2 วันต่อมา
ดุจตะวันยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้ สีหน้าของเธอดีขึ้นจากวันแรกมาก หมอที่เพิ่งจะเข้ามาตรวจบอกกับเคลลี่ว่าเธอน่าจะฟื้นวันนี้ เคลลี่นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง มือของเขาเกาะกุมมือเล็กของคนที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ไม่ยอมปล่อย
“ตื่นขึ้นมาเร็ว ๆ นะครับ คนดีของพี่” เขาแนบหลังมือของเธอเข้ากับหน้าตัวเองอย่างทะนุถนอม พลันก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว
“ซัน ซัน ได้ยินฉันไหม” เคลลี่เอ่ยเรียกดุจตะวันเบา ๆ เมื่อเขาเห็นว่าเปลือกตาของเธอเริ่มขยับ
เธอขยับเปลือกตาอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ค่อย ๆ เปิดขึ้นจนสุด กระพริบตาขึ้นลงเพื่อปรับให้คุ้นชินกับแสงสว่างภายในห้อง แล้วก็หันมามองหน้าเคลลี่
“พี่ พี่” เธอเรียกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเบาแผ่วที่แทบจะไม่ได้ยินก่อนที่จะเงียบไปอีกครั้ง พร้อมกับสายตาที่ดูสับสน
“ซันเรียกฉันเหรอ เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม” เขายกมือขึ้นลูบศีรษะที่ยังมีผ้าพันแผลพันไว้อย
