เมฆหมอกทวงรัก | 10
1896 คำ
“ยินดีด้วยนะพราว ได้เปิดร้านตามความฝันของตัวเองแล้ว” เมฆหมอกพูดขึ้นทันทีเพราะในตอนนี้เขามีแค่คำยินดีที่จะมอบให้
หากรู้ว่าร้านนี้เป็นร้านของพราวมุก เขาคงหาซื้อช่อดอกไม้เพื่อมาแสดงความยินดีแต่ทว่าวันนี้มันไม่ทันแล้ว แน่นอนว่าพรากมุกมีความฝันอยากเปิดคาเฟ่ของตัวเองมานานแล้ว ในเมื่อตอนนี้ทำได้เมฆหมอกก็อดที่จะยินดีด้วยไม่ได้จริงๆ
“ขอบคุณค่ะ จะสั่งอะไรสั่งได้เลยนะคะเพราะการที่พี่เมฆยืนอยู่ตรงนี้มันไม่เหมาะเท่าไหร่” พราวมุกตอบกลับไปตามตรงเพราะเมฆหมอกยืนตรงนี้นานเกินไปแล้ว มันก็คงไม่เหมาะเท่าไหร่เพราะสายตาของคนทั่วทั้งร้านกำลังมองมา
“เอาเป็นอเมริกาโน่เย็นครับ”
“60 บาทค่ะ”
“แบงค์ 1,000 ไม่ต้องทอน”
“ไม่ได้ค่ะ เงินมันมากไป”
แน่นอนว่าพราวมุกไม่เห็นด้วย ซื้อกาแฟเพียงแค่ 60 บาทแต่กลับให้ 1,000 มันเกินไปแล้วจริงๆ
“ถือซะว่าพี่ให้ทิปน้องๆพนักงาน”
“ขอบคุณค่ะ” ในเมื่อเมฆหมอกพูดมาแบบนี้พราวมุกก็ขัดอะไรไม่ได้ เธอจะนำเงินส่วนนี้ไปเป็นทิปให้กับน้องๆพนักงานในร้านของเธอก็แล้วกัน
“รบกวนพราวเอากาแฟมาให้พี่ด้วยนะ พอดีพี่มีเรื่องอยากคุยกับพราว”
“แต่พราวไม่มีอะไรจะคุยกับพี่”
เป็นจริงตามที่พราวมุกพูดออกไปเพราะในตอนนี้เธอไม่อยากคุยกับเมฆหมอกเลยจริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆรวมถึงเรื่องลูกสาวของเธอ เธอยังไม่พร้อมและไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ดีขึ้นแล้วหรือยัง
“ถือว่าพี่ขอนะพราว ช่วยคุยกับพี่หน่อย พี่รบกวนเวลาของพราวไม่นานหรอก”
“คุยกับเพื่อนพี่หน่อยเถอะน้องพราว มันอยากคุยกับน้องจริงๆนะ” กอล์ฟที่ยืนอยู่ด้านหลังเพื่อนสนิทไม่รอช้าที่จะพูดขึ้นเพราะเขาเองก็อยากให้เพื่อนได้คุยกับพราวมุก เผื่อว่าอะไรมันจะดีขึ้นและกระจ่างขึ้น
“ใครคะ รู้จักพราวด้วยหรอ”
“พี่ชื่อกอล์ฟเป็นเพื่อนไอ้เมฆ”
“อ๋อ ! จำได้แล้วค่ะเพื่อนสนิทที่ช่วยกันปกปิดความเลวบ่อยๆ”
แน่นอนว่าพราวมุกพูดจริง เธอจำเพื่อนคนนี้ได้อย่างดีเมื่อเขาแนะนำตัว เมื่อก่อนย้อนไปหกปีที่แล้วพราวมุกถามไถ่ข่าวคราวของเมฆหมอกกับเพื่อนคนนี้แต่ทว่าความเป็นเพื่อนรัก กอล์ฟกลับช่วยโกหกและปกปิดอะไรหลายๆอย่าง
“เอ่อ…กูกลับดีกว่า ยังไงก็คุยกันดีๆนะ”
