ครามหายใจฟึดฟัด หลุบตามองเม็ดยาในมือฉันอย่างชั่งใจ ก่อนปรับระดับสายจากล่างขึ้นสูงกระทั่งบรรจบนิ่งที่ฉัน
ต้องบอกก่อนว่าหลังกินข้าวเสร็จเรียบร้อย เขาขึ้นเตียงเตรียมนอน ไม่แตะยา ไม่แม้แต่จะชายตาแล ฉันที่ปล่อยผ่านไม่ได้จึงต้องบังคับ ซึ่งก็ผ่านมาหลายสิบนาทีแล้ว
“ไม่ชอบให้มาสั่ง”
“งั้นแล้วแต่นายละกันนะ” ฉันวางยาไว้บนโต๊ะข้างเตียง เก็บสมุดเล็กเชอร์ใส่กระเป๋าพร้อมกลับ “หมดหน้าที่ กลับแล้วนะ”
หมับ
ยังไม่ทันลุกขึ้นยืน ข้อมือพลันถูกคว้าเอาไว้ทันควัน เขาดึงฉันกลับที่เดิม..
ฉันกัดริมฝีปากตัวเอง ข่มอารมณ์อย่างสุดจะกลั้น มันจะอะไรกับฉันนักหนาวะ
“ใครใช้ให้กลับ” ไม่เห็นหรอกว่าตอนนี้ครามทำหน้าแบบไหน แต่ฟังจากน้ำเสียงคงหงุดหงิดไม่น้อย
แต่ถามหน่อยว่ามีอะไรน่าหงุดหงิดนักหนา ให้ขับรถมาส่งฉันก็ทำ ให้ลงไปซื้อข้าวซื้อน้ำที่เซเว่นฉันก็ไม่ปฏิเสธ แล้วตอนนี้ยังจะรั้งไม่ให้ออกไปไหนอีก
“ฉันนี่แหละจะกลับเอง ม
