บทที่3. Secret love มันใช่เหรอ?
1547 คำ
หวานตามองสบตาภูมิ มุมปากของหญิงสาวมีรอยยิ้มแปลกๆ “ทำไมถึงคิดว่าฉันไม่พอใจคุณล่ะคะ เราไม่เจอกันมา1เดือนแล้วนะ?”
ภูมิสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “หวานไม่เคยเป็นแบบนี้”
‘ใช่ซี!!’ หวานตาแอบเบ้ปาก เธอแค่นว่าเขาอยู่ในใจ
เพราะเธอไม่เคยเป็นแบบนี้ ภูมิเลยยังไม่รู้ มีบางอย่างทำให้เธอไม่พอใจอย่างแรง แต่หวานตากลับพูดตรงกันข้าม
“เปล่า! พอดีนึกได้ว่านัดยัยชลไว้” หญิงสาวรีบแก้ตัว เบือนหน้าหลบสายตาเรียบนิ่ง แสร้งทำเป็นชะเง้อคอมองหาบิดา
“คุณอาไม่อยู่หรอก” ภูมิเปรย
หวานตาพยักหน้ารับรู้ “แล้วนี่ พี่น้อยยังไม่เอาน้ำมาให้แขกอีกเหรอ?”
ภูมิสะอึก เขาเริ่มรู้สึกว่าหวานตากำลังกันเขาออกห่างเธอ ความเป็นเพื่อนตลอด20ปี ทำให้ภูมิกับหวานตาไม่เคยต้องแสดงมารยาทดีๆ ต่อกัน อย่างเช่น การที่เขาแวะมาหา สาวใช้ของเธอก็ไม่จำเป็นต้องเอาน้ำมาเสิร์ฟ ภูมิคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ดี หากเขาหิวน้ำ เขาจะหากินเอง
“แย่จัง รอนี่นะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้เอง”
หวานตาเปรยเสียงห้วน เธอทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่...
“ไม่ต้องหรอก ผมกำลังจะกลับแล้ว”
ภูมิกล่าวเสียงแข็ง อารมณ์น้อยใจทำให้เขาโพล่งออกมาแบบนั้น
“เหรอ!!” หวานตาครางรับ หัวไหล่ไหวน้อยๆ ทั้งที่ใจหล่นวูบ
ภูมิถอนใจ เขาทรงตัวลุกขึ้นยืน หลุบเปลือกตาลง...เขาไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ แต่บางครั้ง อารมณ์ก็อยู่เหนือเหตุผล
ก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ น้อยก็โผล่หน้าเข้ามาขัดจังหวะ “คุณภูมิอย่างเพิ่งกลับนะคะ วันนี้น้อยทำสาคูไส้หมูเป็นของว่าง อยู่ทานเป็นเพื่อนคุณหวานก่อนได้ไหมคะ?”
น้อยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเจ้านายกับเพื่อนชายคนสนิท เธอแอบฟังมาพักใหญ่ สีหน้าเจ้านายสาวไม่เปลี่ยนก็จริง แต่น้อยแอบเห็นแววตาตัดพ้อของหวานตา เวลาที่เจ้านายของเธอเผลอตัว
“ภูมิเขามีธุระน่ะพี่น้อย งานเขาเยอะ ไหนจะร้านอีก”
หวานตาติงเสียงเรียบ เธอหลุบเปลือกตาลงต่ำ พยายามไม่เหลือบมองคนด้านข้าง
“นานๆ มาที ผมอยู่รอชิมฝีมือพี่น้อยก็ได้ครับ” หลังพูดจบ ภูมิแอบผ่อนลมหายใจ เขาเป็นคนสอนหวานตาแท้ๆ จะทำอะไรให้คิดให้ดี บางครั้งความหุนหันก็จะทำให้เรื่องราวทุกอย่างแย่ลง
“รอแป๊บเดี๋ยวค่ะ คุณภูมิเอาน้ำอะไรดีคะ เดี๋ยวน้อยยกมาให้”
หวานตาไม่กินน้ำอัดลม ดังนั้นน้อยจึงมีสารพัดน้ำสมุนไพรเตรียมไว้ให้เจ้านายของบ้าน ดีทั้งสุขภาพ แถมได้ประโยชน์
ภูมิยิ้ม เขาชำเลืองมองหวานตาตอนที่ตอบ “ขอน้ำมะตูมครับพี่น้อย”
