บทที่20
หยางจื่อนอนโซมด้วยพิษไข้อยู่ถึง 3 วัน หยางไท่จงให้คนมาแจ้งข่าวสำคัญกับนางแล้วว่า แม่ทัพซ่งยินดีจะรับนางเป็นฮูหยินรอง
เพราะช่วยนางขึ้นมาจากสระน้ำถูกเนื้อต้องตัวนาง ไม่พอเขายังจุมพิตนางต่อหน้าขุนนางทั้งเมือง หยางจื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น นางเพียงแต่คว้าราวสะพานเอาไว้ ด้วยแรงสตรีบอบบางเช่นนางไม่น่าจะทำราวนั้นหักได้ทันทีที่สัมผัส
“ดูเจ้าหายดีแล้ว เตรียมตัวไว้ให้ดีอีกสามวันจะมีงานหมั้น ของเจ้ากับแม่ทัพซ่ง” ชายชราเดินเข้ามาเห็นว่าหลานสาวบุญธรรมนั่งตากลมอยู่ที่ริมหน้าต่าง คงจะหายดีแล้ว
“ท่านวางแผนขนาดนั้น ทำได้เพียงให้ข้าหมั้นหมายเท่านั้นหรือ ทำไมไม่ให้ข้าแต่งไปเลยล่ะ” หยางจื่อยกน้ำชาขึ้นจิบไม่อยากหันไปมองคนที่ได้ชื่อว่าตา
“ข้าแค่จะช่วยให้เจ้ามีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆ แม่ทัพซ่ง ไม่คิดว่าเจ้าจะตกลงไปในน้ำ” หยางไท่จงยอมรับ เขาสั่งคนไปทำให้ราวชำรุดเพียงจับราวเบาๆ ราวก็สะพานก็จะหลุดออกจา
