“บ้าชะมัด...”
ฉันหลุดสบถเมื่อสติสัมปชัญญะกลับคืนร่างในเช้าวันถัดมา รสขมของแอลกอฮอล์ซึ่งยังตกค้างบนปลายลิ้นทำฉันหงุดหงิดตัวเองไม่น้อย รู้ทั้งรู้ว่าคออ่อน แต่กลับดื่มแบบไม่บันยะบันยังเสียได้
จำได้ว่าเมื่อคืนหลังเป่าเค้กอะไรเสร็จสรรพฉันเป็นฝ่ายขอตัวกลับก่อนใคร ทว่าลูกพลัมออดอ้อนขอให้อยู่ต่ออีกหน่อย ด้วยเห็นว่าเป็นวันเกิดของเธอ กอปรกับคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้บ่อย ๆ สุดท้ายจึงเออออไปตามระเบียบ
เราเล่นบอร์ดเกมกันหลังจากนั้น ตามด้วยดูหนังและฟังเพลง ตลอดการทำกิจกรรมฉันเผลอยกเหล้าขึ้นจิบทีละนิดอย่างเพลิดเพลิน รู้อีกทีความทรงจำก็ขาดหายไปเสียดื้อ ๆ จำไม่ได้แม้กระทั่งว่ามาอยู่ที่หอได้ยังไง?
ปะติดปะต่อเหตุการณ์อย่างงงงวยขณะก้มหน้าลงพิจารณาสารรูปตัวเอง ก่อนจะช็อกตาตั้งเมื่อพบว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่ขณะนี้เป็นชุดนอนสีเทาที่ตัวเองเพิ่งซักเมื่อสามวันก่อน…
ประเด็นคือ ทำไมฉันถึงมาอยู่ในชุดนี้ได้? ท
