กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง !
“นะโม ! เสียงโทรศัพท์เธอดัง เปิดตามารับสายสักที” เหนือนทีพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิดเพราะเขาตื่นเพราะเสียงของโทรศัพท์ของนะโมที่มันดังขึ้นมาหลายครั้ง
“อื้อ…ปวดหัว” น้ำเสียงงัวเงียดังขึ้นทำเอาเหนือนทีต้องหันไปมองร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ
“ไม่สบายหรอ” ทันทีที่เมื่อมือหนาอังหน้าผากของนะโมก็รับรู้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมา
ให้ตายเถอะ !
โดนไปแค่น้ำเดียวก็ไม่สบายเอาซะแล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าหากโดนมากกว่าหนึ่งน้ำสภาพจะขนาดไหน
“เฮ้อ…ฉันต้องรับโทรศัพท์เธอสินะ”
เพราะตอนนี้เหนือนทีไม่มีทางเลือก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอยู่ตลอดราวกับว่ามีคนจะเป็นจะตาย
แน่นอนว่าตอนนี้หน้าจอโทรศัพท์ของนะโม ปรากฏชื่อคนที่โทรเข้ามาคือ เดมี่
เหนือนทีไม่รู้หรอกว่าคนคนนี้เป็นใครแต่หากกระหน่ำโทรแบบนี้ เขาก็ควรจะรับสายเพราะเจ้าของโทรศัพท์ดันนอนหลับเพราะพิษไข้
“อีนะโม ! เมื่อไหร่มึงจะมาเรียน รู้ไหมกูกับอีกิ่ง
