“ถ้าโผล่มาแบบปกติก็ไม่ใช่ฉันดิ ไง...วันนี้กินไรดี” แดนกวาดสายตาไปตามร้านค้าที่ตั้งเรียงรายนับสิบร้าน “ทำไมคนเยอะจังวะ”
จริงอย่างที่เขาว่า วันนี้นักศึกษาพลุกพล่านมากเป็นพิเศษ ฉันเดินวนไปวนมาสองสามรอบ ไม่รู้ต้องต่อแถวซื้อข้าวร้านไหนดีเพราะคนเยอะทุกร้านเลย
“ปล่อยได้แล้วแดน คนเริ่มมองเยอะแล้ว” ถึงจะชินกับนิสัยชอบถึงเนื้อถึงตัวของนายลูกครึ่งนี่ แต่ครั้นไม่ปล่อยกันสักทีจึงรู้สึกรำคาญขึ้นมาบ้าง สุดท้ายเลยใช้ข้อศอกกระทุ้งตรงสีข้างหวังให้เจ้าตัวถอยไปห่าง ๆ ช่วยถ่างตาดูบ้างเถอะแดน...ว่าแฟนคลับบางคนของนายแทบพุ่งเข้ามาถลกเนื้อฉันออกจากกระดูกอยู่แล้ว!
“สนไร คนก็ได้แค่มองแหละน่า...”
ประโยคนั้นคล้ายเคลือบแฝงแววขบขัน ทว่าไม่มีเสียงหัวเราะเจือปนเลยแม้แต่น้อย
Fahkram Describe.
ผมนั่งอยู่มุมหนึ่งของโรงอาหาร เป็นจุดอับที่ไม่ค่อยมีนักศึกษาคนไหนมาเพ่นพ่านวุ่นวายนัก ทว่าก็เป็นจุดที่สามารถกวาดมองทัศนียภาพโ
