การกลับมาของตัวต้นเรื่อง 2
1002 คำ
การกลับมาของตัวต้นเรื่อง 2
“แคว้ก!!!”
เขาฉีกเสื้อชุดนักศึกษาของหญิงสาวตรงหน้าออกอย่างโมโห
ก่อนที่จะผลักลงบนเตียงนอนเพื่อลงโทษเธอให้สมกับที่ทำร้ายผู้หญิงที่เขารัก
“กรี๊ดดดด”
เสียงกรีดร้องพร้อมคำอ้อนวอนของริรินไม่เข้าถึงโสตประสาทของราจีฟเลยสักนิด ตอนนี้เขาเหมือนปีศาจที่พร้อมจะคร่าชีวิตของสาวน้อยที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร
พอได้นึกถึงเหตุการณ์ที่แสนเจ็บปวดยิ่งทำให้ร้องไห้ออกมาหนักมาขึ้น เธอผิดหรอที่เกิดมาเป็นลูกเมียน้อย แม่ของเธอไม่ต้องการเป็นแบบนี้ เพราะพ่อของเธอนั้นไม่ยอมบอกว่าตัวเองนั้นมีครอบครัวอยู่แล้ว ผลกรรมทั้งหมดมันเลยตกลงมาที่เธอไงล่ะ ตอนนี้เธอเจ็บปวดเหลือเกิน
“รินไม่ร้องลูก....ถึงหนูไม่ใช่ลูกของแม่ แต่แม่ก็รักหนูเหมือนลูกนะริน”
เธอไม่เคยรังเกียจหญิงสาวตรงหน้าเลยสักครั้ง ตอนแรกที่สามีของเธอมาบอกว่าแอบไปมีเมียอีกคน ตอนนั้นเธอช็อกมาก พอสามีบอกว่าผู้หญิงคนนั้นได้เสียชีวิตไปเพราะโรคร้าย จากที่โกรธแค้นกลับเป็นว่าเธอรู้สึกสงสารผู้หญิงคนนั้น ความผิดทั้งหมดคงเป็นเพราะเธอที่ไม่ค่อยมีเวลาให้สามี จะไปโทษใครได้ล่ะ ไหนเมื่ออีกคนไม่รู้ว่าสามีของเธอนั้นมีครอบครัวแล้ว แล้ววันนั้นหนึ่งสามีของเธอจูงมือเด็กสาวน้อยแก้มป่องตัวกลมคนหนึ่งเข้ามาในบ้าน เธอหลงรักตั้งแต่แรกพบ พอรู้ว่าเป็นลูกของผู้หญิงคนนั้นเธอตกลงรับเลี้ยงทันที เพื่อไถ่บาปทั้งหมดที่เกิดขึ้น เธอให้ความรักแก่เด็กสาวไม่ต่างอะไรกับลูกในไส้ ริรินเป็นเด็กดีเชื่อฟังเธอทุกอย่าง ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยแม้แต่สักนิด แต่แล้ววันหนึ่งวันที่ทำให้ความสัมพันธ์ของริรินกับปานดาวพังลง เพราะปานดาวเข้าใจว่าเธอนั้นรักริรินมากกว่า ทำให้ปานดาวตัดความสัมพันธ์พี่น้องกับริรินทำให้ริรินช็อกมาก ริรินรักปานดาวยิ่งกว่าอะไรดี ริรินพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ปานดาวกลับมารักเธอเหมือนเดิม
“คุณแม่คะ รินขอเวลาอีกหน่อยนะคะ รินของเวลาให้อีกนิดนะคะ เมื่อไรที่รินทำใจได้ รินจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่คนที่แข็งแกร่งกว่านี้คะ”
เธอพูดขึ้นพร้อมกับกอดขาของผู้หญิงที่เธอรักเหมือนแม่อีกคน
“แปะ แปะ แปะ”
เสียงตบมือดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏของหญิงสาวที่หายตัวไปนาน
“ชั่งเป็นภาพที่ดูน่ารักจริงๆเลยนะ”
คำพูดที่เคลือบไปด้วยยาพิษ ผู้หญิงสวย แต่ร้ายกาจราวกับแม่มดร้าย ผู้หญิงที่ทำให้ชีวิตดีๆของอีกคนต้องมาตกนรก ปานดาวเธอกลับมาเมืองไทยได้หลายวันแล้ว และวันนี้เธอแอบรอยสะกดตามแม่ของเธอมาที่บ้านของราจีฟและเธอรู้วิธีเข้าในบ้านแบบง่ายๆเพราะเมื่อก่อนราจีฟพาเธอมานอนด้วยบ่อย
“ดาว!!!”
