ประตูห้องฉุกเฉินยังคงปิดสนิทไร้วี่แววจะมีใครออกมาแจ้งข่าวของคนที่อยู่ข้างใน เคลลี่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องด้วยความกระวนกระวายใจ ในหัวเอาแต่ฉายภาพเดิมซ้ำ ๆ กับเมื่อ 22 ปีก่อน
...ภาพที่ตะวันนอนนิ่งถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว...
...ภาพที่ใบหน้าของตะวันเต็มไปด้วยบาดแผล...
...ภาพที่ตะวันไร้ลมหายใจ...
เขากลัวจนตัวสั่นไปหมด กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยกับครั้งในอดีต เขากลัวจนเริ่มที่จะควบคุมสติของให้ตัวเองไม่ได้ จนนีโอต้องเดินเข้ามาหา
“นั่งลงเถอะไอ้เคล มึงเป็นแบบนี้เดี๋ยวก็สติหลุดไปหรอก”
“แต่กูกลัว กูกลัวว่ามันจะเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว”
ความกลัวของเคลลี่มันถูกแสดงออกมาทางสีหน้าและน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่ขาดสาย ทำไมโชคชะตาถึงได้ใจร้ายกับเธอนัก
หลังจากรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอีกสักพักใหญ่ ๆ เจ้าหน้าที่ก็เปิดประตูออกมา
“ไม่ทราบว่าใครเป็นญาติของคุณดุจตะวันคะ”
ได้ยินแบบนั้นเคลลี่ก็รีบปรี่เข้าไปทันที
“
