บทที่7
880 คำ
บทที่7
ม่านเจียวรับปากว่าจะให้หยางจื่ออาศัยและทำงานด้วย แต่ท่านยายต้องมาอยู่กับนางที่ร้านเต้าหู้ด้วย ไม่ใช่นั้นนางก็จะไม่รับหยางจื่อ ไม่ใช่ไม่อยากช่วย แต่ม่านเจียวไม่อยากให้ท่านยายอยู่คนเดียวในป่าในเขาห่างไกลผู้คนแบบนั้น ที่ผ่านมาไม่ว่าจะตื้อเท่าไรคนแก่หัวรั้นก็ไม่ยอม แต่วันนี้กลับยอมง่ายๆ เพียงเพราะอยากให้นางรับหญิงสาวแปลกหน้าคนนั้นไว้ แต่เมื่อพบหยางจื่อ แม้นัยน์ตาหงส์นั้นจะดูเย่อหยิ่งแต่ม่านเจียวกลับรู้สึกถูกชะตานางอยู่ไม่น้อย
“เจ้าอาจเท่าไหร่” ฮูหยินร้านขายเต้าหู้เอ่ยถาม
“ข้าชื่อหยางจื่อ ปีนี้อายุ 25”
“ข้าอายุมากว่าเจ้า 3 ปี เรียกข้าพี่เจียวเจียวก็แล้วกันท่านยายบอกข้าแล้วว่าเจ้าตัวคนเดียวพลัดหลงจากครอบครัว หากคิดจะมาอยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยงานที่ร้าน”
“ขอบคุณพี่เจียวเจียวที่ช่วยเหลือ” นาเดียน้ำตารื้อ ในความโชคร้ายยังมีความโชคดี ยังมีคนช่วยเหลือให้ที่พักพิง
เงาดำทะมึนของร่างสูงใหญ่กำยำยืนอยู่ที่ริมหน้าผา ผิวสีน้ำตาลแดงบ่งบอกว่าคนผู้นี้ใช้ชีวิตกลางแจ้งเป็นเวลามาหลายปี หรืออาจจะทั้งชีวิตก็ว่าได้ แม่ทัพซ่งเวยหลง ทอดสายตามองพื้นทะเลเบื้องล่า เขาจะมายืนที่ริมหน้าผาแหง่นี้ทุกปี ข้างๆกันนี้คือหลุดศพของคู่หมั้นคู่หมายนางสิ้นชีวิตที่ทะเลแห่งนี้ไปหลายปีแล้ว ร่างสูงน้ำดอกไม้มาวางไว้บนหลุมศพของนางยัดกวาดใบไม้ออกให้ดูสะอาดตา แม้ภายใต้หลุมศพนี้จะไม่มีร่างของนาง แต่เขาก็ไม่เคยละเลยมักจะมาทำพิธีให้นางเช่นนี้ทุกปี แม่ทัพ ได้แต่ยิ้มเยาะให้ตนเอง ตำแหน่งแม่ทัพอย่างงั้นเหรอ แม่ทัพที่ไม่สามารถคุมทหารของแค้วนได้ แม่ทัพที่แม้แต่ปกป้องคู่หมั้นตนเองก็ไม่ได้
เมื่อ 5 ปีก่อน ตอนนั้นตัวเขายังเป็นเพียงรองแม่ทัพถูกฮองเฮาเจียวเอินจวิ้นสั่งให้นำทหารไปคุ้มกันชายแดนที่หัวเมืองหยิ่งตู่กันข้าศึกที่กำลังสู้รบกันอยู่ ระหว่างแคว้นฉู่และชาวทุ่งหญ้า ไม่คิดว่าองค์รัชทายาทจะก่อกบฏสังหารฮองเต้และฮองเฮา สถาปนาตนเองขึ้นเป็นฮองเต้ไม่พอยังสังหารเชื้อพระวงค์ทุกพระองค์ ไม่เว้นแม้กระทั้งองค์หญิงจ้าวเหว่ย คู่หมั้นที่หมายเอาไว้ตั้งแต่วัยเยาว์ นางหนีมาจนถึงเมืองหยางไห่เขาพยามติดตามมาช่วยนางแล้วแต่ก็ไม่ทัน นางถูกมือสังหารฆ่าตายบนเรือที่เดินทางมาเมืองหยางไห่