คุณนายปานวาดตกใจทันที หญิงสาวตรงหน้าคือบุตรสาวของเธอที่หนีหายไปนาน
“ตกใจหรอคะคุณแม่ ไม่ดีใจหรอคะที่เห็นลูกสาวกลับมา ไม่คิดถึงหรอคะ หนูหายไปตั้ง 5 ปีนะคะแม่ ไม่คิดถึงลูกคนนี้เลยหรอ...”
ดวงตาที่เฉี่ยวคม ริมฝีปากที่แดงสด รอยยิ้มที่เคลือบยาพิษ ทำให้ปานวาดไม่อยากที่จะคุยกับลูกสาวคนนี้ ถึงแม้จะดีใจแค่ไหนที่ลูกของตนเองกลับมา แต่เธอรู้ว่าการกลับมาครั้งนี้ ลูกสาวของเธอต้องกลับมาทวงราจีฟจากริรินแน่
“แม่คิดถึงสิ แต่แม่ดีใจไม่ออกแค่นั้น ไม่ใช่สิ!! แม่ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจดีลูกสาวคนสวยของแม่ที่สวยแต่หน้าตาแต่นิสัยกับไม่ต่างอะไรจากปีศาจร้าย”ปานวาดพูดขึ้นอย่างเฉยชา เธอไม่ยินดีในการกลับมาครั้งนี้ของลูกสาวเลยสักนิด
“เหรอคะ...คุณแม่ แต่อย่าลืมนะคะว่าปีศาจคนนี้นะลูกสาวของแม่!! โอ๊ะ!!น้องสาวที่รัก สบายดีหรือเปล่า แหม่!!ไม่ได้เจอกันตั้งห้าปี สวยขึ้นมีออร่าเลยนะ หวังว่าชีวิตคู่จะดีล่ะนะ แต่น่าสงสารจริงๆได้ข่าวว่า สามีไม่รักไม่ใช่หรอ.... ก็ไม่แปลกหรอกนะ... ใครมันจะไปรักลงคนที่ทำลายความรักของเขาล่ะนะ”
ปานดาวหันไปสนใจกับน้องสาวกาฝากที่นั่งกอดขาประจบมารดาของเธออยู่ เธออยากจะเข้าไปกระชากมาตบ แต่เธอต้องแสร้งทำเป็นคนดีไว้เท่านั้น
"พี่ดาว...ริรินเรียกชื่อพี่สาวที่เธอรักและคิดถึงด้วยเสียงแผ่วเบา เธอดีใจที่ได้เจอพี่สาวเธออีกครั้ง“
ไม่ต้องมาเรียกชื่อฉัน นังกาฝาก!!!เป็นยังไงล่ะบทลงโทษของฉัน คงทำให้แกเจ็บทรมานสินะ!!!แต่นี่มันน้อยไปสำหรับสิ่งที่แกทำกับฉัน แกแย่งทุกอย่างไปฉัน!!แกรู้สึกแล้วใช่ไหมล่ะ...ว่าการที่โดนแย่งของที่รักนั้นมันเป็นอย่างไร”
“พี่ดาว..รินขอร้องพอเถอะค่ะ แค่นี้รินก็เจ็บมากพอแล้วค่ะ”
ริรินขอร้องไม่ให้ปานดาวทำร้ายเธอไปมากกว่านี้
“ไม่!!แค่นี้มันยังน้อยไป ฟังไว้นะริรินฉันจะกลับมาทวงทุกอย่างที่เป็นของฉันคืนทั้งหมด”
ปานดาวพูดขึ้น ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองริรินด้วยความเกียจ ก่อนที่จะเดินออกไปจากบ้านราจีฟ ปล่อยให้แม่และน้องสาวของเธอกังวลกับคำขู่
- ผู้เขียน