“พี่เมฆไปนั่งเถอะค่ะเดี๋ยวพราวเอากาแฟไปให้” พราวมุกพูดขึ้นทันที ในเมื่อเขาอยากคุยถึงเธอจะไม่พร้อมแต่เอาไงก็เอากัน เธอเองก็อยากรู้ว่าเขาจะคุยอะไร
“ขอบคุณครับ” เมื่อได้คำตอบตามที่ต้องการเมฆหมอกก็ไม่รอช้าเดินไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะหันมองพราวมุกในทุกๆอิริยาบถ
“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่พราว” ไหมพนักงานสาวในร้านถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพราะเจ้าของร้านคนสวยของเธอคุยกับผู้ชายคนนี้ด้วยใบหน้าไม่ดีนัก
“คนรู้จักพี่เอง พี่ฝากหน้าเคาน์เตอร์ด้วยนะ” เพราะตอนนี้กาแฟเสร็จแล้ว พราวมุกเองก็อยากรีบเอาไปเสิร์ฟเพื่อจะรีบคุยและแยกย้ายกัน
“ได้ค่ะว่าไปก็หล่อดีนะ แฟนพี่พราวหรือเปล่า”
“เด็กคนนี้ ! เขาไม่ใช่แฟนพี่หรอก เราเคยรู้จักกันเฉยๆ” พราวมุกตอบกลับไปตามตรงเพราะเธอกับเมฆหมอกเป็นเพียงคนเคยรู้จักกันเท่านั้น
สถานะคนรักอะไรมันไม่มีหรอกเพราะที่ผ่านมาเธอรักเขาฝ่ายเดียว ส่วนสถานะพ่อของลูก ขอให้เธอมั่นใจในตัวผู้ชายคนนี้ก่อนก็แล้วกัน
“แต่สายตาที่เขามองพี่พราวมันไม่ใช่แค่คนเคยรู้จักเลยนะคะ”
“แล้วสายตาเขามองพี่ยังไงหรอ”
“สายตาของเขามองพี่พราวราวกับคนรัก” เป็นจริงตามที่ไหมพูดออกมาเพราะสายตาของผู้ชายคนนี้มันต่างกันมากกับเจ้าของร้านอย่างพราวมุก
สำหรับเมฆหมอกเขามองพราวมุกด้วยความรัก ความหวงแหน ความทะนุถนอมแต่กลับกันในสายตาของพราวมุกกลับซ่อนความรักเอาไว้มีแต่ความว่างเปล่า
“พี่เอากาแฟไปให้เขาก่อนนะ” พราวมุกทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นี้ก็ถือกาแฟตรงมายังโต๊ะที่เมฆหมอกนั่ง
“พี่เมฆมีอะไรจะคุยกับพราวก็ว่ามาค่ะ พราวมีเวลาไม่เยอะ” พราวมุกไม่รอช้าถามขึ้นทันที ในตอนนี้เธอไม่อยากรีรออะไรอีกแล้ว
“จะไปรับของขวัญหรอพราว” เพราะสิ่งเดียวที่เมฆหมอกคิดได้ในตอนนี้ก็คงไม่พ้นการไปรับลูกสาวเพราะตอนนี้ก็บ่ายแก่ๆแล้ว ใกล้เวลาเลิกเรียน
“ก็ค่ะ พราวจะไปรับของขวัญ”
“คือพี่…”
“มีอะไรก็ถามมาค่ะ อย่าให้พราวเสียเวลากับพี่เมฆแบบนี้เลย”
เพราะการที่เมฆหมอกเอาแต่อั้มอึ้งมันทำให้พราวมุกหงุดหงิด เป็นคนร้องขอจะคุยเองแท้ๆแต่ทำไมถึงไม่ยอมพูดออกเสียที
“พี่แค่อยากรู้เรื่องของพราว”
“เรื่องของพราวไม่มีอะไรให้พี่เมฆต้องสนใจหรอกค่ะ”
“มีสิ ! เรื่องของพราวมีสิ่งที่พี่อยากรู้มากๆไม่ว่าจะสามี ลูกสาวหรือแม้แต่การใช้ชีวิต”