เครื่องดื่มของโปรดของหวานตา ผู้หญิงหลายคนอาจจะไม่เคยรู้จัก ภูมิชินเสียแล้วกับบรรดาน้ำแปลกๆ ที่หวานตาคิดค้น น้ำมะตูมที่อื่นอาจจะเป็นแค่เครื่องดื่มดับร้อน แต่สำหรับหวานตา ที่นี่แทบจะเป็นเครื่องดื่มประจำบ้าน เนื่องมาจากปัญหาสุขภาพของบิดาเธอ หวานตาได้คำแนะนำจากแพทย์ประจำตัวทวีทรัพย์ เธอจึงพยายามเฟ้นหาสิ่งที่เป็นประโยชน์ ลงตัวที่การดื่มน้ำสมุนไพรนี่เอง
“เอาแบบเย็นหรือแบบร้อนดีคะ”
น้อยเกือบลืม ถ้าสำหรับคุณผู้ชาย ท่านจะดื่มเครื่องดื่มร้อนๆ แต่สำหรับภูมิที่หายหน้าไปคราวละนานๆ น้อยเริ่มไม่แน่ใจ
“แบบเดียวกับหวานนะครับพี่น้อย”
ภูมิตอบเสียงเรียบ หวานตาแอบเบ้ปาก “พี่น้อย หวานขอกระเทียมเจียวเยอะๆ นะคะ”
หวานตารีบบอกก่อนที่น้อยจะหายตัวไป นี่เป็นอีกข้อที่ภูมิอมยิ้ม หวานตาไม่กลัวมีกลิ่นเหม็นๆ ของกระเทียมติดตัว อะไรที่หวานตาชอบเธอไม่รีรอที่จะเรียกร้องเพิ่ม...ในขณะที่สาวๆ หลายคนพยายามเลี่ยง หากอยู่ต่อหน้าผู้ชาย
“นั่งคนเดียวไปก่อนนะ หวานขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
ภูมิยิ้มออก หวานตาคงสบายใจขึ้น สรรพนามที่เธอใช้เรียกเขาเลยเปลี่ยนไป
ทุกเวลาที่หวานตาอารมณ์ไม่ดี หรือหงุดหงิด...เธอจะแทนตัวเองว่าฉัน และพยายามกันคนที่เธอไม่พอใจออกห่าง เหมือนดังเช่นปฏิกิริยาแรกที่หวานตาหันมาสบตาเขา หวานตาไม่เคยเก็บความรู้สึก เธอโกรธ เธอก็แสดงออกเต็มที่ ดังนั้นภูมิจึงไม่เคยพลาดที่จะทำให้หวานตารู้สึกดีขึ้น เขาไม่อยากผิดใจกับเธอ เมื่อความสุขของหวานตาคือความสุขของเขา ดั้งนั้น หากเธอไม่สบายใจ เขาก็พลอยรู้สึกแย่ไปด้วย
ภูมิไม่ได้ตอบ เขาลุกขึ้นไปหยิบรีโมทมาเปิดทีวีจอใหญ่กลางบ้านแทน หวานตาแอบแลบลิ้นให้ ท่าทีเหินห่างจางหายไปจนหมด เธอดินอมยิ้มขึ้นไปยังห้องนอนตัวเอง ความหงุดหงิด ความขุ่นข้อง...แทบจะจางหายไป แม้จะมีบางเรื่องค้างคาอยู่ในใจ
หวานตากลับลงมาอีกครั้งหลังหายไปไม่ถึง10นาที เธอเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ เสื้อยืดตัวใหญ่ กับกางเกงผ้าขาสั้น ผมยาวสลวยถูกมัดไว้ด้านหลังท้ายทอย วงหน้าเกลี้ยงเกลาปราศจากเครื่องสำอาง หวานตาคงล้างเครื่องประทินโฉมพวกนั้นออกจนหมด แม้ไม่ได้แต่งหน้า ไร้สีสันบนใบหน้าของเธอ หวานตาก็ยังดูโดดเด่นเสมอ
อาจจะเป็นเพราะว่า หวานตาไม่นิยมใช้เครื่องสำอาง
และหากจำเป็นต้องใช้ เธอจะมีแค่ลิปสติกกับบรัชออนเท่านั้น หวานตาผิวดี ผิวเธอละเอียดจนมองไม่เห็นรูขุมขน
คิ้วเข้มๆ ของหวานตาได้มรดกมาจากทวีทรัพย์ โครงหน้าเธอคมอยู่แล้ว ดังนั้นการแต่งเติมเพิ่มสีสรรบนใบหน้าจึงไม่จำเป็นเลยสำหรับหวานตา
“ผมงานยุ่ง เลยไม่มีเวลามาที่ร้าน พ่อเลยหาคนมาช่วย คนที่หวานเห็นวันนี้นั่นแหละครับ”
