สะอื้นไห้ปานจะขาดใจตายเสียให้ได้
หญิงสาวแสนสวยที่สวมชุดเจ้าสาวมองภาพถ่ายพรีเวดดิ้งซึ่งเป็นภาพของผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ เธอปล่อยให้ตัวเองร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตา ก่อนดอกหญ้าจะถอดชุดแล้วเก็บไว้ที่เดิมของมัน
กอดสุดท้ายของดอกหญ้า คือกอดสุดเจ้าบ่าวที่เขาใส่ตอนแต่งงานกับรวินท์วิภา ก่อนดอกหญ้าจะเดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย
สภาพน่านฟ้าไม่ต่างจากที่คิดไว้ รวินท์วิภาอยากจะสมน้ำหน้าชายหนุ่ม และด่าเขาอีกสักสิบประโยคที่โง่เสียจนไม่รู้ใจตัวเอง “เป็นไงบ้างคะคุณหมอน่านฟ้า นั่งซึมเป็นหมาถูกเจ้าของทิ้งเลย”
“น้องข้าวหอมนอนเหรอครับ”
“นอนค่ะ นอนอยู่กับพี่เอื้อย” รวินท์วิภาไม่เคยปล่อยให้ลูกคลาดเสียตา หากเธอไม่อยู่ด้วยก็ต้องฝากใครสักคนที่คิดว่าไว้ใจได้ให้ช่วยดูแล
“อ้อ”
“แล้วนี่ทำไมกลับไวจังคะ นึกว่าน่านจะไปคลินิกต่อซะอีก”
“เคสไม่เยอะน่ะครับ เลยให้หมอหน่อยดูแลไป”
ไม่มีแม้กระทั่งกะจิตกะใจจะทำงา
