ตอนที่ 6
1157 คำ
ตอนที่ 6
“ทำอะไร” อดีตนายตำรวจหนุ่มเอ่ยถามเสียงเข้ม พลางใช้สายตามองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าจนถ้วนถี่อีกครั้ง ก่อนจะขยับปากยิ้มเหยียดกึ่งเยาะผู้หญิงตัวเล็กๆ ตรงหน้า
‘ตลกสิ้นดี ตัวก็นิดเดียว แต่คิดจะสู้ผู้ชายตัวโตๆ อย่างเขา’ ครุ่นคิดจบ คนไม่อยากรังแกผู้หญิงก็โคลงศีรษะไปมาด้วยอาการเหนื่อยหน่าย ที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเวรกรรมแต่ชาติปางไหนถึงได้มาเจอผู้หญิงหน้าสวย แต่มารยาทแย่เข้าให้
“ก็คุณด่าฉัน แล้วคิดจะเดินหนีไปง่ายๆ หรือไง บอกเลยว่าอย่าฝัน! เพราะคนอย่างฉัน ไม่ยอมให้ใครมาด่าแล้วเดินหนีไปเฉยๆ” มัลลิกาตอบกลับท่าทางกราดเกี้ยว ก่อนจะสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรง ด้วยหวังจะเอาให้เลือดออกจากปากเสียๆ ให้ได้
ทว่าไรอันเอียงหน้าหลบได้ทันแล้วหันมองตาดุ ส่วนมือของมัลลิกาก็ตบได้แต่ลมเท่านั้น ยิ่งทำให้อารมณ์ของคุณหนูลี่พุ่งปรี๊ดมากกว่าเดิม เธอยกมืออีกข้างกะจะฟาดให้โดนใบหน้าของอีกฝ่ายให้ได้ เพราะคนอย่างเธอไม่ยอมให้ใครมาด่า แล้วไม่คิดทำอะไรแน่ แต่ไรอันก็ไวทายาดหลบหลีกได้หมด สองมือของมัลลิกาจึงตกไปอยู่ในมือของอดีตนายตำรวจหนุ่มที่กลายเป็นคนป่าเถื่อน เพราะหันเหตัวเองไปอาศัยอยู่บ้านป่าบ้านสวนมาหลายปี
ไรอันไม่เคยคิดจะล่วงเกินผู้หญิงคนไหน หากอีกฝ่ายไม่เต็มใจ ทว่าเวลานี้เขาอยากสั่งสอนผู้หญิงมารยาทแย่คนนี้ด้วยรสจูบให้สำนึกเสียบ้างว่าอย่าอวดเก่งต่อหน้าผู้ชาย แล้วเขาก็อยากรู้นัก ว่าปากสวยๆ แบบนี้ จะมีรสชาติเป็นยังไง มันจะหวานเหมือนน้ำตาลอ้อยหรือเผ็ดร้อนเหมือนกินพริกเม็ดเข้าไปนับร้อยเม็ดกันแน่ คิดแล้วริมฝีปากได้รูปก็กระตุกยิ้มเหี้ยมเพื่อข่มขวัญคนอวดเก่ง
“ไอ้บ้า! จะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!” มัลลิกาแผดเสียงใส่ บิดมือทั้งสองข้างหวังจะให้หลุดจากอุ้งมือใหญ่แต่ก็ดูไร้หนทาง
“แล้วคุณคิดว่าผมจะทำยังไงกับผู้หญิงสวยๆ แต่มารยาทแย่อย่างคุณดีล่ะ” ไรอันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงยียวน ตาคมแพรวพราวอย่างห้ามไม่อยู่ยามได้กลิ่นกายสาวหอมอ่อนๆ ลอยแตะจมูก เขายอมรับว่าเผลอสูดดมเข้าไปเต็มปอด แล้วมันช่างให้ความรู้สึกดีเหลือเกิน แต่เขาไม่มีวันเอาผู้หญิงปากเสียคนนี้ไปเป็นแม่ของลูกแน่ เพราะขืนได้ไปเขาคงได้รู้ซึ้งคำว่า ‘นรก’ แน่นอน
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! ไอ้คนหน้าลิง! เอามือหยาบๆ ของนายออกไปจากมือฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนไร้มารยาท ไอ้คนพ่อแม่ไม่สั่งสอน ไอ้บ้า! รังแกแม้กระทั่งผู้หญิง ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” เพราะไม่เคยมีชายหนุ่มคนไหนแสดงความหยาบคายทั้งวาจาและการกระทำใส่เธอมาก่อน มัลลิกาจึงไม่มีความเกรงกลัวว่าอาจมีภัยมาถึงตัวจากการกระทำของตน เธอด่ากราดอย่างเสียๆ หายๆ จนอารมณ์ของไรอันเดือดเป็นลาวาและใกล้ประทุเต็มทน ทั้งที่เมื่อครู่อารมณ์โกรธของเขาเบาบางลงมาก เพราะกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของหญิงสาว แต่เวลานี้ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขรึมจนน่ากลัว ดวงตาคมเรืองโรจน์น่าเกรงขาม
