ตอนที่ 4 พบหน้า 1
1088 คำ
ตอนที่ 4 พบหน้า 1
คำตอบคือเงียบแบบนี้ มันยิ่งทำให้ฉันรู้ดีว่ามันใช่ ครั้งก่อนทุกๆ คนรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องมาอยู่ที่บ้านเช่าหลังเล็กๆ นี้ นั่นก็เพราะว่าพี่ยิวขายบ้านที่พ่อแม่เป็นคนสร้างขึ้นเพื่อใช้หนี้พนัน
“อย่าทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของชีวิตชั้นยาหยี ชั้นจะเล่นหรือไม่มันไปหนักหัวแกหรือไงไปๆ ซะก็จบหรือแกอยากให้ชั้นตาย”
“…”
“ใช่ ถ้าอยากให้พี่ของเธอรอดก็ไปดีๆ ชั้นไม่มีเวลาว่างนักที่จะได้มารอ” ผมเดินเข้ามายืนข้างหลังของไอ้ยิวทันทีก่อนที่จะค่อยๆ ถอดแว่นตาออกเพื่อมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดๆ “หรือว่าอยากให้พี่ชายสุดเลวของเธอตายไปต่อหน้าล่ะชั้นจัดให้ได้นะ”
“…”
สายตาสีรัตติกาลเผยขึ้นมาทันทีเมื่อชายคนนั้นถอดแว่นตาออก ฉันถึงกับตะลึงเมื่อได้เห็นหน้าตาของเขาชัดเจน ชายผู้นี้มีครบหมดทั้งหล่อ เท่อีกทั้งดวงตาสีรัตติกาลคู่นี้เมื่อฉันสบตาเข้าไปมันกับแสดงความรู้สึกที่ว่างเปล่าไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไร
“ไม่มีคำตอบแบบนี้แสดงว่าน้องมึงคงอยากเห็นมึงตายต่อหน้าวะไอ้ยิว!”
ฉึก!
โอ้ย!
ความรวดเร็วปานดั่งแสงพร้อมกับเสียงเรียกร้องที่บ่งบอกว่าเจ็บปวดอย่างทรมาน ทำให้ฉันหลุดออกจากการนึกคิดแล้วมาสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า น้ำสีแดงเหลวที่ต่างหลั่งไหลเป็นสายออกมาจากลำคอของพี่ยิวมันทำให้ฉันตกใจมากจนทำให้เสื้อสีขาวเลอะไปด้วยสีแดง น่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใดอีก
ใบมีดเล็กที่ถูกบรรจงกดด้วยแรงจากเบาไปหนักบาดลึกเข้าไปที่ลำคอของพี่ยิว น้ำตาของฉันหลั่งไหลออกมาทันที ไม่นึกเลยว่าชายผู้นั้นจะทำแบบนี้ ใจดำที่สุด
“ทำอะไร หยุดนะ หยุด ทำอะไร ปล่อยพี่ชายหยีนะขอร้อง”
ฉันเข้าไปจับข้อมือข้างที่จับมีดของผู้ชายที่ชื่อว่าซันออกจากคอของพี่ชายตัวเองแต่ทว่ามือมันกับไม่ขยับเลยสักนิดเดียว
“หยี?”
ผมทวนสรรพนามที่เธอใช้แทนตัวเอง มันเป็นครั้งแรกนะที่ผมได้ยินทั้งๆ ที่ยังไม่สนิทอะไรกับผู้หญิงคนนี้มาก่อน
“ใช่หยี ปล่อยพี่ยิวเถอะ ขอร้อง ยอมแล้ว หยียอมไปกับคุณแล้ว”
ฉันพูดขึ้นอีกครั้งในขณะที่มือก็ยังไม่ปล่อยจากเขาและพยายามผลักมือที่ถือมีดออกจากคอพี่ชายของตนเอง ไม่รู้แล้วว่าป่านนี้เลือดจะออกจนหมดตัวหรือยังนี้มันคืออีกด้านหนึ่งของผู้ชายที่ชื่อซันคนนี้สินะ ผู้ชายที่มีใบหน้าใสๆ เหมือนกับวัยรุ่นทั่วไปแต่การกระทำกับตรงข้าง เขาทั้งโหดกว่าที่คิด
ตุบ!
“พี่ยิวเจ็บไหม?”
ทันทีที่เขาปล่อยพี่ยิวออกจากการจับกุม พี่ชายของฉันก็ทรุดลงทันทีใบหน้าที่เริ่มซีดขาวราวกับกระดาษมันยิ่งทำให้ฉันหวั่นใจ
“ทำไมไม่ปล่อยให้ชั้นตายไปเลยล่ะถึงได้พูดออกมา พูดแล้วดอกพิกุลจะล่วงออกปากหรือไงวะ!”
