EP : 1
957 คำ
“หวาย”
“ว่า”
“วันนี้ไม่ได้ไปด้วยนะ”
“เพราะ?”
“มีนัด”
“กับใคร?” ไม้หวายหันไปถามเพื่อนสนิทด้วยความสงสัยเพราะเธอกับมายานัดกันไว้ตั้งแต่เมื่อสามวันที่แล้ว
“เออน่า”
“มายาแกจะเบี้ยวฉันแล้วไปกับผู้ชายอีกแล้วเหรอ”
“อีกแล้วอะไรกันล่ะ”
“เหอะ! ให้มันได้อย่างนี้สิ”
“เอาน่า ผู้ชายคนนี้งานดีมากเข้าใจเพื่อนหน่อย”
“แล้วฉันก็ต้องไปคนเดียวทั้งที่นัดกันไว้แล้วนี่นะ” ไม้หวายกรอกตาใส่เพื่อนสนิทที่เอาแต่ยิ้มให้เธอ
“เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก”
“อือ ตามสบายเลย” เธอตอบกลับด้วยความเซ็ง ไม่ใช่ว่าอยากได้ขนมแต่เพราะรู้ว่าต่อให้พูดยังไงเพื่อนสนิทอย่างมายาก็ไม่ไปตามนัดของเธอแน่นอน
“น่ารักที่สุด”
“ได้แค่น่ารักไงไม่สวยเท่ามายาเลยไม่มีผู้เข้ามาให้เทเพื่อนบ้าง”
“ฮ่า ๆๆ ไม่เอา ๆ ไม่กัดเพื่อน อุ้ย! ผู้ชายใกล้มาถึงแล้วฉันไปก่อนนะแก”
“ขอติดรถไปลงหน้ามอได้ไหม”
“ไม่ได้จ้ะเพื่อน”
“ทำไมอ่ะ”
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้จ้ะเพื่อนรัก ขอโทษน้าแต่ไม่ได้จริง ๆ เพื่อนไปก่อนนะหวาย จุ๊บ~” มายายิ้มหวานให้เธอแล้วส่งจูบก่อนจะรีบปรี่ออกไปด้านหน้าคณะทิ้งให้ไม้หวายอยู่กับความเซ็งและติดอยู่กับความสงสัย
สงสัยว่าทำไมมายาถึงได้ไม่เคยให้เธอได้ทำความรู้จักกับผู้ชายของเธอเลยสักครั้งไม่ว่าจะคบกับใครก็ตาม
“ช่างเถอะ” ไม้หวายสลัดความคิดทิ้งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากคณะเพื่อไปขึ้นรถเมล์ที่หน้ามหาวิทยาลัย
ปริ๊น ๆ
ปริ๊น ๆ
“หวาย”
“อ้าวพี่ลุค สวัสดีค่ะ”
“เราจะไปไหน”
“กำลังจะกลับค่ะ”
“ขึ้นมาสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ลุค”
“มาเร็ว”
“จะดีเหรอคะ” เธอถามด้วยความเกรงใจ อีกอย่างตรงที่เธอยืนอยู่ก็ยังอยู่ไม่ไกลหน้าคณะซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่กับการขึ้นรถของพี่ลุค รุ่นพี่ปีสี่ที่ทั้งหล่อ รวย ฮอต เป็นที่หมายตาของสาว ๆ เกินครึ่งคณะ
“มาเถอะน่า”
“โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ลุค” ไม้หวายรีบขึ้นรถหรูของเขาก่อนที่ลุคจะขับรถออกไป
“เพื่อนไปไหนล่ะทำไมเดินกลับคนเดียว”
“ไปทำธุระค่ะ” ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องเอาเรื่องส่วนตัวของเพื่อนมาพูดให้ใครฟังไม้หวายจึงเลือกที่จะตอบกว้าง ๆ เข้าไว้
“อื้ม”
“พี่ลุคกำลังจะกลับเหรอคะ”
“เปล่า พี่จะไปทำธุระให้ไอ้ชาร์ล” ลุคเอ่ยถึงเพื่อนสนิทของตัวเองที่เป็นหนึ่งในผู้ชายเพอร์เฟ็คที่สาว ๆ ทั้งในคณะและต่างคณะต่างก็อยากได้เขาเป็นแฟนกันทั้งนั้น
“อ่อ”
“แล้วนี่เราจะกลับห้องเลยใช่ไหม”
“เปล่าค่ะ หวายจะไปซื้อของน่ะค่ะพี่ลุค” ไม้หวายตอบตามความจริง เธอจะไปซื้อของมาทำงานกลุ่มแต่เพื่อนในกลุ่มของเธออย่างมายาดันเบี้ยวนัดไม่ไปด้วยทำให้เธอต้องไปคนเดียว
“ซื้อของใช้เหรอ”
“ของทำงานกลุ่มค่ะ”
“ไปคนเดียว?”
