เมฆหมอกทวงรัก | 7
1793 คำ
“ถ้าแต่งงานแล้วจริงๆก็เอาหลักฐานมายืนยันกับพี่สิ” เมฆหมอกพูดขึ้นทันทีเพราะในตอนนี้แม้กระทั่งแหวนแต่งงานก็ยังไม่มีแล้วจะให้เขาเชื่อได้ยังไง
“ลูกสาวพราวยังยืนยันกับพี่เมฆไม่ได้อีกหรอ”
“พราวว่าของขวัญเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญในการยืนยันเลยนะคะ”
จะว่าไปสิ่งที่พราวมุกพูดออกมาก็เรื่องจริง หลักฐานชิ้นสำคัญที่บอกว่าพราวมุกมีครอบครัวแล้วนั่นคือลูกสาวตัวน้อยของขวัญคนนี้
“คุณแม่ขา หนูมาแล้ว” แต่ไม่ทันที่เมฆหมอกจะตอบอะไรกลับไป น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยก็ดังขึ้น
“เรากลับกันเถอะค่ะคนสวย วันนี้เราต้องไปร้านต่อน้า” พราวมุกไม่รีรอที่จะบอกลูกสาวเพราะหากอยู่นานกว่านี้ เมฆหมอกอาจจะถามอะไรอีกก็ได้ซึ่งแน่นอนเธอไม่พร้อมตอบ
“เย๊ย ! หนูลืมเลยคุณแม่ขา”
“บอกลาน้องเร็ว”
“ไปก่อนนะน้องเฟรช เจอกันพรุ่งนี้น้า” ของขวัญบอกลาน้องสาวคนสนิทของตัวเอง
“บ๊ายบ่ายน้าพี่ของขวัญ สวัสดีค่ะคุณแม่พี่ของขวัญ” เฟรชก็ไม่รอช้าที่จะตอบกลับไปพร้อมกับยกมือโบกลาพี่สาวคนสนิทและพราวมุก
“สวัสดีนะคะคุณอา” แน่นอนว่าเด็กน่ารักอย่างของขวัญก็ไม่ลืมที่จะบอกลาคุณอาของอีกฝ่ายเพราะเรื่องมารยาทคุณแม่ของเธอสอนมาดี
“ส่วนเราไปร้านกันค่ะ”
“คุณแม่ขาถึงร้านแล้ว หนูขอถามได้ไหมคะ”
เพราะความอยากรู้มันเกิดขึ้นกับของขวัญตั้งแต่ร้านไอศกรีมแต่ก็ต้องอดใจเอาไว้เพราะคุณแม่บอกว่าค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน
“ของขวัญมีอะไรจะถามคุณแม่หรอคะหรือเป็นเรื่องที่หนูถามคุณแม่ก่อนหน้านี้คะ” พราวมุกพอจะเดาออกเพราะมันคงเป็นเรื่องเดียวที่อยู่ในใจของลูกสาว
พราวมุกเองก็คิดไม่ตกเหมือนกัน เธอไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรทำไมลูกสาวของเธอถึงมีคำถามแบบนี้
“ก็ค่ะ”
“หนูอยากถามอะไรคุณแม่ หนูถามมาเลยค่ะ”
หากปิดโอกาสก็คงจะเป็นแม่ที่แย่มาก พราวมุกเลยให้ลูกสาวของเธอได้ถาม จะว่าไปลูกสาวของเธอก็โตจนอายุหกขวบแล้ว เด็กวัยนี้คงมีความคิดเป็นของตัวเอง
“หนูอยากรู้ว่าคุณพ่อของหนูไปไหน”
ถึงแม้พอจะเดาออกว่าคำถามของลูกสาวจะมาในรูปแบบไหนแต่ทว่าเมื่อได้ยินจริงๆกลับทำพราวมุกหัวใจกระตุกคิดไปต่างๆนานาว่ามันเป็นเพราะอะไรทำไมลูกสาวถึงถามเธอแบบนี้
