ไดอาน่าเบิกตาโพล่งอ้าปากค้างเติ่ง ยืนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ทำตามคำสั่งด้วยความจำยอม
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง ออกรถได้” ชายหนุ่มบุคลิกคล้ายนักวิชาการแสยะยิ้มมุมปาก “คิดว่าผมโหดร้ายขนาดจะเอาปืนขู่ผู้หญิงจริงเหรอ…นี่มันไฟแช็คต่างหาก” ว่าแล้วก็กดปุ่มตรงด้ามปืนจนเกิดเปลวไฟตรงปลายกระบอกปืน
คนโดนขู่ใบหน้าซีดเผือด ประสานมือสองข้างไว้แน่น หายใจถี่แรง หยาดเหงื่อกระจายเต็มหน้าผาก เงยหน้าขึ้นมองแวบนึงและหลบตาเตชินทร์ในทันใด รถยังคงแล่นไปตามถนนสลับกับติดเป็นระยะ
“เลี้ยวขึ้นทางด่วนซะ” คนขับรถขานรับคำสั่ง
เตชินทร์กระตุกยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย ทีนี้เธอจะเปิดประตูแล้ววิ่งลงขณะรถติดไม่ได้แล้ว
“ใส่เสื้อยืดกับกางเกงสแลคแบบนี้ทำงานที่ไหนน่ะ” แต่ไดอาน่าตอบมั่ว ๆ ไปว่าทำงานในโรงงานแถวย่านชานเมืองเวลาทำงานต้องสวมเสื้อบริษัททับ
“อย่างงั้นเองเหรอแล้วเงินเดือนดีมั้ย”
“มะ ไม่ทราบว่าจะ ถะ ถามอะไร กะ เกี่ยวกับพี่แ
