกข์มาโยนให้ภูมิ แต่เมื่อหล่อนมีเรื่องน่ายินดี คนที่หล่อนวิ่งไปหา กลับไม่ใช่บุตรชายของท่าน
ชายหนุ่มถอนใจ...เขาไม่ได้รีบที่จะเปิดเผยความในใจ แม้บางครั้งเขารู้สึกไม่ดีบ้างก็ตาม
“เป็นเพราะเราน่ะเหมือนของตายสำหรับเขา ไม่ว่าเขาจะต้องการอะไรเราก็ตาลีตาลานหาให้” ภาคเปรย บุตรชายของท่านทำตัวประหนึ่งทาส แค่หวานตาเอ่ยปากภูมิก็รีบร้อนทำตาม
ชายหนุ่มนิ่งฟัง เขาเป็นอย่างที่บิดาพูดทุกอย่าง อะไรที่ทำให้หวานตาสบายใจ ภูมิไม่รอช้าที่จะทำ
“ลองดูนะ หากมีคนเห็นค่าเรา หากเขายังไม่รู้สึกอะไรอีก ก็คงต้องปล่อยล่ะ!!”
อยู่ใกล้ๆ ใกล้เสียจนสายตาคู่นั้นไม่เห็นคุณค่า ก็ควรถอยออกมามองห่างๆ และมองหาคนที่เห็นความสำคัญกับตัวเอง ดีกว่าจมปรักอยู่แบบไร้ความหมาย
“ครับ” ภูมิรับปากแบบไม่ใคร่เต็มใจ ความจริงเขาก็ไม่เดือนร้อนกับความสัมพันธ์เช่นนี้ ในเมื่อความสุขของหวานตาคือความสุขของเขาเช่นกัน
“เรื่องผู้หญิง พ่อจะหามาให้เอง มันจะได้ดูสมเหตุสมผล เพราะลำพังเราน่ะตาภูมิ คงไม่มีทางหาแฟนดีๆ ได้จริงๆ หรอก”
ภาคปรามาสบุตรชาย การที่ท่านดูถูกแบบนั้น...เพราะภูมิเป็นเช่นนั้นจริงๆ ชีวิตของภูมิมีแค่งานกับหวานตา นอกนั้นเขาแทบไม่มีสายตาเหลือบแลไปทางไหนเลย
หลังจากคุยกับบิดาวันนั้น ไม่มีอะไรคืบหน้า ภูมิหายใจโล่งขึ้น เขาคิดว่าบิดาคงลืมไปแล้วเมื่อท่านเองก็งานยุ่งไม่แพ้เขาเลย
แต่ไม่ใช่...ภาคเฟ้นหาคนที่เหมาะสุดสำหรับเขา
หากหวานตายังตาต่ำ อรดีก็เป็นคนที่เหมาะสุด หญิงสาวผู้นี้เป็นบุตรสาวเพื่อนสนิท ที่ภาคเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ ผู้หญิงแบบนี้หายากในยุคสมัยนี้เก่งงานบ้านงานเรือน แถมยังทำงานนอกบ้านได้ด้วย เธอเหมาะที่จะเป็นเมียและเหมาะที่จะเป็นคู่คิด หากบุตรชายของท่านไม่ตาต่ำ จนทำให้มองไม่เห็นความสามารถของผู้หญิงคนนี้นะ
ภูมิเปรียบหวานตาเป็นนางฟ้า ภาคไม่เห็นด้วย หวานตาคือนางมารร้าย หล่อนเหวี่ยงเก่ง แล้วก็รั้นสุดๆ
ท่านไม่คิดว่าบุตรชายของท่าน จะหลงรักผู้หญิงรั้นๆ คนนั้นได้แบบหัวปักหัวปำ
หวานตารู้สึกแปลกๆ ผู้หญิงสาวสวยที่ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์คนนั้น ไม่ได้แต่งชุดฟอร์มของพนักงาน หล่อนสวยดีในความรู้สึกของผู้หญิงที่กำลังมองผู้หญิงอีกคน หญิงผู้นั้นสวยหวานแบบต้องเหลียวกับมามองซ้ำ หล่อนยิ้มได้ตลอดเวลา ท่าทางหล่อนดูคุ้นเคยกับการทำงานที่หล่อนกำลังตั้งใจทำอยู่ หวานตาแหล่มอง เธอเม้มปากแน่น พนักงานทั้งสามคนในร้านดูท่าทางเกร็งๆ เหมือนกับว่า ผู้หญิงคนนั้นสำคัญพอๆ กับนายจ้างของพวกเขา เธอไม่ได้มาที่ร้านกาแฟของเพื่อนชายแค่สามวัน สามวันมานี่เปลี่ยนแปลงอะไรไปหลายอย่าง ผู้หญิงคนนี้คือใคร? หวานตาถามตัวเองในใจ แต่ไม่ได้ปริปากถามพนักงานเหมือนความต้องการในใจของเธอ
“เหมือนเดิมนะสาว”
เธอเดินไปสั่งกาแฟแก้วโปรด และเดินเลยไปนั่งที่โต๊ะประจำ
หวานตาถึงกับขมวดคิ้ว มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้น ของใช้ของเธอหายไปจากโต๊ะ?!!