เป็นจริงตามที่เมฆหมอกพูดออกไป เขาอยากรู้เรื่องราวของพราวมุกเมื่อหกปีที่ผ่านมา นอกจากเธอมีลูกสาวแล้วเขาเองก็อยากรู้ว่ามีอะไรนอกเหนือกว่านี้หรือเปล่า
“ชีวิตพราวดีมากเลย หกปีที่ผ่านมามันมีทั้งช่วงเวลาที่ดีและลำบากปนๆกันไปแต่พราวก็มีความสุข”
ใบหน้าสวยพูดออกไปพร้อมรอยยิ้ม หกปีที่ผ่านมาหากให้เปรียบเทียบความสุขกับความทุกข์ ก็คงต้องบอกว่ามีสุขเยอะกว่าเพราะการมีของขวัญทำให้พราวมุกมีความสุข
ส่วนความทุกข์จะมีก็แค่ช่วงเวลาลำบากเมื่อต้องเลี้ยงลูกคนเดียวในตอนที่อยู่ต่างบ้านต่างเมือง เป็นคุณแม่วัยใสที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรแต่ทุกอย่างก็ผ่านมาได้เพราะมีครอบครัวคอยช่วยเหลือ
“พราวแต่งงานแล้วจริงๆหรอ”
“ยังไม่เลิกสงสัยเรื่องนี้อีกหรอคะ”
“พี่เลิกสงสัยไม่ได้หรอก”
“พราวยอมรับค่ะว่าพราวโกหก พราวยังไม่ได้แต่งงาน”
ในตอนนี้พราวมุกไม่อยากโกหกอีกแล้ว การที่เธอจะรู้ได้ว่าเมฆหมอกเป็นคนดีขึ้นแล้วหรือยัง สมควรหรือพร้อมที่จะเป็นพ่อคนหรือยังมันก็ควรเริ่มต้นจากตรงนี้
หากเมฆหมอกอยากกลับมาจริงๆ เขาต้องยอมรับให้ได้หากของขวัญไม่ใช่ลูก ต้องรักและดูแลราวกับลูก เป็นคนใหม่คนที่ดีกว่าเดิมและเมื่อถึงตอนนั้นพราวมุกก็คงบอกความจริงว่าแท้จริงแล้วของขวัญคือลูก
ลูกสาวแท้ๆของเมฆหมอก
“พูดจริงหรอพราว”
“พราวพูดจริงค่ะ”
“แสดงว่าพี่มีโอกาสใช่ไหม” เมฆหมอกยกยิ้มออกมาด้วยความดีใจและถามขึ้น
หัวใจเต้นแรงไม่น้อยเมื่อรู้ว่าแท้จริงแล้วพราวมุกยังไม่มีใครและยังไม่ได้แต่งงานเพราะอย่างน้อยๆมันก็ถือว่าเขายังมีโอกาส
“ไม่มีค่ะ สำหรับพราวพี่เมฆไม่มีโอกาสอะไรอีกแล้ว หัวใจพราวมันไม่มีพี่เมฆตั้งแต่วันที่พราวเดินออกมาแล้ว”
แน่นอนว่าพราวมุกโกหกออกไปคำโต ตลอดหกปีที่ผ่านมาพราวมุกไม่เคยหมดรักผู้ชายคนนี้ เคยคิดว่าคงหมดรักไปแล้วแต่เมื่อกลับมาเจอหน้ากันความรักที่มีเมื่อหกปีก่อนมันไม่หายไปไหนเลย
“ใจร้ายจัง”
“พูดแบบนี้ไม่ถูกนะพี่เมฆ พี่ทำอะไรไว้กับพราวพี่รู้ตัวดีและในวันที่พราวทนไม่ไหว ไม่อยากกลับเข้าไปในความสัมพันธ์แบบนี้อีกแล้วพี่จะมาว่าพราวไม่ได้”
แน่นอนว่าตอนนี้พราวมุกไม่ได้ใจร้าย เธอเพียงปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวดที่เคยได้เจอเพราะเธอไม่อยากรับมันอีกแล้ว