“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับเขาที่ถามด้วยสีหน้าฉงน
“แล้วเพื่อนในกลุ่มไปไหนหมด หรือว่าไปเจอกันที่ร้าน”
“เพื่อนไม่ว่างน่ะค่ะหวายเลยอาสาไปซื้อเอง” เธอยิ้มตอบเขาด้วยความสดใส ถึงจะเซ็งอยู่บ้างที่เพื่อนไม่ไปด้วยแต่จะเซ็งต่อไปก็เปล่าประโยชน์
“ของเยอะรึเปล่า”
“นิดหน่อยค่ะ”
“ซื้อที่ไหนล่ะ”
“ร้าน XXX ค่ะ” เขาถามอะไรมาเธอก็ตอบอย่างไม่คิดอะไร
“ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ใช่ไหม”
“ค่ะ ไม่ไกลหวายเลยไปเอง”
“แต่ยังไงงานกลุ่มก็ไม่สมควรไปซื้อคนเดียวจริงไหม”
“ก็...ค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวตอนทำงานก็ช่วยกันทำเหมือนเดิม”
“เดี๋ยวพี่พาไปแล้วกันไปคนเดียวลำบาก”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ลุคหวายไปได้ค่ะ”
“เถอะน่า พี่ว่าง”
“เมื่อกี้เพิ่งบอกจะไปทำธุระให้พี่ชาร์ลไม่ใช่เหรอคะ”
“อื้ม แต่ไม่ได้รีบอะไร”
“อย่าเลยค่ะหวายเกรงใจนั่งแท็กซี่ไปแป๊บเดียวค่ะพี่ลุค”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกพี่กำลังอยากขับรถเล่นอยากหาอะไรทำพอดี”
“แต่... / นั่งเงียบ ๆ ก็พอไม้หวาย” เธอกำลังจะปฏิเสธอีกครั้งแต่เขาก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุนิดหน่อยทำให้ไม้หวายยอมเงียบเพราะรู้ว่าคงปฏิเสธไม่ได้ถ้าเขาต้องการจะพาไป
-เวลาต่อมา-
“ของโคตรเยอะถ้ามาเองจะหอบขึ้นแท็กซี่ยังไง”
“แหะ ๆ ขอบคุณนะคะ” เธอหัวเราะแผ่วเบาด้วยท่าทางเก้อเขินหลังจากที่เขายกของขึ้นรถแล้วหันมาพูดด้วยประโยคเมื่อครู่นี้
“ไม่เป็นไร ต้องซื้ออะไรอีกไหม”
“ไม่แล้วค่ะ”
“โอเคถ้างั้นพี่ไปส่งที่หอเลยนะ”
“ค่ะ” ไม้หวายยิ้มรับก่อนที่ทั้งสองคนจะขึ้นรถแล้วขับตรงไปที่หอพักของเธอ
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...ชาร์ล
ไม้หวายรับรู้ว่าใครโทรหาลุคจากการมองหน้าจอของรถยนต์ที่เชื่อมต่อกับโทรศัพท์ทำให้เธอเลือกที่จะนั่งเงียบเพื่อให้เขาได้คุยธุระ
ติ๊ด!
(เมื่อไหร่มึงจะมาวะ!) เสียงที่ดังจากปลายสายบ่งบอกอารมณ์ของคนพูดได้ดีว่ากำลังหงุดหงิดมากแค่ไหน
“เออกำลังจะไป รอก่อน”
(รอเหี้ยไร มึงรีบมาเดี๋ยวนี้ไอ้ลุคไม่งั้นกูได้ฆ่าผู้หญิงคนนี้ตายก่อนยัยนี่จะฆ่าตัวตายเองแน่!)
- ผู้เขียน
