สุดทางเสือ (04) ความรักห่วยๆ
820 คำ
Lydia - STYLE
“…หวัดดีค่ะพี่เดียร์” นะโมทักทายเจ้านายที่ก้าวขาเข้ามาในร้านตอนสิบโมงกว่าๆ ผิดวิสัยคนที่จริงจังกับการมากๆ สีหน้าดูเครียดๆ ทว่าลิเดียร์ก็คือลิเดียร์ ถึงเครียดแต่ก็ยังสวย สวยมาก โดดเด่นจนลูกค้าที่อยู่ในร้านหันมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ทานข้าวเช้าหรือยัง”
“หนูเรียบร้อยแล้วค่ะ พี่เดียร์อยากทานอะไรคะเดี๋ยวหนูสั่งให้”
“สั่งกาแฟให้พี่อย่างเดียวก็พอ ขอบใจนะ”
“ได้เลยค่ะ” ลูกน้องสาวรับคำก่อนจะเดินไปใช้โทรศัพท์ร้านเพื่อสั่งกาแฟให้ผู้เป็นนาย
Lydia - STYLE ร้านเสื้อผ้าแฟชั่นขนาดใหญ่ที่เปิดมาแล้วสี่ปี ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ลูกค้ายังคงเหนียวแน่น สินค้ามีคุณภาพ มีแบบให้เลือกหลากหลาย มากมาย การกล่าวถึงที่ว่าเจ้าของร้านสวยมาก อันนี้ไม่เกินจริงเลย
ลิเดียร์ในวัยยี่สิบสี่ปี จะว่าประสบความสำเร็จในชีวิตไปแล้วก็คงใช่ เธอมีร้านเป็นของตัวเอง แม้จะมีเวลามาดูแลอย่างเต็มตัวตอนที่เรียนจบ แต่คนที่รักความสวยความงาม แทบจะเป็นผู้นำแฟชั่น คลุกคลีอยู่กับเรื่องพวกนี้จนทำให้ตัวเองเติบโตแม้ในตอนที่ยังเรียนสามารถควบคุมและดูแลงานที่เธอรักได้ดีเสมอมา
ชีวิตดี แต่ความรักนี่สิ ห่วยแตกสิ้นดี!
มีแฟนที่คบกันมาสองปีเต็ม ไปมาหาสู่กันอยู่เสมอ ไม่เคยลึกซึ้งเพราะยังอยู่ในช่วงดูๆ กันอยู่ เกือบแล้ว เกือบใจอ่อนยอมเป็นของกันและกันเพราะอีกฝ่ายตามตื้อหนักมาก แต่โชคคงเข้าข้างเมื่อผู้ชายเริ่มออกลาย
ธีร์ ผู้ชายสมบูรณ์แบบที่เป็นรุ่นพี่ ตามจีบเธอหลายเดือน สุดท้ายพ่ายแพ้ให้กับความเอาใจใส่ คบกันมาสองปี หลายครั้งที่เขาพูดเรื่องแต่งงาน ปากบอกว่ารักเธอมาก ลับหลังเอาผู้หญิงไปกกไม่เคยซ้ำ ดีที่เห็นสันดาน ดีที่ไม่ถลำลึกยอมนอนด้วยกันก่อนความจริงเปิดเผยออกมา
“ปวดหัวชะมัด…” ริมฝีปากอวบอิ่มที่วันนี้แต่งเติมด้วยลิปสีส้มอิฐเอื้อนเอ่ย นิ้วขาวผ่องยกขึ้นนวดขมับ ขาเรียวขาวยกขึ้นไขว้ห้าง เผลอนึกถึงสาเหตุของการเข้าร้านสายอย่างไม่ได้ตั้งใจ
‘…ขอเบอร์ได้ไหม’ เสียงนั้นดังก้องเข้ามาในหัว เจ้าของเสียงหล่อมาก สายตาของเขาสะกดทุกอย่าง รอยยิ้มที่มุมปาก ความเจ้าเล่ห์ ทั้งที่รู้ว่าผู้ชายแบบนั้นอันตราย แต่เธอกับรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนคนอื่น
คนอื่นที่ตามตื้อบ่อยจนรำคาญ คนนี้กลับดูนิ่งๆ เก็บทรงดี เห็นอยู่ว่าวันนั้นที่ผับเขามองเธอบ่อยมาก หลายครั้งที่สบตากัน สุดท้ายผู้ชายที่ไม่แสดงออกมากเกินไป ไม่พยายามทำตัวเป็นคนดีทั้งที่ใครๆ ก็รู้ว่าเข้าหากันในที่แบบนั้นแปลว่าอะไร
เขาเลยเป็นคนที่เธอเลือก เลือกเข้ามาทำให้ตัวเธอเองไม่ต้องเป็นคนที่ดีเลิศ ไม่ต้องสะอาดบริสุทธิ์จนมีคนอยากได้ไปเป็นแม่ของลูก
เธอจะเป็นของเธอแบบนี้ ไม่แคร์ใครแล้ว แค่เซ็กซ์จะมีกับใครก็ได้ที่พอใจ เรื่องแต่งงานมีครอบครัวขอพับเก็บ ไม่เอามันกลับมารกใจ!
“กาแฟของพี่เดียร์ค่ะ” นะโมยิ้มแฉ่งถือแก้วเข้ามาให้ เรียกคนที่เผลอหลับตาคิดอะไรเงียบๆ ให้หลุดจากภวังค์
“ช่วงเช้าลูกค้าเยอะไหม”
“เยอะมากค่ะ พี่เดียร์ดูกล้อง หนูขายเก่งมาก”
“ดีมาก ไว้ตอนเย็นพี่เลี้ยงข้าว”
“เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหมคะ”
“อะไรดี?”
“เมื่อคืนหนูเห็นสตอรี่พี่เดียร์ด้วย ไปเที่ยวผับเหรอคะ สวยมาก อยากไปบ้าง”
“หึ เป็นเด็กเป็นเล็ก…”
“ยี่สิบแล้วค่ะ ไปได้” แม้จะมีเส้นใต้ของคำว่าเจ้านายกับลูกน้อง แต่ลิเดียร์ไม่เคยถือตัว ก็สนิทกันมาก จะคุยเล่น หยอกได้ ไม่ได้ว่าอะไร
“เอาไว้วันหลัง วันนี้พี่มีนัดแล้ว”
“กับพี่ธีร์เหรอคะ…”
“ไม่ กับคนอื่น”
“หนูลืมบอก เมื่อเช้าพี่ธีร์แวะมาที่ร้านด้วยค่ะ ขอร้องให้พี่เดียร์โทรกลับ”
“อือ” ตอบรับสั้นๆ ก่อนที่มือขาวผ่องจะเอื้อมไปหยิบแก้วกาแฟ
ไม่คิดจะโทรกลับ ไม่อะไรทั้งนั้น บอกเลิกไปแล้ว จบคือจบ อยากตื้อต่อก็ตามสบาย!
——————-
ดูทรงแล้ว คนนี้ไม่น่าใช่ลูกไก่ในกำมือแน่ๆ ไหวไหมเอ่ย แพทย์สนามที่กำลังก้าวลงสนามเอง ไหวไหมคะ 5555555
อยากได้กำลังใจ อยากเห็นคอมเมนต์ของทุกคนจังเลยค่ะ เนมอ่านทุกคอมเมนต์เลยน้า~ อ่านจบแล้ว ช่วยคอมเมนต์ให้กันหน่อยได้ไหมคะ ~
- ผู้เขียน