“ฉันบอกให้ปล่อย หูแตกหรือไง ไอ้คนไม่มีพ่อแม่สั่งสอน ไร้มารยาทที่สุด ปล่อยฉันนะ!” มัลลิกาตวาดลั่น ออกแรงดิ้นยุกยิกไม่ยอมหยุด หวังจะหลุดพ้นจากสองมือใหญ่ที่บีบแน่นราวคีมเหล็ก จนตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกระดูกตรงข้อมือจะแหลกคามือเขาอยู่แล้ว
ขณะที่ไรอันก็จดจ้องใบหน้าสวยไร้ที่ติเขม็ง เขาใช้ลิ้นดุนดันช่องปากของตนด้วยความขุ่นเคือง ผู้หญิงคนนี้มารยาทแย่จริงๆ ด่าว่าเขาคนเดียวไม่พอ ยังคิดจะก้าวร้าวไปถึงบิดามารดาของเขาอีก แม้เขาจะไม่เคยได้รับการเลี้ยงดูจากบิดาและไม่รู้ว่าบิดาคือใครก็ตาม แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีสิทธิ์เอ่ยถึงท่าน สองมือใหญ่บีบแน่น เขาบีบจนมือของตัวเองมีเส้นเลือดนูนปูด มัลลิกาหน้าเบ้ด้วยความเจ็บ ก่อนจะยกเข่าขึ้นหวังจะทำร้าย แต่คนว่องไวอย่างไรอันก็หลบหลีกได้ทัน
“คุณนี่ เป็นผู้หญิงน่ารังเกียจที่สุด รู้ตัวบ้างหรือเปล่า” ไรอันเค้นเสียงเยือกเย็น ตาคมยังเรืองโรจน์น่าเกรงขามเช่นเดิม
“นายมันก็ผู้ชายน่ารังเกียจเหมือนกัน ปล่อยฉัน! อย่าเอามือสกปรกของนายมาถูกตัวฉัน ปล่อย!” มัลลิกาเชิดหน้าเถียงกลับอย่างท้าทาย แม้จะเจ็บข้อมือสักแค่ไหน ทว่าคนอย่างเธอก็ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ เหมือนกัน
“คิดว่าผมอยากแตะต้องตัวคุณนักหรือไง ผู้หญิงอะไร สวยแต่นิสัยแย่สุดๆ ” ขาดคำไรอันก็โอบรั้งหญิงสาวมารยาทยอดแย่เข้ามาชิด เขาโน้มใบหน้าต่ำเพียงนิดแล้วยิ้มเหยียด มัลลิกาก็หน้าตาตื่น ดิ้นรนเป็นการใหญ่เพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ
“กลัวหรือไง” ไรอันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วยื่นหน้าเข้าใกล้ดวงหน้าสวยอีกนิด หลอกให้หญิงสาวใจหายใจคว่ำเล่น
“ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! จะทำอะไรฉัน” มัลลิการ้องถามเสียงแหลมทว่ามันก็สั่นๆ เพราะลมหายใจอุ่นๆ จากคนที่เธอเรียกว่าไอ้บ้า เป่ารดต่ำลงเรื่อยๆ ต่ำเสียจนเธอใจหายใจคว่ำไปหลายตลบ อึดใจต่อมา ใจดวงน้อยก็พากันเต้นโครมคราม ขนาดว่าอยู่ใกล้แฟนหนุ่มอย่างเคลวิน ใจเธอยังไม่เต้นกระหน่ำแบบนี้เลยสักครั้ง
“แน่จริง ก็อวดเก่งให้ตลอด คนสวย” ไรอันเอ่ยถามเสียงทุ้มแต่น้ำเสียงติดจะเยาะเย้ยอีกฝ่ายเสียมากกว่า
“นายอยากตายนักหรือไง ถึงทำกับฉันแบบนี้ ไอ้คนทุเรศ! ไอ้บ้ากาม! เอาหน้าของนายออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่อยากตาย” มัลลิกาบังคับเสียงไม่ให้สั่นขณะต่อว่าชายหนุ่ม ทว่าเธอก็ทำไม่ได้และเสียงที่เปล่งออกไปก็แผ่วเบาและสั่นมากขึ้น ดวงตากลมสวยก็เบิกโตจนแทบถลนออกมานอกเบ้า เมื่ออีกฝ่ายยังคงยิ้มเยาะเธอไม่หยุด
ด้านไรอันก็ชอบใจนักกับท่าทางหวาดกลัวปนตื่นตระหนกของหญิงสาวจอมอวดเก่ง จึงยิ่งแกล้งเธอด้วยการขยับร่างที่อัดแน่นด้วยมัดกล้ามของตนเบียดร่างนุ่ม ที่ให้ความรู้สึกประหลาดแก่ร่างกายของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
- ผู้เขียน