นางคือรักแรกและรักเดียวของเขา ยศฐานะบรรดาศักดิ์ที่สร้างมาเพื่อที่จะให้คู่ควรกับนาง จะมีประโยชน์อันใดหากนางไม่อยู่แล้ว เขาจึงทิ้งเมืองหลวงขอมารักษาการที่เมืองท่าหยางไห่แทน ทหารที่มีในมือก็มีเพียงหลักพัน ฮองเต้หลงไม่เคยไว้ใจเขา ทหารทั้งแคว้นล้วนอยู่ในมือพระองค์ พระองค์ปกครองอย่างเหี้ยมโหดใครที่ยืนฝั่งตรงข้ามล้วนไม่มีลมหายใจ คนแบบนั้นจะครองราชไปได้อีกซักกี่ปีกัน เขาได้แต่รอวันที่จะเห็นจุดจบนั้น แม้จะเจ็บแค้นฮองเต้หลงซักเพียงใด แต่ก็ไม่อาจลงมือทำการใดซึ่งๆหน้าได้ เพราะตัวเขาเองยังมีตระกูลซ่งอีกหลายร้อยชีวิต เขาไม่อาจทำให้ตระกูลต้องเดือดร้อนเพราะเขาได้ ตำแหน่งแม่ทัพก็แค่หัวโขนที่ฮองเต้หลงให้เขาไว้ เพื่อจัดตาดูการเคลื่อนไหวของเขาได้ง่ายมากขึ้น เพื่อให้ตระกูลซ่งจะได้ไม่กล้าแข็งข้อและเพื่ออำนาจทางทหารของฮองเต้หลงเอง ตระกูลซ่งและทหารทั้งกองทัพล้วนเป็นทหารฮองเฮาเจียวเอินจวิ้นเลี้ยงดูและสร้างขึ้นมาร่วมกับบิดาของเขา บิดาของเขาเคยเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่เคียงบารมีฮองเฮามาโดยตลอด หลังจากฮองเฮาสิ้นพระชนบิดาเขาลาออกจากตำแหน่ง ท่านเสียใจจนตรมใจ ที่ท่านสร้างกองทัพมาทั้งหมดก็เพื่อนางอันเป็นที่รัก ในเมื่อนางจากไปแล้วท่านจึงลาออกจากตำแหน่งให้เขาแทน ตัวเขาเองก็ต้องหนีมาอยู่เมืองหยางไห่เพราะไม่มีวันใดที่ลืมรอยยิ้มขององค์หญิงจ้าวเหว่ยได้เช่นเดียวกัน
จวนเจ้าเมืองหยางไห่
“นางชื่อว่า หยางจื่อ เป็นหลานสาวของแม่เฒ่าม่านม่านขอรับ”
“แม่เฒ่ามีหลานนอกจากม่านเจียวอีกงั้นเหรอ”
“ข้าน้อยสอบถามจากลูกจ้างร้านเต้าหู้แล้ว เห็นว่าเดินทางมาจากต่างแคว้นเป็นญาติห่างๆ ครอบครัวเสียชีวิตหมดแล้วจึงเดินมาทางเพิ่งใบบุตรแม่เฒ่า”
“นางมีสามีแล้วหรือยัง”
“ข้าน้อยทราบเพียงว่านางเดินทางมาคนเดียว”
“เจ้ารู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อ” เจ้าเมืองหยางไห่ ฝุดรอยยิ้มร้ายกาจออกมาหลังจากเสียหมากตัวเก่าไปไม่ถึงเดือน ไม่คิดว่าหมากตัวใหม่ของเขาปรากฏตัว
- ผู้เขียน
