ทุ่งรวงร้อยรัก

ตากลมโตมองต้นคูณ ที่ออกดอกบานสะพรั่งสองฝากถนน ด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก ถ้าเป็นเวลาปกติดอกไม้เหล่านี้คงสวยมาก แต่เวลานี้เธอไม่มีใจจะชื่นชมอะไรทั้งนั้น มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอเดินทางออกจากบ้านทันที หลังจากที่รู้ว่าน้องสาวกำลังจะเข้าพิธีแต่งงาน จะไม่เสียใจเลยถ้าผู้ชายที่เป็นเจ้าบ่าวไม่ใช่คนรักของเธอ เธอคบหาดูใจกับอนุชาจนถึงขั้นจะแต่งงาน อยู่ๆน้องสาวก็เข้ามาบอกว่ารักและกำลังจะมีลูกกับเขา นาทีนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน เมื่อถูกคนที่เธอรักทั้งสองคนหักหลัง และเมื่อเรื่องแดงขึ้นคนรักบอกกับเธอว่าเขารักจิราภร มานาน และกำลังจะสารภาพกับเธอพอดี พ่อแม่แก้ปัญหาเรื่องนี้ด้วยวิธีแต่งงาน เพราะท้องของจิราภรใหญ่ขึ้นทุกวัน ในวันที่น้องแต่งงานเธอก็เก็บกระเป๋าเสื้อผ้า ขึ้นรถโดยสารออกจากบ้าน แม้จะยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ก็ตัดสินใจมาที่นี่ ตามข้อเสนอของผู้ชายคนหนึ่ง ที่เพิ่งจะรู้จักกันผ่านเว็บไซต์หาคู่เมื่อสามวันที่แล้ว เขาประกาศหาสาวโสดมาเป็นภรรยา และกรรัมภาก็คิดว่าเธอมีคุณสมบัตินั้น แม้จะไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน แต่เธอก็ตกลงเพราะอยากออกมาจากที่นั่นให้เร็วที่สุด แบกหัวใจที่บอบช้ำไปตายเอาดาบหน้า ดีกว่าอยู่เหมือนคนที่ตายทั้งเป็น [สถานีขนส่งจังหวัดสุพรรณบุรี] ตาคมเข้มมองรถโดยสารปรับอากาศ ที่เข้ามาจอดเทียบท่าคันแล้วคันเล่า พลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเป็นครั้งที่ร้อย ไม่รู้ว่าคนที่นัดให้เขามารับฟังเข้าใจหรือเปล่า เขาบอกกับเธอว่าเจอกันที่สถานีขนส่งสี่โมง จนป่านนี้ยังไม่เห็นวี่แววของเธอ หรือว่าเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา อย่างว่าผู้หญิงกรุงเทพที่เคยสุขสบาย ใครบ้างจะอยากมาใช้ชีวิตกับชาวนาอย่างเขา พายุคิดในใจก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาเธออีกครั้ง “กรรัมภา” อ่านชื่อที่บันทึกเอาไว้ แล้วกดโทรออก ตื๊ด~ตื๊ด~ตื๊ด รอสายอยู่พักใหญ่ เมื่อปลายสายไม่รับจึงกดวาง สงสัยงานนี้เขาจะมาฟรี “เสียเวลาฉิบหาย!” ก่นด่าก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาไม่น่าเสียเวลากับเธอเลย ผู้หญิงที่คุยผ่านแอพหาคู่ จะหาความจริงใจได้จากที่ไหน พวกหล่อนก็คงเข้ามาหาเหยื่อ ถ้าเจอคนที่ถูกใจอาจจะนัดเจอหรือไม่ก็ขอเงิน ผู้ชายบ้านๆอย่างเขาใครจะมาสนใจ ดีแค่ไหนที่เขายังไม่เสียเงินให้เธอสักบาท “ขอโทษนะคะ ใช่คุณพายุหรือเปล่าคะ” เสียงที่ถามมาจากด้านหลัง ทำให้ร่างสูงใหญ่หันไปมอง ตาคมเข้มปะทะเข้ากับตากลมโตที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว กรกัมภรหน้าแดงก่ำ เมื่อสบเข้ากับตาคมดุของผู้ชายตรงหน้า เธอแอบดูจนแน่ใจว่าเป็นเขาจึงเดินเข้ามาทัก ผู้ชายร่างสูงใหญ่ผิวคร้ามแดด ใบหน้าเขียวครึ้มไปด้วยตอหนวดและไรเครา คนนี้นะหรือที่เธอจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้กับเขา พายุมองคนตรงหน้านิ่งๆ ที่ผ่านมาเขาเห็นเพียงแค่ใบหน้าที่เธอตั้งเป็นรูปโปรไฟล์ แต่พอมาเห็นตัวจริงแบบนี้ ต้องบอกเลยว่าผิดกับที่เขาคิดเอาไว้เยอะ เธอสวยหวานไปทั้งตัว โดยเฉพาะตากลมโตที่กำลังมองเขาอยู่นั้น มันสวยจนเขาดึงสายตาออกไม่ได้ ไหนจะปากคอคิ้วคาง ทุกอย่างลงตัวเหมาะเจาะ คนนี้นะหรือที่จะมาเป็นภรรยาชาวนาอย่างเขา ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ บางทีอาจจะไม่ใช่ตัวจริง เพราะดูแล้วเธอคนนี้ไม่น่าจะใช่ผู้หญิงหิวเงิน หรือพวกใจแตกไม่มีอนาคต “ใช่!” เสียงห้าวทุ้มตอบกลับ กวาดตามองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจดเท้า “เออ...คือฉัน” อยู่ๆก็หาเสียงตัวเองไม่เจอ ไม่รู้จะเริ่มคุยกับเขายังไง จะให้บอกว่าเธอคือคนที่จะมาเป็นภรรยาเขา ก็กระไรอยู่ “มีอะไร!” พายุถามต่อเมื่อคนตรงหน้ามัวแต่อ้ำๆอึ้งๆ เขาเสียเวลากับเรื่องบ้าบอนี่มาทั้งวัน นัดสี่โมงเช้า สี่โมงเย็นเพิ่งจะโผล่หัวมา ดูแล้วเจ้าหล่อนก็ไม่ได้ยินดีที่เจอเขา ถ้าไม่ได้เข้าใจผิดก็น่าจะเป็นพวกประชดชีวิต คุณหนูอยากมีผัวจนเหมือนในละครทีวี ว่าแต่ต้องบ้าแค่ไหนถึงจะทำแบบนั้นได้ เมื่อเห็นเธอไม่พูด พายุก็เดินหนี กรรัมภามองตามหลังเขา ตากลมโตกะพริบถี่ๆไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าสวยร้อนฉ่าความอายแทรกเข้ามา คุยกันแล้วว่าเขาจะมารับเธอที่ท่ารถ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ เธอยังไม่ทันได้แนะนำตัวเลยด้วยซ้ำ เขาไม่ต้องการเธออย่างนั้นหรือ หญิงสาววิ่งตาม เมื่อแผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตลายตารางหมากรุกสีน้ำเงินเข้มห่างออกไป เธอมาถึงที่นี่แล้วและจะไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด “คุณพายุ!” ตะโกนเรียกเขาเอาไว้ เมื่อเขาเดินมาถึงรถกระบะสี่ประตูคันใหญ่ แล้วล้วงบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบ ตาคมดุมองหน้าเธอผ่านม่านควัน เมื่อเธอเดินมาหยุดตรงหน้าเขา “ฉันกรรัมภาค่ะ คนที่จะมาเป็นภรรยาคุณ” ประโยคแรกกับประโยคหลังเว้นวรรคห่างกัน เพราะเธอเองก็อับอายที่ต้องพูดคำนี้ อยู่ๆก็สมัครมาเป็นเมียเขาผู้ชายที่เห็นแค่รูปผ่านหน้าจอ “ผมว่าคุณคงเข้าใจผิด” พายุอัดควันบุหรี่ลงปอดคำใหญ่ เมื่อเธอพูดประโยคนี้ออกมา สะโอดสะองขนาดนี้ยังห่างจากเขาอีกเยอะ อย่าว่ามาเป็นเมียเลย เจอกันเวลาปกติหน้าเขาเธอจะมองหรือเปล่า “เข้าใจผิด...ยังไงคะ” ถามเพราะไม่เข้าใจ ก็คุยกันรู้เรื่องและตกลงกันแล้ว "ผมต้องการเมีย" "ค่ะ" รับคำเพราะเธอก็มาเป็นเมียเขา "ผมเป็นชาวนา" "ค่ะ คุณบอกฉันแล้ว" "แน่ใจแล้วนะว่าจะมาอยู่กับผมจริงๆ" "ค่ะ" รับปากโดยไม่เสียเวลาคิด เพราะเธอตั้งใจมาอย่างนั้น "งั้นก็ขึ้นรถ" สิ้นเสียงมือหนาก็ปาบุหรี่ในมือลงพื้น เธอยืนยันหนักแน่นว่าจะมาอยู่กับเขาก็ตามนั้น ลองดูสักคืนพรุ่งนี้ เธออาจเผ่นกลับก็ได้ เขาไม่ใช่ผู้ชายในฝันของเธออย่างแน่นอน หัวใจดวงน้อยเต้นคร่อมจังหวะ เมื่อก้าวขึ้นรถกระบะ ยกสูง ที่เขาลังเลคงอยากให้เธอตัดสินใจใหม่ เธอคิดมาดีแล้วและจะไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด แขนเรียวกอดกระเป๋าผ้าไว้แน่น เมื่อรถเคลื่อนออกจากสถานีขนส่ง ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรก็ชั่ง เธอตัดสินใจมาก็เท่ากับว่าเธอยอม แม้ทางข้างหน้าจะเป็นขุมนรก ก็ตาม