การกลับมาของตัวต้นเรื่อง 1
1113 คำ
การกลับมาของตัวต้นเรื่อง 1
ร่างเพียวระหงส์ยืนมองหิมะที่ตกลงมาอย่างเฉยชา มันถึงเวลาแล้วที่เธอต้องกลับไปทวงทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของเธอ บทลงโทษที่เธอมอบให้กับนังลูกกาฝาก ที่กล้ามาแย่งทุกอย่างไปจากเธอ เธอเกลียด เกลียดที่พ่อรักมันมากกว่าเธอ เกลียดทีแม่เอ็นดูมัน รักมันเหมือนลูกอีกคน ทั้งที่มันเป็นแค่เด็กกาฝากเท่านั้น มันถึงเวลาที่เธอต้องกลับไปเมืองไทยเพื่อจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย นังเด็กกาฝากนั้นมันมีความสุขมามากเกินพอแล้ว ถึงเวลาที่มันต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำกับเธอไว้
เคยเป็นกันไหม ต่อหน้าคนที่เรารัก เราต้องแกล้งทำเป็นมีความสุข แต่จริงๆแล้วมันทุกข์เจ็บปวดขนานไหน แต่เพียงไม่อยากให้เขาเป็นห่วงเท่านั้น
ทุกวันอาทิตย์คุณนายปานวาดและคุณอานนท์จะมาเยี่ยมลูกสาวและหลานสาว แต่วันนี้คุณอานนท์ต้องเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศทำให้คุณนายปานวาดมาหาริรินและหนูนิ่มคนเดียวโดยมีคนขับรถมาส่ง
“หนูนิ่มมาหายายสิลูก ไหนดูสิคนสวยของยายโตขึ้นเป็นกองเลยนะ”
คุณนายปานวาดผู้เป็นยายเรียกหนูนิ่มที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่ริมสระน้ำให้เข้ามาหา เธออุ้มหลานมาไว้ในอ้อมกอดก่อนที่ฟัดแก้มหลานสาวด้วยความคิดถึง ก่อนที่ปล่อยให้หลานไปวิ่งเล่นกับพี่เลี้ยง เธอมองหน้าริรินที่ดูซีดเซียวหมองหม่นไม่สดชื่นเธอรู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไร
เธอผิดเองที่เลี้ยงดูปานดาวไม่ดี เลยทำให้เกิดเรื่องทั้งหมด ริรินต้องมาทนทุกข์ทรมานกับคนใจทรามแบบราจีฟ ส่วนลูกสาวของเธอนั้นหรอ...หนีหายไปตั้งแต่ก่อเรื่อง เธอรู้ความจริงทุกอย่าง สามีของเธอก็รู้ แต่ริรินขอไว้ไม่ให้พูด เพราะไม่อยากให้ราจีฟมองพี่สาวตนเองเป็นคนไม่ดี ถึงแม้ริรินไม่ใช่ลูกแท้ๆของเธอ แต่เธอก็รักดั่งดวงใจเหมือนลูกอีกคน เธอไม่เคยคิดว่าริรินเป็นเด็กกาฝาก ริรินเป็นเด็กดีไม่แปลกที่ใครๆต่างพากันหลงรัก แต่ทำไหมน่า...ราจีฟถึงมองไม่เห็นค่าของหญิงสาวคนนี้เลย
“ริน สบายดีนะลูก ถ้าอยู่แล้วไม่สบายใจกลับไปอยู่ที่บ้านเราก็ได้นะ แม่ยังรอเราเสมอ”
เธอไม่ยินดีตั้งแต่แรกที่จะให้ริรินมาอยู่ที่นี่ เพราะอะไรนั้นหรอ ราจีฟใช้ให้ริรินไปทำแท้ง ทั้งๆที่เด็กในท้องเป็นสายเลือดของตัวเอง ไหนจะทำเหมือนริรินเป็นเศษขยะ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้เรื่องราวอะไร เธอรู้เพียงแต่ไม่พูดออกมาให้ริรินเจ็บช้ำ เธออยากพาริรินหนีไปจากขุมนรกแห่งนี้ แต่มันทำไม่ได้ เพราะหนูนิ่มไง หนูนิ่มต้องการราจีฟมาก คอยเอาแต่ถามหา ทั้งที่ราจีฟนั้น ก็ไม่เคยสนใจใส่ใจอะไรกับลูกสาวคนนี้เลย
