“พี่ชาร์ล...ฮึก!”
หมับ~
“หึ ๆๆ ร้องไห้ทำไม ไม่ต้องกลัวหรอกน่ายัยเด็กน้อยพี่แค่ล้อเล่น ที่แหกขี้ตาตื่นมาหาแต่เช้าก็เพราะเป็นห่วงมากไม่รู้เลยรึไง อย่ามองพี่แค่ด้านเดียวเปิดใจมองด้านอื่นของพี่บ้าง...เหมือนที่พี่มองอีกด้านของเราไง”
“...” เธอมองเขาที่อยู่ ๆ ก็ยิ้มอ่อนโยนมาให้ด้วยความไม่เข้าใจที่สุดเลย
“เชื่อพี่หน่อยได้ไหม” ทั้งรอยยิ้มทั้งน้ำเสียงอ่อนโยนที่เขาส่งออกมาแสดงออกชัดเจนว่าอยากให้เธอเชื่อคำพูดเชื่อใจของเขาจริง ๆ แต่เธออยากถามเหลือเกินว่าเจอกันแต่ละครั้งเขาไม่เคยเป็นเหมือนเดิมเลยสักครั้งแล้วใครจะไปกล้าเชื่ออะไรในตัวเขา?
“...พี่ชาร์ลจะฆ่าหวายรึเปล่า”
“หึ ๆๆ ไม่ฆ่าหรอก ทำท่าทางอย่างกับลูกแมวใครจะใจร้ายทำอะไรได้ลงคอ”
“...” ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงแต่ไม้หวายก็ไม่ไว้ใจเขาเลย เธอเอาแต่มองเขาด้วยความไม่ไว้ใจเหมือนเดิมซึ่งชาร์ลก็รู้ดี
“พี่พูดจริง ๆ ไม่ทำอะไรเราหรอกไม้หวาย”
“...ค่ะ” เธอก็ยัง