คำถามนี้มันเน้นย้ำในหัวของเธอตลอด
“คุณแม่ขอถามกลับได้ไหมคะว่าทำไมหนูถึงถามคุณแม่แบบนี้ทั้งๆที่ผ่านมาหนูไม่เคยถาม”
แน่นอนพราวมุกสงสัยไม่น้อย เธออยากรู้ไม่น้อยได้แต่ถามลูกสาวกลับไป เธออยากรู้ว่าที่ผ่านมาเธอพลาดตรงไหน เธอใส่ใจลูกไม่พอหรอทำไมมันถึงไม่สามารถทดแทนความรู้สึกตรงนี้ได้
“ที่หนูไม่ถามเพราะหนูไม่รู้ว่าจะถามยังไงแต่วันนี้หนูทนไม่ไหวแล้ว…ฮึก ! หนูอยากรู้อยากมีคุณพ่อเหมือนคนอื่น”
ใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาวแดงก่ำพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาทำหัวใจของคนเป็นแม่แทบจะร่วงหล่นลงสู่พื้น มันทำให้พราวมุกรู้เลยว่าที่ผ่านมาลูกสาวของเธอคงมีคำถามอยู่ในใจแต่ไม่กล้าที่ถามออกมา
“ขะ…ของขวัญ”
“คุณแม่ขา คุณแม่ตอบหนูสิว่าหนูมีคุณพ่อเหมือนคนอื่นหรือเปล่า” มือเล็กของลูกสาวจับแขนเรียวของคนเป็นแม่และเขย่าเบาๆเพื่อต้องการคำตอบ
“อยู่ที่นู่นเพื่อนๆก็พูดถึงแต่อยู่ที่นี่เพื่อนๆก็พูดถึงคุณพ่อเล่าให้ฟังมากมายมากกว่าที่นู่นจนหนูทนไม่ไหว” ของขวัญยังคงพูดขึ้นต่อ บอกความในใจของตัวเองออกไปเพราะจนถึงตอนนี้หนูน้อยคนนี้ทนไม่ไหวอีกแล้ว เก็บคำถามเหล่านี้ไว้ในใจไม่ได้เลยต้องถามออกมา
“คุณแม่ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ”
พราวมุกได้แต่เอ่ยขอโทษ ไม่เคยรู้เลยว่าที่ผ่านมาลูกสาวจะรู้สึกแย่แบบนี้ เธอเป็นแม่ที่แย่มากคิดว่าทุกอย่างที่ทำจะสามารถทดแทนคำว่าพ่อให้ลูกสาวได้แต่ทว่าความจริงมันกลับไม่ได้เลย
“ฮึก ! คุณแม่ขอโทษหนูทำไมคะ”
“ขอโทษที่คุณแม่ไม่รู้เลยว่าตลอดเวลาหนูคิดมากเรื่องพวกนี้ คุณแม่ขอโทษที่คิดน้อยและละเลยในเรื่องพวกนี้”
เป็นจริงตามที่พราวมุกพูดออกไป เรื่องตรงนี้เธอคิดน้อยไปจริงๆ คิดว่าเธอทำหน้าที่ดีแล้วแต่ความจริงแล้วไม่ใช่เพราะลูกสาวของเธอคงรู้สึกขาด ขาดทุกอย่างจากคนเป็นพ่อของเขา
“คุณแม่ตอบหนูได้ไหมคะว่าหนูมีคุณพ่อเหมือนคนอื่นๆไหม”
“ของขวัญหนูมีคุณพ่อเหมือนเพื่อนๆทุกคนเลยนะคะ” พราวมุกตอบกลับไปตามตรง ความเจ็บปวดในใจเกิดขึ้นยิ่งกว่าเก่า
คำพูดของลูกสาวมันกำลังตอกย้ำให้พราวมุกรู้ตัวว่าตลอดหกปีที่ผ่านมาเธอทำพลาดไป เธอพรากพ่อพรากลูก ทำให้ลูกสาวของเธอรู้สึกแย่และเสียใจเป็นเวลานาน