และเธอก็ไม่ได้ปริปากถามเช่นเคย แม้จะเริ่มรู้สึกไม่พอใจ
ภูมิไม่เคยแตะต้องส่งของที่เป็นของเธอ หากเธอเผลอลืมทิ้งไว้ในร้านของเขา ของชิ้นนั้นจะยังอยู่ที่เดิม จนเกิดเป็นความเคยชิน ดังนั้น... เมื่อของบางอย่างหายไปจากที่ หวานตาจึงรู้สึกไม่พอใจ
“Style Iced Coffee กับเครปเค้กของเจ้หวานค่ะ” แฟงวางกาแฟที่หวานตาสั่งบนโต๊ะ เธอเกือบจะเดินกลับไปประจำที่ถ้าหวานตาไม่ถามขึ้นมาเสียก่อน
“ปลั๊กไฟฉันไปไหนอะแฟง?”
หวานตายั้งปากไม่ทัน เธอหลุดปากถามจนได้
“อ๋อ...คือ” แฟงมองเลยไปที่เคาท์เตอร์ สีหน้ายุงยากตอนที่อุบอิบตอบ “คุณอรเธอให้เก็บไปค่ะ เธอบอกว่ามันเกะกะ”
สาวอินดี้กลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เริ่มเดือดนิดๆ ไม่เคยมีใครบ่น จนเธอเกิดความเคยตัว
แฟงรู้สึกหนักใจ สถานะของผู้หญิงคนใหม่กับผู้หญิงตรงหน้า ไม่มีใครฟันธงได้ สองวันก่อนเจ้านายของเธอมาพร้อมกับผู้หญิงคนใหม่ นับจากวันนั้น หล่อนก็มาวุ่นวายอยู่ที่นี่และแสดงท่าทางเหมือนมีความสำคัญเกินระดับเพื่อนหรือลูกจ้าง พนักงานในร้านเลยไม่กล้าแย้ง ตอนที่อรดีสั่งให้เก็บของใช้ของหวานตาออกมาจากจุดเดิมที่หล่อนเคยใช้
“อยู่ไหนล่ะ หรือทิ้งไปแล้ว?” หวานตาคงไม่รู้ตัว เสียงที่เธอใช้ค่อนไปทางห้วน จนแฟงยังสะดุ้ง
“ยังค่ะ เดี๋ยวแฟงจะเอามาให้นะคะ”
พนักงานในร้านทุกคนรู้ดี หวานตาสำคัญแค่ไหน แต่ครั้งนี้... มันเหมือนน้ำท่วมปาก เพราะคนมาใหม่ก็แสดงออกชัดเจนว่าหล่อนก็สำคัญพอตัว ไม่อย่างนั้น ภูมิคงห้าม หรือไม่ก็บอกไม่ให้อรดีมายุ่งที่ร้านนี้แล้วล่ะ
หวานตาพยายามใจเย็น เธอปรายตามองไปที่ผู้หญิงคนนั้น และนึกถึงชลดาขึ้นมาติดหมัด เพื่อนของเธอน่าจะหารายละเอียดของผู้หญิงคนนั้นได้ หวานตางงกับตัวเองเหมือนกัน หากเธอถามภูมิก็น่าจะรู้รายละเอียดทั้งหมด แต่ทำไมไม่รู้ เรื่องนี้หวานตากลับไม่อยากถามเสียอย่างนั้นเอง
และเมื่อตักเครปเค้กใส่ปาก หวานตาก็ต้องสะดุดอีกครั้ง เค้กโปรดที่เธอชอบเปลี่ยนไป...รสหวานจัดจนเธอเกือบคายทิ้ง หญิงสาวกัดปาก ตอนที่ผลักเค้กจานโปรดออกห่างตัว เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่ ใครเปลี่ยนแปลงร้านนี้ แม้แต่ของโปรดของเธอยังเปลี่ยน เค้กสูตรนี้เธอยกให้ภูมิ และเขาก็ทำตามสูตรที่เธอให้ จะเน้นที่กินแล้วไม่อ้วน...เขายอมเสียเงินมากขึ้น ได้กำไรน้อยหน่อย ขอแค่ลูกค้าชอบ แต่ที่เธอชิมไปเมื่อสักครู่ รสชาติแบบนี้หาได้เกร่อตามร้านเค้กทั่วไป รสหวานจัดแบบนั้น เธอไม่ยอมแตะอีกแน่ๆ หวานตาแหล่มองเครื่องโปรดของตัวเองอีกครั้ง หญิงสาวชั่งใจว่า เธอควรชิม หรือว่าแค่มองเฉยๆ ดี เธอไม่อยากผิดหวังครั้งที่สอง หญิงสาวถอนใจ เงยหน้ามองไปรอบๆ ตัว เธอพบความเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัด หลังนั่งสำรวจแบบจริงจัง
- ผู้เขียน