ภูมิเปรยเหมือนอธิบายให้หวานตารับรู้ หวานตาไหวไหล่เ ธอฉวยช้อนส้อมมาจิ้มสาคูไส้หมูใส่ปาก ทำท่าไม่ยี่หระ ทั้งที่ใจเต้นตุบๆ เธอรู้ ‘ยัยนั่น’ เป็นลูกจ้างภูมิ หล่อนก็ไม่มีสิทธิมาเปลี่ยนแปลงความชอบของเธอ หวานตาร้องเอะในใจ! เธอจะไม่พอใจทำไมกับการเปลี่ยนแปลงนั่น เธอไม่สามารถยึดติดกับความชอบส่วนตัวของตัวเอง หากร้านกาแฟนั้น ไม่ได้มีชื่อเธอเป็นเจ้าของ
ผู้ชายตรงหน้าคือเจ้าของร้านกาแฟที่เธออ้างสิทธิความเป็นเพื่อน ยัดเหยียดบางสิ่งที่เขาอาจจะไม่พอใจให้ หวานตาผ่อนลมหายใจ เธอควรปรับตัวและยอมรับ และหากถึงที่สุดจริงๆ ร้านกาแฟของภูมิก็คงไม่ใช่ที่ทำงานแสนสบายของเธออีกต่อไปแล้ว
“ก็ดีแล้วนี่ ท่าทางขยันเอางานเอาการดี”
เสียงพูดราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึก ภูมิแอบชำเลืองมอง เวลานี้เขาเดาใจหวานตาไม่ถูกเลย
“หากอรดีทำให้หวานไม่พอใจ บอกได้นะครับ ผมจะบอกเขาเอง”
ยังไงเสียหวานตาก็สำคัญสำหรับเขาเป็นอันดับต้นๆ แม้จะอยากล้วงความลับในใจของเธอ อยากทำให้เธอหันกลับมามองเขาบ้าง แต่ก็นั่นแหละ หากหวานตาไม่พอใจจนหมางเมิน ภูมิคิดว่าไม่คุ้มสักนิด
“ไม่ต้องหรอก” อารมณ์ตะบึงตะบอนผุดขึ้นมาอีกครั้ง
ความรู้สึกของเธอเสียไปแล้ว คงกลับคืนมาไม่ได้ง่ายๆ
“เรื่องขนม” ภูมิเปรย เขาเพิ่งได้ชิมเครปเค้กของโปรดของหวานตา ภูมิแทบเต้น อรดีกำลังล้ำเส้น หล่อนเปลี่ยนแปลงบางอย่าง จนอาจจะก่อให้เกิดความบาดหมางระหว่างเขากับหวานตา ก็เครปเค้กนั่นเป็นสูตรของหวานตา หล่อนยกให้เขาทำขาย และเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ แม้จะเป็นการเพิ่มต้นทุน แต่นั่นทำให้หวานตาพอใจ ภูมิก็ยอม...
เรื่องกำไรไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขาอยู่แล้ว
เรื่องความพอใจของหวานตาคือเรื่องใหญ่ เขาพยายามทำทุกทางเพื่อยื้อให้หวานตาอยู่ในสายตาของเขานั่นแหละ
หญิงสาวตวัดตามองผ่านแบบเร็วๆ รีบยิ้มให้เมื่อน้อยโผล่หน้ามามอง “มีอะไรหรือเปล่าคะพี่น้อย?”
“คุณภูมิอยู่ทานข้าวมื้อเย็นกับคุณหวานด้วยเลยไหมคะ?”
ทวีทรัพย์ออกไปธุระนอกบ้าน ไม่มีกำหนดว่าจะกลับมาตอนไหน หากภูมิจะอยู่กินมื้อค่ำเป็นเพื่อนนายสาวคงดีไม่น้อย
“คุณพ่อกลับดึกเหรอคะพี่น้อย?”
“ค่ะ... คุณท่านไม่ได้บอกไว้ แต่น้อยเดาไม่เคยพลาด”
“อย่าไปกวนเขาเลย คนงานยุ่งหน่ะ” มันอดไม่ได้ที่จะแขวะ แต่พอจิกกัดไปแล้ว หวานตาเลยเริ่มรู้สึกไม่ดี เธอทำตัวเหมือนภรรยาแก่ๆ ที่จับได้ว่าสามีมีกิ๊ก ตามระราน ตามกระแทกแดกดันใส่เขา
ชายหนุ่มอมยิ้ม “พี่น้อยทำอะไรเป็นมื้อเย็นล่ะครับ” เขาหันไปถามเสียงสุภาพกับแม่บ้านของหวานตาแทน
- ผู้เขียน
