ชั่วขณะนายแพทย์น่านฟ้าเผลอไผลไปกับรอยยิ้มเด็กสาว หากไม่อยู่ในห้างสรรพสินค้าท่ามกลางผู้คนนับร้อย เขาคงโน้มตัวลงไปครอบครองริมฝีปากนุ่มนั่นแล้ว
แต่ที่น่าหงุดหงิดมากกว่าเรื่องที่อยากทำแล้วไม่ได้ทำก็คือผู้ชายมองดอกหญ้าไม่วางตานี่แหละ ไอ้บ้านั่นไม่เห็นหรืออย่างไรกันว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ แหกตาดูบ้างสิวะ!
“ผมไม่ค่อยเห็นคุณปล่อยผมเลย”
“มันเคืองน่ะค่ะ พี่น่านชอบให้หนูปล่อยผมเหรอคะ”
ทรงไหนได้หมด แต่ที่ไม่ชอบคือสายตาผู้ชายคนอื่นที่มันมองลำคอระหงเหมือนอยากซุกหน้าฝังจมูกลงบนผิวเนื้อของคนตัวเล็กต่างหากเล่า
“เปล่าหรอกครับ ผมว่าผมซื้อสร้อยให้คุณสักเส้นดีกว่า ถ้าคุณไม่อยากเปลืองเงินก็เลือกเส้นที่ไม่แพงมากก็ได้” อย่างน้อยสร้อยยังพอพรางผิวเนื้อบางส่วนของดอกหญ้าได้บ้าง แม้เพียงนิดก็ยังดี
“ป๋าสุด”
“อยากป๋าให้มากกว่านี้ แต่เด็กไม่ยอมให้เปย์”
‘เด็ก’ ของนายแพทย์น่านฟ้าหัวเราะคิกคัก เธอเอียงศีรษะซบที่ต้นแ
