“พี่เมฆไปใส่เสื้อเดี๋ยวนี้เลย” พราวมุกได้แต่บอกความต้องการของตัวเองออกไปเพราะการที่เมฆหมอกยืนเปลือยท่อนบนอยู่แบบนี้มันกำลังทำให้เธอไม่เป็นตัวเอง
“จะใส่ทำไมล่ะพราว ปกติเราก็อยู่กันแบบนี้”
เป็นจริงตามที่เมฆหมอกพูดออกมา เมื่อหลายปีที่ผ่านมาการใช้ชีวิตของเมฆหมอกกับพราวมุกแทบจะเป็นแบบนี้ หากอยู่ในห้องกันสองคนเสื้อผ้าไม่ใช่สิ่งจำเป็น
“แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ไงคะ”
“ไม่ใช่อะไรหรือว่าที่พราวให้พี่ไปใส่เสื้อเพราะกำลังรู้สึกอะไรอยู่ใช่ไหม”
แน่นอนว่าเมฆหมอกคิดแบบนี้ ในตอนนี้พราวมุกกำลังรู้สึกอะไรอยู่ เมฆหมอกคนนี้ดูออกและรู้ดีเลยว่าที่เป็นแบบนี้เพราะร่างกายของเขา
“พราวไม่ได้รู้สึกอะไรเลยค่ะ” พราวมุกโกหกออกไปคำโต เธอรู้สึกอยู่เต็มอกและรู้ดีว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไร
ความรู้สึกไม่เป็นตัวเองแบบนี้มันมีอยู่อยากเดียวนั่นคือความอยาก หากเป็นที่อื่นที่บ้านของเธอมันก็ไม่เป็นอะไรแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เพราะที่นี่คือค
