สองเท้าก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ดอกหญ้าเดินตรงไปยังแผนกศัลยกรรมกระดูกและข้อของโรงพยาบาลเอกชนที่มีนายแพทย์น่านฟ้า พงษ์ศิระ คุณหมอกระดูกชื่อดังประจำอยู่
“พริ้มเคยอยู่ที่นี่มาก่อน ผมตั้งใจซื้อบ้านหลังนี้เพื่อสร้างครอบครัวกับพริ้ม ที่นี่เป็นเรือนหอของเราสองคน”
คำตอบจากปากนายแพทย์น่านฟ้าที่บอกกันเมื่อวาน ยังดังก้องอยู่ในหัว เธอไม่อยากจำ แต่ยิ่งพยายามลืมกลับเหมือนยิ่งฝังถ้อยคำทำร้ายหัวใจให้สลักแน่น
“หมอน่านอยู่ไหมคะ” นายแพทย์น่านฟ้าเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านหลังมีปากเสียง ทิ้งให้เธออยู่คนเดียวในสิ่งปลูกสร้างทรงสี่เหลี่ยมที่ไม่ต่างเลยจากขุมนรก
“ถ้าคุณอยากอยู่ที่นี่ก็อยู่ไป แต่ผมจะไม่กลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกตราบใดที่คุณยังไม่ย้ายออก”
“พี่น่านอย่าไป” เธอคว้าเขาไว้ไม่ทัน น่านฟ้าก้าวขาขึ้นรถ ชายหนุ่มล็อกประตูทั้งสี่ด้านทันทีก่อนสตาร์ตเครื่องยนต์แล้วขับออกไป ปล่อยให้เธอร้องไห้เป็นอีบ้าไม่สนหัวจ