“แล้วคุณพ่อหนูอยู่ที่ไหนหรอคะคุณแม่ ทำไมหนูไม่เคยเจอเลย ทำไมคุณพ่อถึงไม่อยู่กับเราตรงนี้ล่ะคะ”
“คุณแม่ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” พราวมุกได้แต่เอ่ยขอโทษซ้ำๆ มือเรียวสวมกอดลูกสาวเอาไว้ด้วยความรู้สึกผิด
“ฮึก ! ฮือ ! หรือว่าคุณพ่อไม่รักหนูหรอคะคุณแม่ หนูเป็นเด็กไม่ดีใช่ไหม คุณพ่อเลยไม่อยู่ด้วยกันแบบนี้”
หัวใจของคนเป็นแม่แทบจะแตกสลายยิ่งกว่าเก่ากับคำพูดของลูกสาว ให้ตายเถอะ ! เธออยากจะตบตีตัวเองเพราะการกระทำของเธอทำลูกสาวคิดไปไกลแบบนี้
“มะ…ไม่ใช่ค่ะ ลูกสาวของแม่เป็นเด็กดีมากๆแต่ที่คุณพ่อไม่ได้อยู่ตรงนี้นั่นเพราะเหตุผลบางอย่าง” พราวมุกพูดขึ้นทันที ตอนนี้เธอพยายามตั้งสติเพื่อที่จะหาคำพูดมาอธิบายให้ลูกสาวได้เข้าใจ
“เหตุผลอะไรหรอคะ”
“คุณพ่อไปทำงานค่ะ ไปทำงานในที่ที่ไกลมากๆมันเลยทำให้เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้”
แน่นอนว่าคงไม่มีเหตุผลอะไรเป็นเหตุผลที่ดีได้เท่านี้อีกแล้ว การบอกว่าไปทำงานมันก็เหมือนการไปทำหน้าที่ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ พราวมุกมั่นใจว่าลูกสาวของเธอต้องเข้าใจ
“แล้วหนูจะได้เจอคุณพ่อไหมคะคุณแม่ขา”
“ของขวัญอยากเจอคุณพ่อหรอคะ”
“อยากเจอ อยากให้เราได้อยู่กันเหมือนกันคนอื่น หนูอิจฉาทุกๆคนที่เวลาไปเที่ยวแล้วมีทั้งคุณพ่อคุณแม่ไปด้วย”
หัวใจของคนเป็นแม่รู้สึกผิดยิ่งกว่าเก่า ที่ผ่านมามันไม่เคยมีสักครั้งที่ของขวัญได้ไปเที่ยวแบบพ่อแม่ลูก
พราวมุกไม่เคยรู้เลยว่าลูกสาวของเธอจะมีความรู้สึกแบบนี้ ทุกอย่างที่เธอตัดสินใจมันพลาดไปแล้วจริงๆ
“คุณแม่ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ”
“คุณแม่คิดว่าคงเติมเต็มส่วนนี้ให้ของขวัญได้แต่มันไม่ได้เลย”
ตอนนี้ทุกอย่างแจ่มแจ้งว่าที่ผ่านมาพราวมุกไม่สามารถทดแทนความเป็นพ่อให้ลูกสาวได้เลย อาจจะเป็นเพราะในตอนนี้ลูกสาวของเธอโตแล้ว คิดเป็นเลยจึงมีความรู้สึกพวกนี้เข้ามา
“คุณแม่ตอบหนูได้ไหมว่าหนูจะได้เจอคุณพ่อหรือเปล่า”
“หนูจะได้เจอคุณพ่อค่ะแต่คุณแม่ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ ให้ทุกอย่างลงตัวกว่านี้คุณแม่จะรีบพาของขวัญไปเจอคุณพ่อ”
ในตอนนี้พราวมุกเริ่มคิดไม่ตก ว่าเธอจะทำยังไงดีเพื่อบอกความจริง มันไม่ง่ายเลยที่บอกกับเมฆหมอกว่าของขวัญคือลูกสาว