น้ำเสียงอันแสนเกรี้ยวกราดและโกรธพูดขึ้นใส่ใบหน้าของฉันทันที หลังจากที่พี่ยิวเหลียวหน้ามาสบตากับฉัน
“ไปกับชั้นได้หรือยัง?”
ว่าแล้วผมก็กระชากร่างของยาหยีให้ลุกขึ้นมาโดยไม่รีรออะไรเลย ผมลากเธอออกจากบ้านอันทรุดโทรมเก่าแก่จนจะกลายเป็นวัตถุโบราณอยู่แล้วไม่รู้ว่าอยู่เข้าไปได้ยังไง
“ปล่อยหยีก่อนขอหยีดูพี่ยิวก่อนนะคะ”
“ไม่ขึ้นรถ!”
น้ำเสียงอันเฉียบขาดของผู้ชายที่นั่งอยู่ประจำคนขับพูดขึ้นมันทำให้ฉันนั่งนิ่งราวกับถูกปูนฉาบเอาไว้ ฉันแค่ขอไปดูพี่ชายเองนะ
“ลดความเร็วลงหน่อยได้ไหม...หยีกลัว”
ฉันรวบรวมความกล้าก่อนที่จะพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเขาขับรถเร็วมากทั้งปาดซ้ายปาดขวาจนน่ากลัวตอนนี้มือของฉันก็ยังจับเบาะไว้แน่น
“รู้อะไรไหมใช้หนี้สำหรับชั้นมันคืออะไร?”
ผมถามขึ้นทั้งๆ ที่ยังไม่ลดความเร็ว
“ใช้หนี้แทนพี่ให้หยีไปเป็นแม่บ้านหรอคะ?”
“เธอนี่ซื่อจนเซ่อจริงๆ วะ แบบนี้ไอ้ที่พี่ชายเธอบอกมันก็คงจะจริง ซิงแน่นอนสินะ”
การขับรถที่ปาดซ้ายแซงขวามันส่งผลให้ฉันรีบนำมือทั้งสองข้างเปลี่ยนจากจับเบาะมาเป็นจับสายเบลท์ตรงหน้าอกแทนแทบไม่ทันตั้งตัว ตั้งแต่ก้าวเท้าขึ้นรถมา
ดวงตาทั้งสองข้างจำเป็นที่ร่างกายต้องสั่งปิดลงเพราะความกลัวที่เริ่มเข้ามาเกาะกุมภายในจิตใจส่วนคนข้างกายที่ชื่อว่าซันเขาไม่เปิดปากพูดเพียงสักคำเดียวตั้งแต่ที่พูดไปเมื่อกี้ เขากับเร่งความเร็วของรถไปอีก
ส่วนฉันจำเป็นที่จะต้องยอมรับชะตากรรมของตัวเองที่ไม่ได้ก่อสักนิดเดียว ทุกอย่างที่มันกลายเป็นแบบนี้ก็เพียงเพราะพี่ยิวคนเดียวเลย พี่ยิวอายุมากกว่าฉันสองปี เราทั้งสองเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมาจากแม่คนเดียวกัน
พี่ยิวเลือกที่จะไม่เรียนหนังสือเพราะไม่อยากหาเงินส่งตัวเองเรียนแบบฉัน มันทั้งเหนื่อยเวลาว่างแทบจะไม่มีมั้งจึงเลือกเที่ยวหนักเข้าก็ติดการพนันจนบทสรุปก็เอาน้องสาวมาใช้หนี้
Rrr…..
ผมขับรถมาได้สักพักหนึ่งแล้วและก็เป็นสักพักหนึ่งที่ไม่ได้ยินเสียงน้องไอ้ยิวพูดเลยก็คุณเธอมัวแต่หลับหูหลับตาอยู่แบบนั้นไม่รู้ว่าจะกลัวอะไรกันนักหนา หัวอ่อนชะมัดวะแต่ทว่าไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเธอดังขึ้นผมจึงหักรถเข้าข้างทางทันที
เอี๊ยด!
ศีรษะของฉันเกือบชนแล้วนะ ผู้ชายคนนี้นึกอยากจะเร่งความเร็วก็เร่งอยากจอดก็จอดอยากถามจังว่าใบขับขี่มีหรือเปล่าหรือเพียงแค่รวยเลยซื้อมา
“จะ จะทำอะไรคะ?”
- ผู้เขียน
