เพียงฝืนยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่อง “ช่างเรื่องดอกกล้วยไม้เถอะ พริ้มเดินทางปลอดภัยนะ ขอให้ข้าวหอมแข็งแรง โตขึ้นเป็นเด็กดีของแม่นะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะลุงน่าน” รวินท์วิภามองเด็กตัวเล็กในห่อผ้า ลูกสาวเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่างกับลุงน่านฟ้า “น่าน น้องข้าวหอมบอกว่ารีบตามเมียกลับบ้านให้ได้นะ ป้าหญ้าใจดีกับข้าวหอมมากเลย เสื้อผ้าข้าวหอมป้าหญ้าก็เป็นคนซื้อให้ เบาะ ที่นอน หมอน ผ้าห่ม อาหารบำรุงแม่ ป้าหญ้าทั้งนั้นที่ดูแล อืม ยังมีของเล่นข้าวหอมด้วยนะ ป้าหญ้าใจดีที่สุด”
ที่พริ้มพูดมาเป็นจริงหรือ.. “ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยพริ้ม ทำไมไม่เห็นมีใครเล่าอะไรให้ผมฟัง”
“ก็ไม่ถาม”
ก่อนพารวินท์วิภามาที่บ้าน กลัวมากว่าดอกหญ้าจะจิกหัวตบอดีตภรรยา หรือจะอาละวาดบ้านแตก ทว่ากลับไม่เป็นอย่างที่คิด เด็กนั่นจิกกัดเขาด้วยคำพูด ถากถางกันด้วยสายตา หากว่าดวงตาคู่หวานปล่อยแสงเลเซอร์ออกมาได้ ไอ้น่านฟ้าคงพรุนไปทั้งตัวแล้วแหละ แ
