“ลูกหว้ากินส้มตำปูปลาร้า ยังไม่ได้แปรงฟันค่ะ”
“ทำไมไม่แปรงฟัน บ้วนปากก่อนฮึ!”
เขาทำหน้าเหมือนอาหารเป็นพิษ “อาหารหวานของฉัน เป็นอาหารคาวทันทีเลย แต่ว่า...”
หญิงสาวทำตาโต กับคำพูดเอาแต่ได้ของเขา ผู้ชายคนนี้เห็นแก่ตัวสุดๆ จึงรีบโพล่งแสร้งขึ้นทันควัน “ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวลูกหว้า ไปทำงานก่อนนะคะ ส่วนเรื่องจูบเอาไว้...”
หากยังไม่ทันที่สลิลลาจะชิ่งหนีห่าง แก้มอิ่มทั้งสองข้างก็ถูกอุ้งมือร้อนผ่าวประคองไว้ ใบหน้าหล่อๆ โน้มเข้ามาใกล้ แล้วเป็นฝ่ายมอบจูบวาบหวาม ปลายลิ้นร้ายกาจ ตักตวงเอารสชาติใหม่กลืนกินด้วยความตะกละตะกลาม ริมฝีปากเล็กบางจึงถูกรานรุกอย่างหนัก และฤทธิ์จูบร้อนแรงยังคงดำเนินอยู่เช่นนั้น ยาวนานนับสิบนาที
เมื่อเขาปล่อยให้เป็นอิสระ ใบหน้าแดงก่ำก็ซบลงอยู่กับแผงอกแน่นๆ ช้อนสายตามองเขาด้วยความงวยงง
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก ว่าไป ท่าทางส้มตำของเธอ คงจะอร่อยใช่ย่อยเลยนะ ขนาดฉันชิมผ่านปากเธอ
