“รู้ไหมว่าพี่คิดถึง คิดถึงทั้งพราวและร่างกายของพราว” เมฆหมอกพูดขึ้นทันที
การกระทำทั้งหมดที่ทำไปในตอนนี้มันคือความคิดถึง หากไม่กลัวว่าพราวมุกจะโกรธหรือจะเกลียดกัน สาบานเลยว่าเมฆหมอกไม่ลูบแค่ขาอยู่แบบนี้หรอก
“…” แน่นอนว่าพราวมุกไม่ตอบอะไรกลับไป เธอพูดอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงดีกับสิ่งที่ได้ยิน
“ทุกอย่างที่พี่เคยพูดไปมันคือเรื่องจริง ที่บอกว่าพี่ไม่เคยมีอะไรกับใครมาหกปี มันคือเรื่องจริงที่พี่ไม่โกหก”
เมฆหมอกยังคงยืนยัน เขาไม่รู้ว่าพราวมุกเชื่อเรื่องพวกนี้หรือเปล่าและเขารับรู้ดีว่ามันเชื่อยากเพราะทุกอย่างเป็นเพียงแค่ลมปาก
“ยิ่งอยู่ใกล้ๆพี่ก็ยิ่งอยากสัมผัสร่างกายของพราวให้หายคิดถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะไม่ได้มีสถานะต่อกันก็เถอะ”
“พะ…พราวขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
ในตอนนี้พราวมุกไม่สามารถคุยต่อได้อีกแล้ว เธอต้องหาทางหนีความรู้สึกความต้องการที่เกิดขึ้นกับตัวเองก็แทบทำเธอไม่ไหวแล้วยิ่งไ