“ริรินสบายดีคะคุณแม่ ริรินไม่อยากให้คุณแม่กับคุณพ่อเดือดร้อน รินขอบคุณคุณแม่มากนะคะที่เป็นห่วงริน รินทนได้คะตอนนี้ เมื่อไรที่รินทนไหว รินจะไปเองคะคุณแม่”
“โถ!! รินลูกแม่ ทำไมหนูไม่บอกพี่เขาไปล่ะว่าหนูไม่ได้เป็นคนทำ คนที่ทำคือปานดาวตั้งหาก หนูจะปกป้องพี่เขาไปอีกนานแค่ไหนหือ...ทั้งที่ปานดาวเป็นคนทำให้เราต้องมาเจอชีวิตที่ตกนรกแบบนี้นะริน”
“ฮึก!! ฮือ....คุณแม่....รินไม่อยากให้พี่ดาวเกลียดรินไปมากกว่านี้ ฮือ...รินทำไม่ได้จริงๆคุณแม่ รินทำไม่ได้”
เธอทำไม่ได้จริงๆเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะพี่สาวต่างมารดาของเธอ พี่สาวเกลียดเธอยิ่งกว่าอะไรดี ตอนนี้พี่สาวของเธอได้ทำชีวิตของเธอพังแล้ว พังแบบไม่สามารถกลับมาต่อได้อีกต่อไป เพราะเหตุการณ์วันนั้นวันเดียว วันที่ราจีฟเข้าใจเธอผิด วันที่เขาลงทัณฑ์เธอ
“เพล้ง!!!”
เสียงแจกันตกลงบนพื้นอย่างแรง
“เธอกล้าดียังไงมาขโมยแหวนของฉันห๊ะ!! ยัยเด็กกาฝาก”
ราจีฟตวาดลั่นใส่หญิงสาวที่ยืนร้องไห้อยู่ เขาบีบต้นแขนเธอไว้แน่นราวกับอยากจะมันหักเป็นเสี่ยง
คำพูดของเขานั้นมันแทงใจเธอเหลือเกิน เธอเป็นเด็กกาฝากที่พี่สาวต่างมารดารังเกลียด แต่กับเขาตรงหน้าแล้ว ทำไมเขาไม่ฟังคำอธิบายของเธอ เขาเชื่อคำพูดหลอกหลวงของพี่สาวเธอนั้นหรอ คอนโดแห่งนี้พี่สาวเธอไม่เคยคิดที่จะมาเหยียบเลย ทำไมต้องทำร้ายเธอด้วย พี่ดาวทำไมพี่ต้องร้ายต้องเกลียดรินขนานนี้ด้วย
“เธอชอบฉันงั้นหรอริริน?...”
ราจีฟพูดขึ้นพร้อมกับชูสมุดไดอารี่สีฟ้าขึ้นมา ริรินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หน้าสมุดของเธอเปิดออก แปลว่าเขาได้อ่านบันทึกของเธอแล้ว เขารู้แล้วว่าเธอนั้นแอบชอบเขามานาน
“เธอแอบฉันหรอริริน ฉันถามทำไมไม่ตอบห๊ะ!!”
เสียงตวาดดังลั่นขึ้น ทำให้เธอถึงกับสะดุ้งด้วยความกลัว ตอนนี้เขาดูน่ากลัวมา ราจีฟคนที่แสนดีหายไป
“มะ..ไม่ใช่ค่ะ”
เธอกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอกลัวเขามาตอนนี้ กลัวเกลือเกิน
“ตอแหล!! ถ้าไม่ได้ชอบฉันแล้วไอ้ที่อยู่ในสมุดนี่มันคืออะไร เธอชอบฉันถึงขนานลงทุนขโมยแหวหมั้นของพี่สาวตัวเองเลยหรอห๊ะ!!ริริน เธอมันผู้หญิงน่ารังเกลียด ไอ เธอมันเด็กตอแหล เธอทำให้ทุกคนเกลียดดาวของฉัน นังเด็กกาฝาก!!!"
ราจีฟพูดขึ้นอย่างโมโห เขาเขวี้ยงสมุดของเธอทิ้งอย่างไม่ไยดี
“เพี้ยะ!!!”
มือเรียวบางกระทบใบหน้าสากๆอย่างแรง จนทำให้คนที่โดนตบตวัดสายตาหันกลับมามองด้วยสายตาเกรี้ยวกราด
“เธอกล้ามาเลยนะริรินที่กล้าตบฉัน ฉันจะทำให้รู้รสชาติของการที่กล้ามาทำร้ายฉันและทำให้คนรักของฉันต้องเสียใจ”
- ผู้เขียน