พราวมุกไม่มั่นใจเลยว่าเมฆหมอกในตอนนี้จะยังเป็นคนเดิมเหมือนในอดีตหรือเปล่า อดีตที่เป็นคนเห็นแก่ตัวทำให้เธอเจ็บปวดและฝากบาดแผลเรื่องความรักเอาไว้
“คุณพ่อจะรักหนูไหมคะ คุณพ่อจะรักหนูเหมือนที่คุณแม่รักหนูไหมคะ”
“เราไม่เคยได้เจอกันเลยแล้วแบบนี้คุณพ่อจะรักหนูไหมคะคุณแม่ขา”
เด็กน้อยอย่างของขวัญได้แต่ถามขึ้น ความกังวลมีอยู่เต็มอกเพราะความไม่เคยเจอกันทำให้เด็กน้อยคนนี้อดไม่ได้ที่จะกังวล
“คุณพ่อต้องรักหนูอยู่แล้วค่ะเพราะหนูคือลูกสาวของคุณพ่อ” พราวมุกตอบกลับไปอย่างมั่นใจ ถึงแม้ว่าความจริงแล้วเธอจะไม่มั่นใจในตัวของเมฆหมอกก็เถอะ
“คุณแม่พูดจริงๆหรอคะ”
“คุณแม่พูดจริงๆค่ะ”
“แล้วนานไหมคะกว่าหนูจะได้เจอคุณพ่อ”
“ไม่นานค่ะ คุณแม่สัญญาว่าจะไม่นาน”
ลูกสาวของเธอคิดมากและเสียใจกับเรื่องนี้แบบนี้ พราวมุกก็ไม่ใจร้ายที่จะปกปิดความจริงอีกแล้ว เธอคิดแล้วว่าเธอคงต้องบอกความจริงกับเมฆหมอก
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้แต่ลูกสาวของเธอไม่ควรต้องมาเสียใจเพราะเรื่องในอดีตของเธอกับเมฆหมอก
พราวมุกจะเปิดโอกาสให้เมฆหมอกได้ทำหน้าที่พ่อแต่คงไม่มีหน้าที่อื่นๆเข้ามาเกี่ยวเพราะบาดแผลในใจของเธอมันไม่เคยหายไป
“คุณแม่ขา หนูยังรักคุณแม่เหมือนเดิมนะคะแต่หนูแค่…”
“คุณแม่เข้าใจ เข้าใจทุกอย่างเลย”
“แต่คุณแม่ร้องไห้”
“คุณแม่ร้องไห้เพราะคุณแม่เสียใจที่ไม่คิดถึงความรู้สึกของหนูในเรื่องนี้เลย”
เป็นจริงตามที่พราวมุกพูดออกไป เธอเสียใจที่ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของลูกสาว เอาแต่คิดถึงความเจ็บปวดของตัวเอง กลัวทุกอย่างจนลูกสาวเจ็บปวด
“หนูไม่รู้สึกขาดอะไรนะคะคุณแม่แต่หนูแค่…แค่อยากมีคุณพ่อเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ” ของขวัญได้แต่บอกความต้องการของตัวเองออกไป
เด็กน้อยคนนี้ยังรักคุณแม่เหมือนเดิมแต่ก็อยากรู้เรื่องคุณพ่อว่าแท้จริงเธอมีเหมือนคนอื่นๆหรือเปล่า จะได้พูดกับเพื่อนๆได้บ้างไม่ต้องนั่งเงียบพูดอะไรออกไปไม่ได้
“คุณแม่อย่าร้องไห้เลยน้า เช็ดน้ำตาหนูเช็ดให้”
“ฮึก…ขอบคุณค่ะของขวัญ”
“หนูเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตคุณแม่เลยรู้ไหม”
❤️
โอบกอดหลานๆ 🥹
- ผู้เขียน