“พี่ขอถามอีกอย่างได้ไหม”
“ถ้าเกี่ยวกับลูกสาวของพราว อย่าพึ่งได้ไหมคะ”
เป็นจริงตามที่พราวมุกพูดออกไปเพราะเธอไม่พร้อมตอบอะไรเลยจริงๆ เธอรู้ดีว่าเมฆหมอกคงสงสัยเพราะครั้งก่อนก็เคยถามไปแล้ว
“พี่แค่อยากรู้ว่าของขวัญอายุเท่าไหร่” เมฆหมอกตอบกลับไปตามตรงเพราะในหัวมีแต่ความสงสัย อยากรู้ความจริงให้ได้
“อายุเท่าไหร่แล้วมันทำไมหรอคะ”
“พราวยังไม่มีสามี ไม่ได้แต่งงาน ของขวัญจะเป็นลูกของใครได้อีกหากไม่ใช่ลูกของพี่”
เมฆหมอกคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้จริงๆ ยังไงแล้วเด็กน้อยของขวัญลูกสาวของพราวมุกก็คงเป็นลูกสาวของเขาเช่นกัน พราวมุกไม่ได้มีความสัมพันธ์กับใคร ลูกสาวก็โตขนาดนี้แล้ว หากไม่ใช่ลูกของเมฆหมอกจะเป็นลูกของใครได้อีก
“ทำไมพี่เมฆถึงมั่นใจขนาดนี้ทั้งๆที่หกปีที่ผ่านมา พี่เมฆไม่ได้มารับรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพราว”
หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวเพราะความกลัว ตอนนี้พราวมุกยังไม่อยากให้เมฆหมอกรับรู้ความจริง สิ่งหนึ่งมากกว่าการที่เมฆหมอกพร้อมเป็นพ่อคนหรือยังนั่นคือความกลัว
กลัวว่าหากผู้ชายคนนี้รู้ว่าของขวัญเป็นลูกสาวแท้ๆ เขาจะเอาลูกสาวของเธอไป เธอรับไม่ได้หรอกหากต้องแยกจากกัน
“พี่ไม่มั่นใจหรอกแต่พี่แค่คิดว่าของขวัญอาจจะเป็นลูกของพี่”
ถึงจะไม่มั่นใจแต่ก็คิดไปแล้ว จากที่คิดทบทวนไตร่ตรองทุกๆอย่างมันก็มีความเป็นไปได้สูงมากที่ของขวัญจะเป็นลูกสาวของเมฆหมอกและหากเป็นจริงตามที่คิดเขาก็คงดีใจไม่น้อย
“ทำไมถึงคิดแบบนี้คะ”
“ของขวัญเรียนปอหนึ่งก็คงอายุหกปี เมื่อหกปีที่แล้วเราเป็นยังไงกันพราวก็น่าจะรู้ดี”
“มีความสัมพันธ์ทางกายไร้ซึ่งสถานะ พี่เมฆจะพูดแบบนี้หรือเปล่า” ใบหน้าหล่อแทบจะชาเพราะความเจ็บปวดกับคำพูดของพราวมุก
ในตอนนี้เมฆหมอกโดนแค่คำพูดยังรู้สึกขนาดนี้แต่หกปีที่แล้วพราวมุกโดนทำให้เจ็บช้ำเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอจะรู้สึกเสียใจแค่ไหนเขาคิดไม่ออกเลย
“มันมีหลายครั้งที่พี่ปล่อยใน พี่เลยอยากรู้ว่าสิ่งที่พี่คิดมันจริงหรือเปล่า”
“…”
“พราวตอบพี่หน่อยได้ไหม”
“พราวว่าตอนนี้พี่เมฆกำลังคาดหวัง หากไม่อยากผิดหวังพี่เมฆไม่ควรคาดหวังแบบนี้นะคะ”
❤️
ก็คนมันคาดหวังไปแล้ว คาดหวังว่าเป็นลูกสาว
- ผู้เขียน
