ภูมิลุกขึ้นยืน เขาเดินเลยไปที่ฟลอร์เต้นรำ “หวาน ผมออกไปรับโทรศัพท์นะครับ”
ชายหนุ่มตะโกนแข่งกับเสียงอึกทึก หวานตาเอียงหูฟัง ใบหน้าชื้นเหงื่อขยับเข้ามาใกล้ๆ จนภูมิใจสั่น
“อืม” หวานตาพยักหน้ารัวๆ
ภูมิเดินเลยออกไปด้านนอก พอหมดเสียงรบกวนจึงกดรับสาย
“ไง สบายดีไหม ผมกลับมาแล้วนะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เสียงจากปลายสายคุ้นหู แต่ต้องใช้เวลาระยะหนึ่งถึงจะจำได้
“สบายดี นึกว่าจะอยู่ยาว ไม่กลับมาแล้วเสียอีกนะครับ”
เพื่อนรุ่นพี่ที่ภูมิสนิทด้วย เขาหายหน้าไปหลายปี ได้ข่าวว่าไปเสี่ยงโชคที่ต่างประเทศจนประสบความสำเร็จ ภูมิคิดว่าไซม่อนจะไม่กลับมาประเทศไทยแล้วเสียอีก
“ไม่กลับได้ยังไง หัวใจผมอยู่ที่นี่”
เสียงคนอารมณ์ดีตอบกลับมา และเพราะความที่หายหน้าไปนาน ภูมิจึงใช้เวลาสนทนากับเพื่อนเก่าไปไม่น้อยเลย
“ว่างๆ แวะมาหาผมนะ จะได้คุยกั
